บทเรียนจากภูกระดึง - ศุ บุญเลี้ยง

ขึ้นไม่ง่าย แต่ลงยากกว่า

มองด้วยสายตาจากระยะไกล ภูกระดึง เป็นภูที่มีรูปร่างเอียง เหมือนจะปีนง่ายๆ กะระยะคร่าวๆ น่าจะประมาณ45องศาเห็นจะได้ ด้วยความยาวราวๆ 5กิโลเมตรนั้น มีเส้นทางลดเลี้ยวนำขึ้นไปสู่ความสูง1200 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล

หากจะเดินเท้าขึ้นลง คงจะไม่ยากเย็นเกินไป ถ้าเทียบกับภูเขาลูกอื่นๆ ซึ่งสูงชันกว่า 

ภูกระดึงจึงกลายเป็นตำนาน มากมายเสน่ห์และเรื่องเล่าของผู้คนที่ผจญขึ้นไปจนสำเร็จ ได้ขึ้นและกลับลงมาพร้อมบทเรียน9ประการ

1.

บทเรียนแรกที่ได้รับคือตระหนักว่า การกะระยะด้วยสายตา มีโอกาสผิดพลาดต่อความรู้สึก เพราะสายตาของเรามีความลำเอียง ไม่เที่ยงแท้ ดังนั้นแม้สิ่งใดจะเห็นด้วยสองตาก็จงอย่าประมาท

อะไรที่มองด้วยสายตา เหมือนไม่น่าจะยาก ไม่ได้แปลว่าลองทำแล้วมันจะง่าย 

(ใครที่ยังไม่เข้าใจ ควรกลับมาฟังเพลงของพี่หงา #ใกล้ตาไกลตีน)

2.

บทเรียนต่อมา อายุไม่สามารถเป็นเครื่องชี้วัดความแข็งแกร่งของมนุษย์ได้ จริงอยู่ผู้ที่ยังอยู่ในวัยเยาว์ วัยหนุ่มสาว ร่างกายมีโอกาสจะแข็งแรงกว่า แต่สำหรับผู้สูงอายุ ที่ยังคงดูแลสุขภาพ ออกกำลังกายสม่ำเสมอ อายุที่แตกต่างย่อมไม่อาจตัดสินว่า สมรรถภาพของร่างกายอยู่ในระดับใด

สำหรับคำถามว่า อายุเท่าไหร่จึงจะขึ้นภูกระดึงไหวหรือไม่ไหว น่าจะตอบว่า หน่วยวัดควรอยู่ที่การออกกำลังกาย หมั่นดูแลสุขภาพมากน้อยเพียงไรมากกว่า

บางคนเดินห้าหกชั่วโมงกว่าจะถึง ถึงแล้วก็ต้องไปนอนพักสองสามวันค่อยลง ลงมาปวดเจ็บเข่าขา ในขณะที่บางคนสามารถขึ้นไปได้ ภายในเวลาสองชั่วโมง แล้วก็กลับลงมา

ภูกระดึงขึ้นลงในวันเดียวก็ยังไหว

แต่สำหรับคนวัยใกล้เกษียณและอ่อนกำลังขา ต้องนับว่าภูกระดึงหมิ่นเหม่ต่อการบาดเจ็บและเข็ดหลาบ 

3.

 การเดินขึ้นกับมิตรสหาย หยอกเย้ากันไปตลอดทาง แม้จะสูงจะชันแต่ก็เหมือนจะมีพลังคอยฉุดรั้งดึงและดึงดันให้ก้าวปีนต่อไป

คนที่เป็นคู่รักคิดให้ดีก่อนจะชวนไป อาจจะเห็นอกเห็นใจ หรือเลิกรากันไป เพราะยามลำบากอาจจะส่อนิสัยออกมาจนน่าเห็นใจ หรือเอือมระอาไปเลยก็ได้ 

4.

มีเพื่อนดีก็เหมือนมีทรัพย์ การมีมิตรสหายหรือกัลยาณมิตรนั้น เป็นสมบัติที่มีค่า รักษาไว้ให้ดี 

มิตรภาพบนความสูงที่แตกต่าง บนความยากลำบาก ความเห็นอกเห็นใจในความเป็นเพื่อนก็อาจจะเปลี่ยนแปร

ความลำบากย่อมพิสูจน์บางสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน ระยะทางพิสูจน์ม้า กำลังขาพิสูจน์คน 

 5.

 สินค้าชนิดเดียวกัน บนความสูงที่แตกต่างราคาย่อมแตกต่าง

 ของกินชนิดเดียวกันบนความหิวโหยที่แตกต่างความเอร็ดอร่อยย่อมแตกต่างกัน

 6.

 แม้เงินจะซื้อทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้ แต่การที่จ่ายเงินเพื่อให้ลูกหาบแบกหามกระเป๋าข้าวของขึ้นไปให้นั้น ดีต่อการเดินทางยิ่งนัก เป็นการกระจายรายได้ และลดอาการบาดเจ็บ เบื่อหน่ายจากการเดินทางได้

 7.

 การพบเห็นลูกหาบแบกของเดินสวนไปมาตลอดเส้นทาง ทำให้สำนึกได้ว่าศักยภาพของมนุษย์นั้นมีมากกว่าที่เราคาดคิด และคนเราก็มักจะประเมินศักยภาพของตัวเองต่ำเกินไป

ลูกหาบซึ่งเป็นมนุษย์เดินดินเช่นเดียวกับเรานั้น เดินแบกของน้ำหนักไม่น้อยกว่า 60กว่ากิโลกรัม บางคนอาจจะแบกน้ำหนักได้มากถึง70-80 กิโลกรัมได้

8. 

แม้จะแข็งแกร่งเพียงไร มนุษย์ก็ย่อมมีข้อจำกัด ยังไม่มีลูกหาบที่หาบขนได้ ถึง 100 กิโลกรัม

(ดังนั้นการแบกกระสอบปูนซีเมนต์ เพื่อขึ้นไปซ่อมแซมเส้นทางยังสร้างปัญหา เพราะว่ากระสอบปูนสองลูกน้ำหนักรวมกันมันเป็นร้อยกิโล)

คนที่ชอบคิดว่า ถ้าเราจะทำอะไรแล้วหากพยายามแล้วก็ย่อมจะต้องทำให้ได้นั้น อยากให้ลองพยายามแลบลิ้นเลียข้อศอกตัวเองดูก่อนว่า ทำได้จริงหรือไม่

 9.

ตอนขาขึ้นเหนื่อยหนักเพราะต้องสู้กับแรงดึงดูดของโลกก็จริง ส่วนขาลงยากตรงที่เราอ่อนล้ามาพอควร แถมการลงยังเสี่ยงต่อการลื่นไหล หัวทิ่มหัวตำตกเขา ทั้งเราจำต้องใช้กล้ามเนื้อบางมัดซึ่งไม่ค่อยได้ใช้ในชีวิตประจำวัน

ดังนั้น ขาลงกลับทำให้หลายคนผิดพลาด ลื่นล้มและอาจถึงกับเสียเล็บ

อาจกล่าวได้ว่า ขาลงยากยิ่งกว่าขาขึ้น

คล้ายอำนาจ คล้ายชื่อเสียง

แม้จะต้องฟันฝ่า แลกหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อให้ได้มา

ครั้นขึ้นไปสูงพอแล้ว อยากจะลงมาก็ใช่ว่าจะลงมาได้ง่ายๆ

หลายคนที่ร่ำรวยมาแล้ว ก็ยากยิ่งที่กลับมาใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา ไม่มีอภิสิทธิ์ ไร้บัตรเครดิต และความสุขสบายที่ล้นเกิน

บางคนยามปลดเกษียณหมดอำนาจ พาลจะหมดอาลัยตายอยาก เพราะไม่มีใครเข้าหา ไม่มีบริวารมาประจบประแจง ล้อมหน้าล้อมหลังเหมือนตอนยังมียศศักดิ์

จากคนที่ก้าวขึ้นสู่การมีชื่อเสียง ยากเพียงไหนกับการหวนกลับมาเป็นคนธรรมดา ไปไหนมาไหน ไม่มีใครรู้จักไม่ทักทาย ย่อมไม่ง่ายที่จะทำใจยอมรับได้

การขึ้นว่ายาก การลงกลับยิ่งยากกว่า

คนบางคนจึงไม่ยอมลงจากอำนาจ 

แม้ว่าประชาชนจะสิ้นศรัทธา

ติดตามบทความใหม่ ๆ จากศุ บุญเลี้ยง ได้ทุกวันพุธ บน LINE TODAY และหากสามารถอ่านบทความอื่นได้ที่เพจศุ บุญเลี้ยง