รวมโรคทางใจยุคไอที - ดังตฤณ

พวกเราอยู่ในยุคสมัยอะไรอย่างหนึ่ง

ที่ได้อภิสิทธิ์มีโรคทางใจ

ชนิดที่ยุคอื่น สมัยอื่นมีไม่ได้

เป็นกันไปไม่ได้มากมาย เช่น

.

โรคขาดมือถือลงแดง 

การเสพติดมือถือ ไม่ต้องอธิบายมาก

เพราะเดี๋ยวนี้มือถือเป็นแหล่งรวมสิ่งเสพติด

ไม่ว่าจะเป็นเกม แชท รูปแชร์ และอื่น ๆ

คนตรงหน้า ไม่สำคัญเท่าคนในแชท ในเกม

ทะเลมัลดีฟอันกว้างใหญ่ไพศาล

ไม่น่าดูน่าชมเท่ารูปเพื่อนโชว์ร่องก้นแคบ ๆ

แต่ที่เกินระดับเสพติด ถึงขั้นเป็นโรค

คือ วางมือถือไม่ลง แม้ไม่มีกิจธุระ

อันนี้สมองเริ่มทำงานผิดปกติ

จะเห็นได้ว่าวันใด ไม่มีมือถือ 

ก็หงุดหงิดราวกับขาดอวัยวะชิ้นสำคัญ 

หรือเหมือนไม่ได้กินข้าวกินน้ำ

ทำอะไรไม่เป็นสุขสักอย่าง

หากใครมาขัดจังหวะตอนเล่นมือถือ

จะเห็นเป็นศัตรูตัวร้าย

มีสิทธิ์ทำลายได้กระทั่งชีวิตคนเป็นพ่อเป็นแม่

ซึ่งก็มีข่าวให้เห็นกันแล้วหลายครั้ง

แต่ผู้คนก็ยังไม่เข้าใจ

มองไม่เห็นว่านั่นเป็นโรคทางใจชนิดหนึ่ง

เป็นโหมดการทำงานของสมองที่เข้าขั้นผิดปกติ

เป็นโรคที่กำลังคุกคามผู้คนยุคเราอยู่อย่างน่ากลัว

(ถึงวันนี้มีพ่อค้าหัวใส คิดสิ่งเลียนแบบมือถือขึ้นมา

ทั้งหน้าตา รูปทรง น้ำหนัก

เพียงเพื่อแก้โรคขาดมือถือไม่ได้

ขอจับเสียหน่อยให้เป็นสุข

นี่ก็คือหลักฐานว่า โรคนี้มีตัวตนอยู่จริงๆ

ถึงขั้นมีของหลอกขึ้นมาขาย

เพื่อบำบัดอาการลงแดงกันแล้ว)

.

โรคตัดแฟนเก่าไม่ขาด 

การสนใจ ห่วงหา หรือกระทั่งหึงหวงแฟนเก่า

นับเป็นเรื่องปกติของปุถุชนคนเดินดินไม่สิ้นกิเลส

แต่ที่ถึงขั้นเป็นโรค คือ ใส่ใจคิดถึง มีจิตหึงหวง

ขนาดเข้าเฟส เข้าไอจี เพื่อสอดส่องเกิน ๕ รอบต่อวัน

ทั้งที่ไม่ได้คุยกันแล้ว ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาแล้ว

บางคนไปบอกเลิกเขาเอง แต่ก็เกิดอารมณ์เพี้ยน

มีความขัดข้องใจ โกรธหน้ามืดหูตาร้อน

เมื่อเห็นรูปคู่กับแฟนใหม่

ซึ่งถ้าเขาเอามาแกล้งร่อนให้ดูก็น่าเห็นใจ

แต่นี่ดันทะลึ่งไปแอบดูของเขาเอง แล้วโวยวายเอง

อดอยากรู้ไม่ได้ว่า จะมีสเตตัสไหนบ่นถึงเราไหม

มีคำไหนส่อว่า พาดพิงเพื่อประชดอะไรฉันหรือเปล่า

พูดง่าย ๆ ว่าโรคนี้ เอาชีวิตที่มีตัวตนในปัจจุบัน 

ไปว้าวุ่นอยู่กับชีวิตที่ไม่มีตัวตนแล้วในอดีต 

คนทั่วไปอาจมองเป็นเรื่องธรรมดาของคนทำใจไม่ได้

แต่สำหรับคนในแวดวงเจริญสติ

จะมองเป็นโรคทางใจที่เป็นพิษเป็นภัย

บั่นทอนสติ บันทอนสุขภาพจิต

บั่นทอนพละกำลังในชีวิตไม่ใช่น้อย ๆ

.

โรคเสพติดอารมณ์ด่าโลก 

คำว่า ‘ด่าโลก’ หมายถึงด่าได้หมดไม่มีเว้น

เก่งขนาดเห็นหน้าใครแค่แวบเดียว

ก็จับจุดด่าได้จัง ๆ ถนัดถนี่แล้ว

พูดง่าย ๆ ที่ถึงขั้นนับว่าเป็นโรค 

คือ รู้สึกเมามันกับอารมณ์อยากด่า

มากกว่าจะพิจารณาว่าใครควรโดนหรือไม่ควรโดน 

ขอให้คิดว่าคนปกติ

จะหาทางเชื่อมต่อเฉพาะกับโลกส่วนที่ตัวเองชอบใจ

แต่คนเป็นโรคนี้ จะหาช่องทางเชื่อมกับโลกที่ตัวเองเกลียด

จะได้ด่าคน จะได้ระบายอารมณ์ยักษ์อารมณ์มารที่แน่นหัว

ทรมานอกทรมานใจกันเสียหน่อย

เกลียดใครก็คลิกไลค์เขา หรือเข้าหาจุดอัพเดทใหม่ ๆ ของเขา

จะได้ตามเข้าไปจิก ตามเข้าได่า ตามเข้าไปราวีกันไม่เลิก

เมื่อเสพติดอารมณ์ด่าโลกมากเข้า

สมองก็ทำงานผิดปกติ

และยิ่งทำงานผิดปกติมากขึ้นเท่าไร

ก็ยิ่งมองโลกในแง่ร้าย มองผู้คนแต่ในด้านลบมากขึ้นเท่านั้น

ในทางจิตวิทยา ถือว่าเป็นการบั่นทอนสุขภาพกายสุขภาพจิต 

ในทางศาสนา ถือเป็นการสะสมอกุศลกรรมเป็นอาจิณ  

บรรจุคำด่าทอลงสมองเต็มเอี้ยด

จนไม่เหลือพื้นที่ให้คำดี ๆ ที่มีความเป็นกุศล

ใช้สายธารแห่งความความฉลาดทั้งหมด

ไปกับการสร้างวาทะเสียดแทงใจคนอื่น

ซึ่งเท่ากับสร้างภูเขาแห่งความโง่ขึ้นมาทับอกตัวเองตาย

.

โรคอยากซื้อของลดราคา 

ความอยากมีในสิ่งที่ยังไม่มี

นับเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์

แต่ปัจจุบันเทคนิคการตลาดแบบหั่นราคา

ซึ่งมีให้เห็นทั่วโลกออนไลน์

บีบให้คนยุคเรารู้สึกว่า ‘ต้องซื้อ’

แม้จะไม่อยากได้ ไม่จำเป็นต้องมี

ถ้าไม่ซื้อ ณ เวลานั้น ถือว่าพลาด

ถือว่าปล่อยโอกาสทองให้หลุดมือ

ถือว่าเสียเปรียบชาวบ้านชาวเมือง

ซึ่งอะไรพรรค์นี้ หากเกิดขึ้นแค่ครั้งสองครั้งก็ไม่เป็นไร

แต่ส่วนใหญ่พอเกิดขึ้นแล้วครั้งหนึ่ง

ก็จะเกิดการติดใจ และจดจำช่องทางนั้น ๆ

อยากแวะเวียนไปรับโอกาสทองชนิดนั้นซ้ำอีก

กว่าจะรู้ตัวว่าเป็นโรคติดป้ายหั่นราคา

บ้านก็เต็มไปด้วยข้าวของที่ไม่จำเป็นต้องมี

แต่มาตั้งระเกะระกะราวกับเป็นขยะ

ที่คุณจ่ายเงินเพื่อเอามากองไว้รกหูรกตาเปล่า 

.

โรคทางใจยุคไอทีนั้น

ส่วนใหญ่แค่รู้ตัวว่าเป็นโรค

ก็บำบัดตัวเองให้หายได้

อาจด้วยการค่อย ๆ ละ ค่อย ๆ เลิก ค่อย ๆ คุมเวลา

หรืออาจจะด้วยวิธีหักดิบ ทิ้งขว้างมันไปเฉย ๆ

ไม่เสียดาย คล้ายถ่มเสลดสกปรกออกจากปากได้

.

ปัญหาคือ คนจะไม่นิยามว่า 

มันเป็นโรคทางใจ มันคือภัยของชีวิต 

มันคือไฟเผาจิตวิญญาณให้หม่นไหม้ย่อยยับ 

เมื่อไม่ให้คำนิยาม ก็ไม่เกิดการตระหนักรู้ 

เมื่อไม่เกิดการตระหนักรู้ 

ก็ไม่มีแก่ใจสำรวจ 

ไม่เกิดสติสังเกตว่าใจตัวเอง 

ออกอ่าวไปไกลถึงไหนแล้ว 

นั่นแหละ! หลายคนถึงเป็นโรคทางใจยุคไอทีกันจนตาย! 

.

.