ความดีที่อันตราย | พศิน อินทรวงค์

จงทำความดีบางอย่างซ้ำ ๆ และอย่าได้บอกใครว่าท่านกำลังทำความดีอยู่ จงทำอยู่อย่างนั้น ให้มันเป็นความลับของท่าน มีแต่นก ปลา ก้อนหิน ต้นไม้เท่านั้นที่รู้ว่าท่านกำลังทำอะไรอยู่

อย่าให้เพื่อนมนุษย์คนใด ได้รู้ถึงความดีของท่านเป็นอันขาด ท่านจะเห็นอัตตาตัวตนของท่านเร่าร้อน มันส่งเสียงตะโกนออกคำสั่ง ว่าท่านต้องประกาศความดีของท่านต่อโลก เพื่อให้มันคงอยู่ อัตตาจะกลายเป็นผู้ไร้ตัวตน

ถ้าท่านทำความดีอย่างเงียบ ๆ อัตตาจึงข่มขู่ท่านต่อไปว่า มันจะเผาใจท่านให้อกแตกตาย ถ้าท่านไม่ประกาศความดีแก่โลก 

จงฟังมัน แต่อย่าได้ตามใจมัน ปล่อยให้ความดีของท่าน เป็นเรื่องที่ใครไม่มีวันรู้ต่อไป และเมื่อเวลาผ่านไป อัตตาจะเริ่มเหน็ดเหนื่อยกับท่าน เพราะท่านช่างดื้อด้านต่ออัตตาเหลือเกิน

แม้อัตตาอ่อนแรง จงอย่าหยุดทำความดีอันเงียบเชียบของท่านต่อไป อย่าบอกใครเด็ดขาด เกี่ยวกับความดีที่ท่านกระทำอยู่ มันช่างน่าสนุกนัก ที่ท่านจะเล่นงานอัตตาของตนให้อกแตกตาย

เมื่อมันตาย ท่านจงจัดงานศพให้มัน เผาซากของมัน ด้วยแสงแห่งความดีล่องหนที่ท่านเพียรสร้าง ความดีที่ไม่มีใครรู้เห็นมีแสงโชติช่วงนัก มันสว่างกว่าอาทิตย์พันดวง ทว่ากลับมีดอกไม้งอกงามในนั้น

ท่านจักกลายเป็นผู้มีแสงสว่างในตนเองแม้อยู่ในที่มืด กลายเป็นผู้กราบไหว้ตนเองได้ แม้ไร้เสียงชื่นชมจากภายนอก

ขณะที่ชีวิตของท่านกำลังเคลื่อนไหว ขณะที่อัตตากำลังขยายเผ่าพันธุ์ของมันอยู่ภายในท่าน บางครั้ง บางเวลา บางขณะ ขอจงทำความดีไปแบบเงียบ ๆ อย่าได้บอกใครเลย ว่าท่านกำลังสร้างสรรค์ความดีงามอันใดอยู่ แล้วท่านจะได้เห็นความจริงบางประการ

ในความดีที่เสียงดัง…อัตตายังหัวเราะลั่นอยู่เบื้องหลังเสมอ !