10 ข้อคิด แทนกำลังใจ ฉันให้เธอนะ | พศิน อินทรวงค์

1. ความเสียใจ ความกลัว ความเศร้า และเหงา มิใช่สิ่งผิดบาป ก็เราเป็นมนุษย์ธรรมดาผู้มีเลือดเนื้อ จะให้แข็งแรง เข้าใจทุกสิ่งเป็นไปไม่ได้ ยามท้อแท้อย่าได้ผลักไสความรู้สึก แต่จงยอมรับ เปิดใจ ตระหนักและเห็นในความเป็นคนธรรมดาของเรา เมื่อเราเข้าใจในความธรรมดา เราย่อมเป็นมิตรกับทุกช่วงโมงยาม เห็นความงดงามในความรู้สึกสิ้นหวัง แสงสว่างเกิดขึ้นจากตรงนี้ เกิดขึ้นจากการที่เราโอบกอดตัวเองไว้ ไม่ทำร้ายตนเองด้วยความรู้สึกอยากเป็นคนแข็งแรงจนเกินไป

2. บางครั้ง ความมืดมิดก็เป็นของขวัญ ขอให้เราคิดให้ดีว่า หากไม่รู้จักความมืดเลย แล้วเราจะรู้จักในคุณค่าของแสงสว่างได้อย่างไร มิใช่เพราะถูกแสงแดดแผดเผาหรอกหรือ เราจึงรู้ค่าของความเย็นฉ่ำ อะไร ๆ ก็เป็นขวัญทั้งนั้น อย่าพึ่งคิดว่าชีวิตเลวร้าย ให้ดูดี ๆ ดูนาน ๆ อย่าเพิ่งด่วนสรุปเร็วเกินไป

3. เก็บความเศร้า เหงา ช้ำเป็นกำลังใจก็ได้นะ ทุกครั้งที่ล้มลง ขอให้มองหาบทเรียนจากการล้ม และเรียนรู้ที่จะลุกขึ้นใหม่ ทุกครั้งที่เราล้มลง เราจะลุกขึ้นเร็วกว่าเดิมในครั้งต่อไป นี่เป็นข้อดีมิใช่หรือ เกิดเป็นมนุษย์ ล้มลุกคลุกคลานชั่วชีวิต เก็บบทเรียนชีวิตที่ผ่านมา เพื่อสอนชีวิต เพื่อให้ชีวิตกลายเป็นชีวิตที่สมบูรณ์ต่อไป

4. หากคิดอะไรไม่ออก จงถอยออกจากปัญหา เหมือนอินทรีย์บินสูงเหนือยอดเขา เราจะเห็นภาพใหญ่จากทั้งหมดที่เป็น มิใช่เห็นบางส่วน ภาวะจมอยู่ในปัญหาทำให้เราเห็นบางส่วน การเห็นอะไรเพียงบางส่วน ทำลายการเห็นอย่างที่มันเป็น สติปัญญาในการตัดสินใจย่อมบกพร่อง ไม่กระจ่างอย่างที่ควรจะเป็น

5. ไม่มีหรอกอุปสรรคที่ใหญ่หรือเล็ก ภูเขาลูกหนึ่งใหญ่เล็กสำหรับทุกคนไม่เท่ากัน มดบอกว่า ภูเขาคือจักวาล เสือดาวบอกว่า ภูเขาคือภูเขา ส่วนมนุษย์อาจมองว่า ภูเขาลูกนี้เล็กเกินไป ยังมีภูเขาที่ใหญ่กว่านี้ และถ้ายักษ์มีจริง ภูเขาลูกโต ๆ ก็อาจเป็นเพียงหินก้อนหนึ่งก็ได้ ถ้าจิตใจของเรากว้างใหญ่ อุปสรรคที่มีอยู่จะกลายเป็นสิ่งเล็กน้อยไปโดยปริยาย

6. ความหวังคือนามธรรม เป็นนามธรรมที่ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลรองรับ ไม่ต้องใช้เงินซื้อ ไม่ต้องถามความเห็นชอบจากใคร “จงมีความหวังอยู่เสมอ” มันสำคัญมากนะ อย่านึกว่าเป็นเรื่องเล็ก ๆ เราสามารถมีความหวังได้ทุกที่ ทุกสถานการณ์ ทุกช่วงเวลา แม้เราลอยคว้างอยู่ในห้วงจักวาลเราก็สามารถมีความหวังได้ “ฉันรู้ ๆ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งดีงามจะรอฉันอยู่เสมอ ฉันรู้ ๆ” จงบอกตัวเองเช่นนี้ในทุกวัน ไม่จำเป็นต้องมีเงื่อนไข ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลใด ๆ รองรับ เพียงแค่เชื่อ เชื่อว่า “สิ่งดี ๆ ยังรอเราอยู่เสมอ “

7. ลองหลับตาแล้ว สูดลมหายใจลึก ๆ ยาว ๆ อย่างแผ่วเบา ฟังเสียงธรรมชาติบ้าง ชีวิตคงไม่เลวร้ายเกินไปหรอก ในความเจ็บปวดยังมีความงดงาม ในความสูญเสียยังมีบทเรียนล้ำค่า ในความชรายังมีความหวังในชีวิตใหม่ แม้ในความตาย ถ้ามองให้ดี เราอาจเห็นหนทางข้ามสู่โลกใหม่แห่งแสงสว่าง อะไร ๆ ก็สวยงามทั้งนั้น ไม่มีอะไรเลยที่ไม่สวยงาม จงมองอย่างเข้าใจ จงมองทุกอย่างให้ “เข้าไปในใจ”

8. เด็กน้อยเดินทางมาสู่โลก พวกเขาช่างบอบบาง และพวกเขาจะใช้ชีวิตต่อไปบนโลกในนี้อีกยาวนาน จงมองไปที่เด็กเหล่านั้น ครั้งหนึ่งเราเคยเป็นเด็กน้อย เรามิได้เติบโตในทันที ทว่า เราผ่านเวลามายาวนาน ความเติบโตจึงค่อย ๆ ผลิบาน เป็นไปได้ไหม ที่เราจะย้อนความรู้สึกเข้าไปในอดีต เพื่อทวงความเป็นเด็กของเรากลับคืนมา 

เด็กทุกคนล้วนเท่าเทียม ไม่มีชนชั้นวรรณะ ไม่มีความรวย ความจน ไม่มีความเก่งกล้า หรือโง่เขลา พวกเขาคือความตื่นรู้ของโลกใบนี้ โลกมิใช่อื่นใดนอกจากสวนสนุก เขาใช้คำว่า “เล่น” กับทุกสิ่งทุกอย่าง นี่คือพรอันประเสริฐที่ติดตัวเด็กทุกคนมาตั้งแต่แรกเกิด จงมองให้ดี เด็กน้อยในวันวานมิได้จากไปไหน เราและเด็กน้อยคือคนเดียวกัน ยิ้มสักนิด แล้วเรียกให้เขาเข้ามาวิ่งเล่นในโลกของเราอีกครั้ง

9. คนบางคนจากไป ของบางชิ้นผุพังไป บางความรู้สึกสลายหายไป ผ่านชีวิตจนถึงวันนี้ เราคงสูญเสียหลายสิ่งหลายอย่าง แต่สิ่งเหล่านี้มิใช่ทั้งหมดของชีวิต จงใช้ความเข้าใจเพื่อเติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย ความเข้าใจ มิต้องอาศัยสิ่งใด เพียงเปิดใจยอมรับ ยอมรับว่า ทุกคนมีเส้นทางชีวิตของตนเอง ยอมรับว่า บางวันฝนตกหนัก แต่บางวันพระอาทิตย์ก็ทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย จงมองดูร่างกายของตนเองบ้าง ทั้งแขนและขา ทั้งมือและเท้า ทั้งดวงตา หน้าผาก สองแก้ม ตลอดจนเนื้อตัวของเราทั้งหมด 

เราไม่รู้สึกดีใจบางหรือที่เรายังมีลมหายใจอยู่จนถึงวันนี้ ไหนจะท้องฟ้าสีคราม ไหนจะสายลมเย็นต้องผิวกาย ไหนจะดวงดาวแพรวพราวอยู่บนหลังคา โลกยังรอเราอยู่ ทุกอย่างไม่เคยจากไหน เพียงเราปล่อยวางชีวิตเก่าๆ ของตนเองลง ทิ้งชีวิตที่เก่าแก่ ทิ้งความรู้สึกที่จมดิ่งในความเศร้า อ้างว้าง หนาวเหน็บ เธอรู้ไหมว่า ชีวิตใหม่ทับซ้อนอยู่ในชีวิตเก่าเสมอมา แต่เธอต้องมองให้เห็น เห็นในสิ่งที่ทับซ้อนกันอยู่ แล้วชีวิตใหม่จะเป็นของเธอ

10. ด้วยความรักและห่วงใยจากฉัน ฉันอยากให้เธอเชื่อในบางสิ่ง แต่ฉันบอกไม่ได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร สิ่งนั้นข้ามผ่านขอบเขตภาษา มิอาจสื่อสารเป็นถ้อยคำ แต่มันมีอยู่แล้วในตัวเธอ เมื่อใดที่เธอเห็น ความเศร้าทั้งชีวิตของเธอจะมลายหาย เธอมีมันอยู่ และมันไม่เคยจากไปไหน ขอเธอจงเชื่อฉัน เพราะเธอคือความสุข และเธอคือความรัก เธอจะแสวงหาสิ่งใดอีกเล่า เพราะเธอคือทั้งหมดทุกสิ่ง…