ความตาย เป็นเรื่องสำคัญที่สุด แต่คนเรากลับไม่ชอบพูดถึงเป็นที่สุด
เปรียบเหมือนคนต้องลงน้ำ แต่พยายามหลีกเลี่ยงที่จะฝึกว่ายน้ำ หรือกระทั่งด่าคนหวังดีที่จะมาสอนว่า จุ้นไม่เข้าเรื่อง
เปรียบเหมือนคนต้องสอบไล่ แต่หาข้ออ้างต่างๆนานาที่จะไม่ดูหนังสือ หรือกระทั่งเห็นหนังสือเป็นศัตรูชีวิต ไม่คิดอยากเปิดสักหน้า
เปรียบเหมือนคนต้องวิ่งหนีสัตว์ร้าย แต่ไม่ซ้อมวิ่ง ไม่เอากำลังขา ไม่ศึกษาทางหนีทีไล่ไว้เลย นึกว่าถึงเวลาสัตว์ร้ายมา เดี๋ยวก็วิ่งสุดชีวิตได้เองโดยอัตโนมัติ
ความตาย ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวที่สุด เรื่องน่ากลัวที่สุด คือ ไม่รู้จะตายแบบไม่กลัวได้อย่างไร
เปรียบเหมือนเรือ ที่ไม่ได้น่ากลัวอะไร การไม่รู้ว่าจะขึ้นเรืออย่างไรต่างหาก ที่น่ากลัว
เปรียบเหมือนบานประตู ที่ไม่ได้น่ากลัวอะไร การไม่รู้ว่าหลังประตูมีอะไรรออยู่ต่างหาก ที่น่ากลัว
เปรียบเหมือนความมืดรอบตัว ที่ไม่ได้น่ากลัวอะไร การไม่รู้ว่าจะจัดการขับไล่ความคิดมืดๆ กับดวงจิตมืดๆในตัวเองได้อย่างไรต่างหาก ที่น่ากลัว
ความตาย เป็นสิ่งที่เตรียมรับมือง่ายกว่าที่คิด ติดข้อยากตรงที่คนเราไม่อยากฝึกคิดรับมือเท่านั้น เป็นต้นว่า…
สำรวจความจริงเดี๋ยวนี้ว่า จิตกำลังฟุ้งมากหรือฟุ้งน้อย แล้วถามตัวเองว่า ถ้าตายทั้งจิตฟุ้งๆประมาณนี้ สุดท้ายจะเหมือนเข้าป่ารกหรือป่าโปร่ง
สำรวจความจริงเดี๋ยวนี้ว่า จิตกำลังหงุดหงิดมากหรือหงุดหงิดน้อย แล้วถามตัวเองว่า ถ้าตายทั้งจิตหงุดหงิดประมาณนี้ สุดท้ายจะเหมือนโดนย่างด้วยไฟแสบร้อนไปทั้งตัว หรือแค่โดนเป่าด้วยลมผ่าวระคายผิวยุบยิบ
สำรวจความจริงเดี๋ยวนี้ว่า จิตกำลังมีอะไรคาใจมากหรือคาใจน้อย แล้วถามตัวเองว่า ถ้าตายทั้งมีเรื่องคาใจประมาณนี้ สุดท้ายจะเหมือนติดหล่มลึกหรือติดหล่มตื้น
สำรวจเข้ามาที่จิตบ่อยๆ นึกว่าอาจได้ตายไปกับจิตแบบนี้บ่อยๆ อยู่ๆปัญญาจะผลุดโพลงขึ้นมาเอง เกิดความฉลาดทางจิตขึ้นมาเองว่า คนเรามีกิเลสปิดกั้นการตายดี มีสติรู้มากขึ้นเท่าไร ยิ่งมีสิทธิ์ตายดีมากขึ้นเท่านั้น
จิตดี พร้อมตายดี
จิตร้าย พร้อมตายร้าย
จิตรู้สึกว่ามีตัวตน พร้อมตายอย่างมีตัวตน อึ้งหนัก
จิตรู้แจ้งว่าไม่มีตัวตน พร้อมตายอย่างไร้ตัวตน แสนสบาย
ถ้าคุณมีเวลาสั่งสมปัญญาความรู้ความจริงเช่นนี้มาก ก็ยิ่งพร้อมมาก พอถึงเวลาต้องใช้จริง คุณจะรู้สึกราวกับผ่านของจริงมาหลายครั้งหลายหน จนเลือกถูก เตรียมของดีไว้พร้อมพอ เยี่ยงคนตายเป็น และมีสิทธิ์เห็นธรรม!
