ช็อปเสื้อผ้าทั้งตัวเป็นแสน คือการใช้เงินแบบไม่ฉลาด?

หมวกใบละ 3,000 แหวนวงละหมื่น รองเท้าผ้าใบจากคอลเลคชั่นหายากราคาเกือบจะแสน ไอเทมเหล่านี้ไม่ได้แค่มีตั้งโชว์อยู่ในตู้กระจกของร้านหรูแต่เป็นสิ่งที่อยู่บนตัวของวัยรุ่นไทยจากคลิปไวรัลจากเพจ หมิง ขั้วโลก ที่กำลังถูกพูดถึงอยู่ ณ ขนาดนี้ มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์แซะว่าคนที่ใช้ของพวกนี้คือคนไม่ฉลาดบ้าง เป็นการลงทุนกับของไร้สาระบ้าง “ไม่ใช่แค่รวย แต่ต้องโง่และบ้ามาก” บ้าง แท้จริงแล้วการใช้ของแบรนด์เนมหรือวัตถุราคาแพงคือการใช้เงินแบบไม่ชาญฉลาดจริงหรือ?

ถ้าคิดในเชิงต้นทุนกับคุณภาพของของที่ได้ สินค้าเหล่านี้อาจมีตัวอื่นๆ ที่เทียบเท่าขายในราคาถูกกว่า แต่เพราะมีโลกโก้ของแบรนด์แปะอยู่ เลยทำให้ราคาพุ่งสูงเกินมาตรฐานที่ควรจะเป็น หลายคนอาจไม่เห็นด้วยตรงจุดนี้และอาจฟันธงคำตอบได้ว่าการใช้เงินซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมคือการใช้เงินแบบฟุ่มเฟือย

แต่ถ้าหากคิดจากอีกมุมหนึ่ง สิ่งเหล่านี้คือความสุข และการใช้เงินเพื่อซื้อความสุขของคนเราก็ไม่มีสูตรตายตัว บางคนอาจจะมีความสุขจากการซื้อประสบการณ์ เช่นการทานอาหารดีๆ การใช้เงินกับการท่องเที่ยว บางคนอาจจะมีความสุขกับการเก็บออม กับการได้เห็นเลขในบัญชีเพิ่มขึ้นๆ หรือการลงทุนกับสิ่งที่เป็นสินทรัพย์จริงๆ อย่างเช่น บ้านหรือคอนโด แต่สำหรับคนกลุ่มนี้ ความสุขของเขาเกิดขึ้นจากการที่ได้เป็นเจ้าของคอลเลคชั่นเสื้อผ้าจากแบรนด์ที่ชอบและใส่มันในชีวิตประจำวัน เหมือนเป็นกับการสะสมภาพวาดศิลปะหรือผลงานจากศิลปิน ซึ่งหากนำเอาหลักเกณฑ์จากความคิดเห็นก่อนหน้ามาวัด ก็อาจจะไม่เป็นกลางนัก

ตราบใดที่การใช้เงินของเราไม่ได้ไปสร้างความเดือดร้อนให้กับใคร ผู้เขียนเห็นว่าไม่มีมาตรฐานไหนที่จะชี้ว่าสิ่งนี้ถูกหรือผิด เพราะท้ายที่สุดแล้วความสุขของแต่ละคนก็ขึ้นอยู่กับการให้ความหมายของคนๆ นั้น จะฉลาดหรือไม่ เราไม่มีสิทธิ์ไปตัดสิน แล้วคุณล่ะคิดเห็นว่าอย่างไร?