“การให้” เป็นสิ่งดี แต่ใครจะรู้ว่าการให้นั้นต้องขนาดไหนถึงจะพอดี
ถ้าให้แล้วผู้รับมีความสุข ในขณะที่ตัวผู้ให้เองก็ไม่รู้สึกทุกข์ด้วย อ้อมคิดว่าหลายคนก็อยากจะเป็นผู้ให้ทั้งนั้น เพราะมันเป็นวิถีที่พอใจกันทั้งสองฝ่าย แต่ถ้ามันไม่เป็นแบบนั้นล่ะ หากฝ่ายใด ฝ่ายหนึ่งเกิดอึดอัดขึ้นมา เหมือนน้องวัยรุ่นคนหนึ่งที่ส่งคลิปมาถามสั้นๆ แต่ตีความได้ยาวทีเดียว “ให้แค่ไหนถึงเรียกว่าพอ” พระครูธรรมรัต (ธนัญชัย เตชปัญโญ) เมตตาตอบไว้ประมาณนี้ค่ะ
“ประโยคที่ว่า “ให้เท่าไรก็ไม่พอ” นี้อาจต้องตีความว่า หมายถึงฝ่ายใด
“หากหมายถึงฝ่ายผู้ให้ อยากจะทำดีต่อไปเรื่อยๆ อาตมาว่านี่เป็นเรื่องน่าอนุโมทนา เพราะเป็นความอยากที่ดี ไม่ต้องกังวลใจอะไร เพียงแต่ทำความดีนั้น พัฒนาความดีนั้นให้ดียิ่งขึ้น สร้างสรรค์ยิ่งขึ้น เป็นประโยชน์มากขึ้น ที่สำคัญคือให้กว้างขวางสู่คนอื่นๆ มากขึ้น อันนี้ก็น่าจะเป็นเรื่องที่สอดคล้องกับสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงประจักษ์ด้วยตนเอง ที่เรียกว่า ‘อุปัญญาตธรรม’
“พระพุทธเจ้าไม่เคยสันโดษในกุศลธรรม คือไม่รู้จักอิ่มจักพอในการทำคุณงามความดี ซึ่งน่าจะเป็นแนวทางสำหรับคนที่ชอบทำความดี”
“แต่ในอีกแง่หนึ่ง ทางฝ่ายผู้รับ ถ้าเกิดเราทำความดีแล้วเขาไม่พอใจในสิ่งที่เราทำให้เขาสักที อันนี้เราก็ไม่สามารถไปจัดการดูแลอะไรได้ ถ้าเราอยากทำให้เขามีความสุขกว่าเดิม มีความสุขยิ่งขึ้น เราก็อาจจะต้องกลับมาตรวจสอบว่า สิ่งที่เราทำให้นั้น ตรงกับความต้องการของเขาหรือเปล่า เพราะถ้ามันตรง มันก็ต้องทำให้เขามีความสุข แต่เหตุที่เขาไม่มีความสุขอาจจะมาจากสิ่งที่เราทำนั้นไม่ได้ตรงกับความต้องการของเขาเลย”
“เคยสังเกตกันไหม บางทีเราได้รับสิ่งดีๆ หรือมีผู้อื่นทำดีกับเรา เราก็ต้องขอบคุณหรือแสดงความพอใจ ทั้งที่บางครั้งบางทีเราไม่ต้องการสิ่งนั้นหรอก แต่เราต้องขอบคุณ เพราะว่าเป็นมารยาททางสังคม หรือทำท่าทีรู้สึกพอใจ เพื่อที่จะให้เขารู้สึกดี ไม่รู้สึกเสียใจ ที่อุตส่าห์ทำความดีให้กับเรา เรื่องแบบนี้ไม่ได้มีใครผิด เพียงแต่เจตนาของผู้ให้กับจุดประสงค์ของผู้รับนั้นไม่สอดคล้องกันเท่านั้นเอง”
“อย่าลืมนะคะ ถ้าคุณรู้สึกทุกข์หรือหนักๆ ในใจ ส่งความหนัก ความทุกข์ สิ่งสงสัยมาให้พวกเราได้ที่ www.bia.or.th/dhamlife อ้อมจะไปหาคำตอบจากพระอาจารย์มาให้ค่ะ อะไรที่อ้อมช่วยได้ อ้อมยินดีค่ะ
ติดตามข้อธรรมดีๆ ได้ที่เพจ fb : หอจดหมายเหตุพุทธทาส อินทปัญโญ หรือ Line @Suanmokkh_Bangkok
