ข้อมูลเบื้องต้น
'ซอ แทยง' ขึ้นชื่อเป็นตัวร้ายในมังฮวาชื่อดังที่ได้รับบทบาทค่อยขัดแข้งขัดขาพระเอกอย่าง 'คิม มินฮยอง' และจะต้องตายในเอื้อมมือของพระเอกในตอนกลาง ๆ เรื่อง
ส่วนเขา 'สมศักดิ์' หนุ่มคนอีสานที่อยู่บ้านนามาอยู่กรุงจากแดนทุ่งลุยลาย ที่มีเมียมีลูกแล้ว และได้ทำอาชีพเป็นหลักเป็นแหล่งอย่างครูสอนวิชาวิทยาศาสตร์ อยู่ ๆ ก็หลุดเข้ามาในมังฮวาที่เขาชอบอ่านในเวลาว่าง ละจะให้มาทำเรื่องเลวทรามเหมือนในเนื้อเรื่องเขาก็จะตายสิ!?
ใครมันจะอยากตายวะ แต่พอเป็นคนดีก็หาว่าแปลก ต้องให้ร้ายเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าวหรือไง ไม่ติ เขาเป็นคนดีขนาดนี้จะให้มาสวมบทบาทของตัวร้ายก็บ่แม่น มันบ่ใช่ เลยตัดสินใจจะอยู่อย่างสงบสุข รวยขนาดนี้จะไปเป็นมันทำไม ฮันตงฮันเตอร์ ไปประกอบอาชีพเป็นครูเหมือนเดิมดีกว่า แต่ทางบ้านดันไม่ยอม คิดว่าจะสร้างเรื่องปวดหัวให้เสียชื่อเสียงตระกูลเหมือนอย่างที่ผ่านมา
แรก ๆ ที่ได้เจอกับพระเอก หมอนั้นเอะอะ ๆ ก็จะกระชากคอเสื้อเข้ามาต่อยเขา แต่พออยู่อย่างสงบพระเอกดันมาวอแวใส่ซะงั้น หรือต้องกลับไปเล่นบทบาทตัวร้ายให้พระเอกเลิกวอแวเขา แค่พูดคำหยาบยังหลุดภาษาอีสานใส่ ทำตัวเลว ๆ มีหวังชักดิ้นชักงอตายแน่ ๆ ละทีนี้จะเอาไงดีวะ บักสมศักดิ์เอ้ย
กฎของการเป็นตัวร้าย ฉบับของบักสมศักดิ์
1. ทำตัวชั่ว
2. ทำตัวเลว
3. ทำตัวเลวทราม
"ถ้าไม่อยากให้ใครสงสัยเกี่ยวกับตัวเรา เราต้องทำตัวเลว ๆ ตามตัวร้ายในเรื่อง งั้นเริ่มจากเรื่องง่าย ๆ ก่อน เอ้อ ใช่ เริ่มจากพูดคำหยาบก่อนเป็นไง?" แทยงพูดกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาเรื่องลูกน้องคนสนิท
"หลบติ! เกะกะวะ บักห่าเอ้ย" ชิบ บักห่าเอ้ยมาได้จั่งใด๋
แค่เริ่มก็มีพิรุธละ
ดันเจี้ยน : สถานที่ในเกมที่ได้ออกแบบมาเป็นพิเศษในการทำภารกิจต่าง ๆ มักมีมอนสเตอร์และไอเทมต่าง ๆ ซ่อนอยู่
ฮันเตอร์ : อาชีพของคนที่จะลงดันเจี้ยนเพื่อตามล่าหาไอเทม
ภาพปกที่นั่งหลังขดตอนทำค่ะ (ปกเก่า)
ปกใหม่ค้าบบบ
หล่อทั้งคู่เลยยยย
Commission จากคุณ Suki Suki Chabu
ไปอุดหนุนกันด้ายยย
คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการ ชื่อบุคคลและสถานที่ไม่ได้มีอยู่จริง เนื้อหาบางส่วนมีความรุนแรง คำหยาบ ภาษาอีสานมาป่น ๆ คำพูดที่ดูหมิ่นเหยียดหยาม การก่ออาชญากรรมทำผิดกฎหมาย การเหยียดหยามทางเพศที่สาม ตรรกะความคิดของตัวละครผิดเพี้ยน ทั้งนี้ทั้งนั้นผู้เขียนตั้งใจสร้างขึ้นความบันเทิง ไม่ได้มีเจตนาชี้นำให้ทำตาม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
TW : พระเอกยันเดเระ(สายโบ้)/เลือด/มีความรุนแรง/Murder (ฆาตกรรม) , Massacre (การสังหารหมู่) , Cannibalism (การกินเนื้อมนุษย์) ,Child abuse (การทารุณกรรมเด็ก) ,Creepy behavior (พฤติกรรมน่ารังเกียจ) , Substance abuse (สารเสพติด) , Abuse (ทารุณกรรม) , Cynical (เหยียดหยาม) , Sexuall abusive (เหยียดหยามทางเพศ)
หมายเหตุ* ทุกคนอาจจะสับสนว่าเข้ามาในนิยายหรือมังฮวา อยากจะบอกว่าเหมือนกันครับ อาจจะใช้คำทั้งสอง เพราะยึดหลักตามจริง มังฮวาบางเรื่อง ทำมาจากในนิยายก่อนแต่ถูกตัดออกบางฉาก หวังว่าทุกคนจะไม่สับสนกันนะ
สารจากนักเขียน*จะเปิดติดเหรียญอ่านตอนล่วงหน้าทั้งเด็กดีและรี๊ดอะไรท์นะคะ พอแต่งจบจะเปิดให้อ่านฟรีก่อน ก่อนที่จะกลับมาติดเหรียญนะคะ (ในราคาเดิม 2 คอยน์) และจะติดเหรียญถาวรหลังออกอีบุ๊ค ใครถนัดแบบไหนแล้วแต่เลย ไม่บังคับค่ะ5555 ส่วตอนพิเศษในอีบุ๊คจะเอามาติดเหรียญถาวรในเรื่องนี้นะคะ พอดีเราถนัดแต่งสดๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะ*
แนะนำตัวละคร
แนะนำตัวละคร
ข้อมูลตัวละคร
ซอ แทยง [นายเอก]
วันเกิด : 5 พฤศจิกายน
อายุ : 25 ปี
อายุก่อนหลุดเข้ามาในมังฮวา : 42 ปี
ชื่อก่อนหลุดเข้ามาในมังฮวา : สมศักดิ์ ศรีสม๋อยสมศรี
ส่วนสูง : 173 ซม.
นักอ่านมังฮวาหรือนิยาย(ก่อนทำมังฮวา ทำเป็นนิยายมาก่อน) เรื่อง 'การแก้แค้นของฮันเตอร์คลาส ss' ที่ตายอย่าง งง ๆ ไม่รู้ว่าตายได้ยังไง ได้หลุดเข้ามาเป็นตัวร้ายในเรื่องที่แสนจะน่ากลียดและเลวทราม ที่วัน ๆ ค่อยแต่ขัดขาพระเอก หาเรื่องพระเอก ทำแต่เรื่องเลว ๆ จนมีแต่คนเกลียด ขนาดบักสมศักดิ์ยังเกลียดเลย
ตัวร้ายที่ทำตัวเลวทรามเสพยาเสพติดไปวัน ๆ หาเรื่องคนอื่น หัวร้อนง่าย เบื้องหน้าเป็นหัวหน้ากิลด์ชื่อดังอย่าง แวร์วูฟ เบื้องหลังเป็นแก๊งค์ทวงหนี้ ปล่อยเงินกู้แบบผิดกฎหมาย ชอบกดขี่คนอื่น ฆ่าคน ทรมาณคนนับไม่ถ้วน คนที่รู้เบื้องหลังก็มีแต่คนที่ใส่หน้ากากเข้าหาตัวร้ายคนนี้เท่านั้น แถมยังโดนลอบฆ่ามาหลายต่อหลายครั้ง รู้แหละว่าเกลียด แต่สงสารคนโดนหน่อย โดนลอบฆ่าติดต่อกัน มันเหนื่อยนะเว้ย
ในชีวิตก่อนของสมศักดิ์เป็นแค่คนบ้านนอกบ้านนาจากแดนอีสานมาเมืองกรุงจากแดนทุ่งลุยล้าย แทบจะเป็นคนธรรมดา หาเช้ารุ่งค่ำ หาเงินเลี้ยงชีพเมียกับลูกสาว และค่อยช่วยส่งเงินสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขาเคยเติบโตมาเป็นย่อม ๆ ให้น้อง ๆ เด็ก ๆ ได้มีโอกาส ชีวิตว่าง ๆ เป็นแค่ตาแก่อ้วนลุงพุง ที่เด็ก ๆ ต่างก็ชื่นชอบในความใจดี และมายากลของลุงที่ฝึกเล่นไว้ตั้งแต่เด็ก ๆ เพื่อไม่ให้น้อง ๆ ในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าต้องเหงา พอมีลูกสาวก็เป็นคุณพ่อที่แสนอบอุ่น ทำกับข้าวกับปลา เลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย ลูกอยากกินขนมหวาน ขนมไทย แม่อยากกินของหวาน ของเปรี้ยว เขาก็พร้อมประเคนให้ แต่ชะตากรรมดันเล่นตลกซะงั้น
พอสมศักดิ์เข้ามาอยู่ในร่างแทบจะเป็นคนดีคนหนึ่ง จนคนรอบข้างสั่นกลัว รักเด็กก็ผิด งงนะ ทำอิหยั่งก็ผิด ผิดไปเบิ่ดดด ปัจจุบันมีสกิลเป็นของตนเอง ชื่อสกิลสุดแปลกอย่าง 'เสกข้าวสาร' นี่มาได้ยังไง แถมไม่ใช่สกิลของตัวร้ายในต้นฉบับอีก เท่ากับว่าเขามีสองสกิล
มีบอสเด็กน้อยที่ค่อยตามติดเขาแจ่ ชื่อว่า มินนี่
ปัจจุบันอัญเชิญมอนสเตอร์ได้สองตัว
"อิหยั่งอีกละปาดนิ มอนสะเต๊อร์มาจากไสอี๊กกกก!"
คิม มินฮยอง [พระเอก]
วันเกิด : 22 กันยายน
อายุ : 22 ปี
ส่วนสูง : 187 ซม.
พระเอกมังฮวาเรื่อง 'การแก้แค้นของฮันเตอร์คลาส ss' พระเอกแรงแค้นในเนื้อเรื่อง เป็นฮันเตอร์ลุยเดี่ยวแบบโซโล่ในการลงดันเจี้ยน เพราะไม่ไว้ใจใคร จากตอนแรกอยู่แค่คลาส F แต่อนาคตข้างหน้ากลายเป็นฮันเตอร์คนเดียวที่มีความสามารถมากกว่าคลาส S ซึ่งก็คือคลาส SS เป็นคนที่ฉลาด เงียบ ๆ แต่ในหัววางแผนร้อยแปดแผน ชื่นชอบการฆ่า ล้างแค้น เกลียดใครคือเกลียดเลย แค่หน้าซอ แทยง ทีไรหัวร้อนง่าย จนแทบจะต่อยอีกฝ่ายแต่ทำได้เพียงกระชากคอเสื้อขู่อีกคน
แต่พอหลังจากที่ซอ แทยง เปลี่ยนไปราวกับคนละคน แรงอาฆาตรแค้นค่อย ๆ ลดลง และตัวเขาเริ่มเปลี่ยนไป
"เฮ้ย นี่แกบาดเจ็บอีกแล้วเหรอ"
อี ยองอิล เลขาของคุณตัวร้าย
วันเกิด : 4 มีนาคม
อายุ : 28 ปี
ส่วนสูง : 180 ซม.
เลขาของคุณตัวร้ายอย่าง ซอ แทยง เป็นตัวละครหลักในเรื่อง 'การแก้แค้นของฮันเตอร์คลาส ss' แถมยังเป็นหนอนบ่อนไส้ให้กับพระเอก! ทำเอาบักสมศักดิ์ถึงกับระแวงคนนี้เลยทีเดียว เป็นคนใกล้ตัวและร่วมมือกันกับพระเอกเพื่อแก้แค้น แต่พอซอ แทยง เปลี่ยนไป ทำเอางงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว แถมยังปวดหัวกับเจ้านายที่อยู่ ๆ ก็กลัวเขา แถมยังไปเก็บเด็กที่ไหนมาเลี้ยงอีกด้วย
"ไปเก็บใครมาเลี้ยงอีกละครับ"
อิม แฮชาน [ตัวร้ายระดับลาสบอสในเรื่อง]
วันเกิด : 1 ธันวาคม
อายุ : 27 ปี
ส่วนสูง : 188 ซม.
ตัวร้ายระดับลาสบอสสุดน่ากลับในเรื่อง 'การแก้แค้นของฮันเตอร์คลาส ss' ที่ตอนจบก็พบกับความตายเหมือนกัน เป็นคนเจ้าเล่ห์พอๆกับพระเอก ใครร้ายได้ก็ร้าย เห็นซอ แทยง เป็นเครื่องมือ พอซอ แทยงเปลี่ยนไป กลับสนใจอีกฝ่ายมากกว่าเดิม
ปัจจุบันเป็นหัวหน้ากิลด์แฮชาน ฮันเตอร์สุดแกร่งของประเทศ คลาส S
"เล่นพ่อแม่ลูกอีกแล้วเหรอครับ? สนใจให้ผมไปเป็นพ่อของเด็ก ๆ ของคุณไหมครับ คุณแทยง"
พัค นายอน [นางเอกในมังฮวา]
วันเกิด : 2 มกราคม
อายุ : 22 ปี
ส่วนสูง : 168 ซม.
นางเอกในมังฮวา 'การแค้นของฮันเตอร์คลาส ss' สาวสวยที่ใคร ๆ ก็โดนตก ขนาดบักสมศักดิ์ยังโดนตก แต่หนึ่งในใจเขามีแต่เมียเท่านั้น ขอโทษที พอดีคุณไม่ใช่สเปค เพราะสเปคผมไม่ใช่สาวสวยเซ็กซี่ แต่เป็นสาวน่ารัก ใสซื่อต่างหากละ
และยังเป็นสมาชิกฮันเตอร์สังกัดกิลด์ชายอน กิลด์ของพี่สาว
คิม มินจิน น้องสาวของพระเอก
วันเกิด : 9 เมษายน
อายุ : 5 ขวบ
ส่วนสูง : 137 ซม.
น้องสาวของพระเอก ที่รักพี่ชายมาก แต่หลังจากพลัดหลงจากพี่ชายมาเจอคุณตัวร้ายใจดี ทำให้เด็กน้อยชอบคุณตัวร้าย และตามติดแจ เมื่อรู้ว่าพี่ชายของตัวเองรู้จักกับคุณตัวร้าย
โดนพี่ชายเป่าหูเรื่องคุณตัวร้ายทุกวัน หาว่าเขาเป็นคนไม่ดีบ้างแหละ แต่สำหรับมินจิน คนที่เป็นทาสแมวคือคนดี!
"หนูอยากไปเล่นกับพี่แทยง!"
ปาร์ค โดอู
วันเกิด : 4 มิถุนายน
อายุ : 26 ปี
ส่วนสูง : 179 ซม.
ฮันเตอร์ที่เข้าสังกัดกิลด์ของคุณตัวร้าย และเป็นตัวละครหลักในเนื้อเรื่องเพื่อเข้าร่วมกิลด์ของพระเอกในอนาคต เอาง่าย ๆ ก็คือโดนหักหลังนั่นแหละ
อนาคตเป็นฮันเตอร์คลาส A
เคธวิล
วันเกิด : 18 พฤษภาคม
อายุ : 27 ปี
ส่วนสูง : 180 ซม.
ฮันเตอร์ที่ผ่านทางมา บังเอิญเจอซอ แทยงในดันเจี้ยน เป็นหนุ่มหล่อชาวลูกครึ่งเกาหลี-ฝรั่งเศส ติดใจพลังของซอ แทยง ถึงขั้นชวนลงดันเจี้ยนอีกรอบ
ปัจจุบันเป็นฮันเตอร์อิสระคลาส A
ลี ยูรี
วันเกิด : 8 พฤศจิกายน
อายุ : 23 ปี
ส่วนสูง : 163 ซม.
ฮันเตอร์สาวที่เคยลงดันเจี้ยนกับซอ แทยง ไม่มีสังกัด แต่รู้จักกับพระเอก และในอนาคตในเนื้อเรื่องก็จะเข้าร่วมกิลด์ของพระเอก เป็นฮันเตอร์คลาส A ในอนาคต
ปัจจุบันเป็นฮันเตอร์อิสระ คลาส C
นา จีซอง
วันเกิด : 11 กุมภาพันธ์
อายุ : 17 ปี
ส่วนสูง : 166 ซม.
ตัวละครหลักในมังฮวา ที่มีส่วนร่วมในการฆ่าตัวร้ายอย่างซอ แทยง เพราะความแค้นที่อีกฝ่ายไม่ปราณีเขาและน้องสาว ยึดทรัพย์สมบัติที่พ่อแม่มีไว้ไปหมด เนื่องจากพ่อแม่ของเขาเป็นหนี้มหาศาลกับบริษัทของซอ แทยง ส่วนพ่อแม่ก็หนีเขาไปและทิ้งกองหนี้มหาศาล ทำให้ต้องลาออกจากโรงเรียนเพื่อมาเป็นฮันเตอร์ ปัจจุบันในมังฮวายังคงเป็นฮันเตอร์คลาส B แต่ในอนาคตเป็นถึงฮันเตอร์คลาส S และยังรวมมือกับพระเอกเพื่อฆ่าซอ แทยง
แบบนี้ต้องเก็บมาเลี้ยงสิ! ขืนปล่อยไว้ให้พระเอกได้ตัวไป มีหวังเขาโดนฆ่าแน่!
ปัจจุบันเป็นน้องชายบุญธรรมของซอ แทยง
นา จีมิน
วันเกิด : 15 กุมภาพันธ์
อายุ : 5 ขวบ
ส่วนสูง : 135 ซม.
น้องสาวของนา จีซอง ที่เป็นกำลังใจให้พี่ชายมีชีวิตอยู่ เด็กตัวน้อยที่ผอมแห้งแรงน้อย แต่ก็ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน ทำเอาบักสมศักดิ์เห็นใจ และอยากขุนเด็กคนนี้ให้อ้วน
ปัจจุบันเป็นน้องสาวของซอ แทยง
ซอ แจมิน พี่ชายของคุณตัวร้าย
วันเกิด : 23 สิงหาคม
อายุ : 30 ปี
ส่วนสูง : 185 ซม.
พี่ชายคนโตของตระกูล ที่ในเรื่องหลงรักพระเอก ทำให้ขัดแย้งกับน้องชายสุดท้องต่างมารดาในเรื่อง เป็นทายาทของตระกูล แต่ทว่ายังสืบทอดตำแหน่งไม่ได้ เพียงเพราะคุณพ่อรู้ว่าเขาเป็นเกย์
ทำเอาตัวร้ายถึงกับต้องมาระแวงคนในครอบครัวไปอีก
ปัจจุบันเอ็นดูซอ แทยง จนถึงขั้นหวงน้องชาย
ซอ ยุนอา พี่สาวของคุณตัวร้าย
วันเกิด : 12 มีนาคม
อายุ : 29 ปี
ส่วนสูง : 170 ซม.
พี่สาวคนรองของตระกูลซอ แทยง พี่สาวที่แต่งงานมีลูกเรียบร้อยแล้ว มีครอบครัวเรียบร้อย แต่ยังคงทำงานบริษัทให้กับคุณพ่ออยู่ดี ไม่ค่อยชอบน้องชายต่างมารดาเท่าไหร่ เพราะชอบสร้างปัญหาให้ครอบครัว และต้องค่อยตามเก็บให้ ไม่เธอก็พี่ใหญ่ แต่พอน้องชายเปลี่ยนไป เลยสนิทกันมากขึ้น ถึงขั้นฝากลูกเลี้ยง
ปัจจุบันเอ็นดูน้องชายต่างมารดาเวลาอยู่กับเด็กสุดๆ และหวงน้องชายพอๆกับพี่ใหญ่
เป็นแค่คนบ้านนอกธรรมดา ๆ ที่ชอบหลุดพูดภาษาอีสาน จะเอาปัญญาไหนไปสู้คุณพระเอกละค้าบ
จากฮันเตอร์ สู่ไลฟ์โค้ช
"เวรต้องระงับด้วยการไม่จองเวรนะโยมนะ อะไรที่ผมทำผิดไป ก็ให้อภัยเถอะ ขอโทษก็แล้ว ช่วยก็แล้ว ยังไม่ไว้ใจกันอี๊ก" ตัวร้าย
"เพราะเป็นแกที่ทำแต่เรื่องเลว ๆ ไม่เคยไว้ใจแกหรอก" คุณพระเอก
"อิหยั่งกระดอกระเดี้ย! ฮ่วย!"
"คนเรามันก็ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง จะให้อยู่แต่แบบเดิม ๆ ก็ไม่ได้" ตัวร้าย
"เปลี่ยนจากหลังตีนเป็นหน้าตีน ผมก็ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่ คุณมีแผนอะไรอยู่กันแน่?" คุณเลขา
"แผนอีหยั่งอี๊กกกก พ่อคู๊ณณณ ขนาดตัวเองยังบ่ฮู้แผนเจ้าของอยู่แหมะ"
จะซ้ายทีขวาที มุมเงยมุมช้อนมันวอนให้เผลอตัว
หันซ้ายก็เจอคนที่หักหลัง หันขวาก็เจอคนจะจองเล่นงาน
ปล่อยข่อยไปเถ้อะ
ชีวิตหน่อ ชีวิต เกิดเป็นใครไม่เกิด เกิดเป็นตัวร้าย
เกิดเป็นหมายังดีกว่าอี๊ก
****
ตัวละครแอบเยอะ55555 มาบอกคร่าว ๆ กับตัวละครสำคัญคับผ้ม
Prolore
Prolore
เพล้ง!
เสียงแก้วกระทบกับพื้นเสียงดังลั่น เมื่อคนที่อยู่บนเตียงดันทำมือไม้อ่อน ทำเอาคนที่นั่งเฝ้าอาการของเจ้านายอยู่ถึงกับถอนหายใจ เหมือนกับว่านี่เป็นเรื่องปกติ
"ตื่นขึ้นมาก็โวยวายเลยนะครับ" เสียงทุ้มข้างเตียงดังขึ้นอย่างเหนื่อยหน่าย ทำเอาคนที่อยู่บนเตียงที่มองคนข้างเตียงก่อนหน้านั้นแล้วถึงกับชะงักค้างอีกรอบ
"โห คอสเพลย์เป็นอี ยองอิล เหรอครับเนี้ย อย่างเหมือนเลย" คนบนเตียงเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น พลางจ้องหน้าคนข้างเตียง
"ตื่นมาแล้วสติก็ฟั่นเฟืองหรือไงครับ?" เฮ้ย คาแรคเตอร์ก็ตรงปกอะ!
หน้าก็ทรงเกาหลี แถมทรงผมเซ็ตสีแดง ตาคม ฉายแววดุดัน
อปป้าเกาหลีเวอร์ชั่นในมังฮวาชัด ๆ!
คนไทยอย่างเขาเทียบเท่าไม่ได้เลย ไม่สิ ไม่ได้ตั้งแต่หุ่นละ คนที่อายุเข้าเลขสี่ที่อ้วนลงพุงอย่างเขา หน้าตาเป็นแค่คุณลุงใจดี จะไปเทียบอะไรกับคนตรงหน้าได้ละ แค่มอง ๆ อีกฝ่าย ดูจะมีชื่อที่หล่อเท่แน่ ๆ ส่วนเขาเป็นได้แค่บักสมศักดิ์
"อ้ะ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำแก้วแตก ให้ผมช่วยเก็บไหมครับ?" เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นคนข้างเตียงกำลังนั่งก้มเก็บเศษแก้วอยู่ ทำเอาคนที่เก็บเศษแก้วถึงกับชะงักค้างอย่างตกใจ
"ไม่ต้องหรอกครับ คุณเพิ่งฟื้น" อีกฝ่ายปฎิเสธ ทำให้เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะนั่งสำรวจรอบบริเวณก็พบว่าตัวเขาอยู่ที่โรงพยาบาล
แต่เอ๊ะ เขามาที่โรงพยาบาลได้ยังไง ดูจากเผิน ๆ นี่มันโรงพยาบาลชัด ๆ ถ้าจำไม่ผิดเขากำลังจะกลับบ้านจากการสอนพิเศษให้กับเด็ก ๆ ในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขาเคยโตมาที่นั้น และกำลังจะกลับบ้านไปหาลูกหาเมียที่กำลังรออยู่ ระหว่างทางก็กลับโดยรถไฟฟ้า ตอนแรกกะจะขับรถไปนั้นแหละ แต่จราจรของประเทศกรุงเทพ ช่างติดซะเหลือเกิน กลัวกลับไปไม่ทันทานข้าวเย็นกับครอบครัว
เขาจำได้ลาง ๆ ว่ากำลังรอขึ้นรถไฟ แต่อยู่ ๆ มีใครไม่รู้ผลัดเขาตกรางขณะที่รถไฟกำลังแล่นเข้ามาโดยความเร็วสูง หลังจากนั้นก็ตู้ม พอทวนความจำได้อย่างนั้นร่างกายพลั่นก็สะท้าน ความรู้สึกที่โดนรถไฟเยียบยังไม่หายจนร่างกายชาขึ้นมา
เขาตายแล้วเหรอ?
ไม่ม้างงงง
อาจจะโดนรถไฟเฉี่ยวก็ได้ เลยโดนหามมาส่งที่โรงพยาบาล แต่ฉไนทำไมตื่นขึ้นมา ควรจะเห็นหน้าเมียสุดที่รักกับลูกสาวสุดน่ารักวัยสิบเก้าปี มาเฝ้าคนไข้อย่างเขาสิ ไม่ใช่บักหน้าหล่ออปป้าเกาหลีคนนี้!
แล้วเขาไปรู้จักคนหน้าตาดีขนาดนี้ได้ยังไง?
"จะให้คุณหมอเข้ามาตรวจร่างกายเลยไหมครับคุณแทยง" แหนะ มาแทยงแทย๋งอิหยั่ง สวมบทบาทเหรอ?
เขาจำได้ว่าพวกแต่งคอสเพลย์จะสวมบทบาท คาแรคเตอร์ตามตัวละครแต่ง แต่ก็ไม่ถึงขนาดนี้ ถึงเขาจะไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้แบบเจาะลึกก็ตาม แต่เขาก็พอรู้คร่าว ๆ ผ่านเพื่อนของลูกสาวที่เป็นสายคอสเพลย์ อีกอย่างคนส่วนมากจะแต่งคอสเพลย์เกี่ยวกับพวกอนิเมะญี่ปุ่นมากกว่า พวกมังงะก็มี แต่มีส่วนน้อยที่จะแต่งพวกมังฮวาเกาหลี แต่ต้องเป็นเรื่องดัง ๆ อย่าง มุมมองของนักอ่านพระเจ้* หรือมังฮวาวายชื่อดัง แต่เรื่องที่เขาอ่านอย่างเรื่องนี้ ที่มีตัวละครอย่างอี ยองอิล ก็ดังพอสมควร แต่ไม่ควรมีคนได้คอสกันหรอก เพราะเนื้อเรื่องค่อนข้าง 20+ เนื้อเรื่องค่อนข้างรุนแรง ตายคือตาย ใครเมนใคร ไม่ควรเมน เพราะสุดท้ายตัวละครที่คิดว่ารอดก็ตายอยู่ดี ถึงตอนจบจะจบสวยก็ตาม
"แหนะ เลิกเบียวได้แล้วครับ ผมไม่ได้ชื่อแทยง ผมชื่อสมศั--- พุง! พุงผมหายไปไหน!?" คนที่กำลังอธิบายเรื่องราว ต้องตกใจอีกครา เมื่อตั้งสติสำรวจร่างกายอย่างครบถ้วน ทำเอาเขาถึงกับตกใจร่างกายของตัวเอง เพราะปกติแล้ว เขาเป็นคนอ้วนท้วนสมบูรณ์เพราะอาหารฝีมือของภรรยา แต่ทว่ากลับไม่มีพุง! พุงที่มีไว้ให้ลูกสาวได้ซุกเล่น!
ม่ายยยย เอาพุงผมคืนม๊าาาา
แล้วก็นะบักสมศักดิ์บ่ได้ขาวขนาดนี้! ไม่ได้ผอมด้วย!
"ในที่สุดคุณก็เป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ เหรอครับ" ปากเสีย!
"ห้องน้ำ! พาผมไปเข้าห้องน้ำหน่อย!" เขารีบตะเกียดตะกายยันตัวลุกขึ้นเพื่อที่จะเข้าห้องน้ำ ทำเอาคนที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่แรกต้องรีบช่วยพยุงและพาไปห้องน้ำอย่างงง ๆ ก่อนที่จะตัดสินใจกดเรียกหมอมาช่วยดูอาการ ถึงนายของเขาจะไม่ชอบให้ใครมายุ่ง แต่ดูคราวนี้อาการออกจะหนักน่าดู จึงต้องเรียกหมอ ถ้าอีกฝ่ายโวยวายก็คงต้องพึ่งนายท่านใหญ่แล้วละ
"ว๊ากกกกก!! บักหน้าหล่อนี่มันเป็นไผ!!" ก้าวเข้าห้องน้ำไม่กี่ก้าว เสียงโวกแวกโวยวายภายในห้องน้ำ ทำเอาหน่วยแพทย์ถึงกับรีบวิ่งกรู่เข้ามาโดยความเป็นห่วง เพราะคนไข้รายนี้คือคนใหญ่คนดัง ทำเอาใคร ๆ ต่างก็หวาดกลัว
"คนไข้เป็นอะไรหรือเปล่าคะ!?" เสียงต่างคนต่างตกใจดังขึ้น ทำเอาคนป่วยถึงกับสะดุดล้มพลางท่าทางยังคงชะงักค้างชี้มือไปที่กระจกอย่างร้อนร้น ก่อนจะหันมามองเหล่าคนมุง
ทำไมมีแต่คนเบ้าหน้าแบบเกาหลี!?
นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?
ทำไมร่างกายของเขาถึงเป็นแบบนี้ นี่ไม่ใช่ร่างกายของเขา! ยังไงก็ไม่ใช่! มันบ่แม่น!
"คุณซอ แทยง แพทย์มาแล้วครับ กรุณามาตรวจร่างกายด้วยครับ" ไม่ทันทีที่เขาจะคิดอะไรต่อกับคำถามร้อยแปดคำถามที่มีมากในหัว เสียงของบักอปป้าหน้าหล่อที่อยู่กับเขามาตั้งแต่ต้นเอ่ยขึ้น พลางลากตัวเขามานั่งบนเตียงเช่นเดิม
ทำเอาคนไข้มึนงงอยู่สักพัก ก่อนจะสติแตกให้กับคำถามของคุณหมอ
"คนไข้จำชื่อตัวเองได้ไหมครับ?"
"จำได้ ผมชื่อสมศักดิ์"
"??" เอ๋อแดกกันเป็นระนาว ไม่ติ เขาพูดภาษาเกาหลีได้อ่อ
"ไม่ครับ คุณชื่อซอ แทยง" อี ยองอิล พยายามเอ่ยอย่างใจเย็นกับคนเสียสติ
"ซอแทย๋งแทยงหยั่ง ฮู้จักแต่ซองดูฮีอะ" อันนี้เขาพูดจริง เพราะซอ แทยงที่เขารู้จักมันเป็นแค่ชื่อตัวละครในมังฮวา
"สมองกลับเหรอครับ?" อี ยองอิลขมวดคิ้วให้กับคนเป็นเจ้านายของเขา แถมยังกระชากคอเสื้อเขาอีก
"คุณอี ยองอิลใจเย็น ๆ กับผู้ป่วยหน่อยครับ คุณจำอะไรได้มั้งครับ?" เป็นคุณหมอที่เอ่ยห้ามคนไข้กับคนมาเยี่ยมคนป่วย
บักหน้าหล่อนี้มันน่ากลัววุ้ย!
แถมยังหน้าเหมือนอี ยองอิล แบบเป๊ะ ๆ! ยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งใช่เลย!
เดี๋ยวนะ พอนึกได้มันเหมือนอนิเมะที่เขาเคยดูอย่างพวกแนวตายแล้วเกิดใหม่
ห๊ะ อีกรอบซิ ทวนอีกรอบ! ไม่ม้างงงง เกินไปกว่าจินตนาการ
แต่หลักฐานชัดขนาดนี้ จะไม่ม้างก็คงไม่ได้
"ว๊ากกกกก!!" และแล้วก็สติแตกอีกรอบ
"คนไข้คะต่อยหน้าตัวเองทำไมคะ!?"
"คุณหมอค่ะ! ช่วยมาห้ามคนไข้หน่อยค่ะ!?"
"คนไข้จะไปไหนครับ คุณควรนอนพัก"
"คนไข้ สายน้ำเกลือจะหลุด อยู่เฉย ๆ เถอะค่ะ ว๊าย!"
หลังจากสงบสติอารมณ์ได้ก็ยอมรับความจริงก่อนที่เขาจะถูกส่งไปที่ห้องจิตเวชแทนห้องผู้ป่วยธรรมดา
สรุปแล้วนี่ไม่ใช่ฝัน ไม่ใช่เรื่องเพ้อเจ้อเหมือนในนวนิยาย หรืออนิเมะ ที่เขาเคยอ่านในโลกก่อน ๆ ก็สรุปได้ว่าเขาคือ ซอ แทยง ตัวละครในเรื่อง 'การแก้แค้นของฮันเตอร์คลาส ss' แถมยังเป็นตัวร้ายที่ใคร ๆ ต่างก็เกลียด โดนเกลียดยันนักอ่านหลายคน รวมถึงตัวเขาเองก็ด้วย
บักสมศักดิ์ ไม่สิ ซอ แทยง คือชื่อใหม่ของเขา ในตอนนี้เขาก็ได้แต่นั่งทำใจ และนั่งเงียบ ๆ แบบเอ๋อ ๆ ฟังบทสนทนาของคุณหมอกับคุณอี ยองอิล ที่เข้ามาดูแลซอ แทยง ตัวปลอมอย่างเขา
"ผลจากวินิจฉัยผู้ป่วยความทรงจำเสื่อมครับ" บ่แม่นเลยเอื้อย ข่อยความจำยังดี แต่วิญญาณของข่อยเข้ามาผิดร่างสื่อ ๆ
"มีโอกาสจะหายไหมครับ?" คุณอี ยองอิลตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันมามองคนอยู่บนเตียงอย่างไม่เชื่อสายตา ทำเอาซอ แทยัง เวอร์ชั่นคนอีสานถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย
"ต้องขึ้นอยู่กับคนไข้ครับ เพราะดันเจี้ยนที่คนไข้เข้าไปล่าสุด ประสบอุบัติเหตุทำให้สมองกระทบกระเทือน ถึงจะไม่ทราบรายละเอียดเหตุการณ์ข้างในดันเจี้ยน แต่สารพิษที่ได้รับมาจากมอนสเตอร์ทำให้ร่างกายได้รับผลกระทบครับ" ปกติคนสมองกระทบกระเทือนนี้ต้องโดนรถชนแล้วหัวกระแทกพื้นอย่างจังไม่ใช่อ่อ
เออ ลืมไป นี่มันโลกมังฮวาเกี่ยวกับแอคชั่นเหนือธรรมชาติ ที่มีสัตว์ประหลาดที่เรียกว่ามอนสเตอร์ แล้วมีประตูทะลุมิติเปรียบเสมือนประตูโตราเอม่อน ไปอีกโลกหนึ่ง เพื่อจัดการมอนสเตอร์เพื่อหาเลี้ยงชีพ อาชีพที่อันตรายอย่าง 'ฮันเตอร์' แต่ใคร ๆ ต่างก็อยากทำ เพราะรายได้สูง
ถ้าที่นี้เป็นยุคของลุงในประเทศไทย มี 100% แน่นอนที่จะยอมทำงานเพื่อเสี่ยงชีวิต พูดถึงลุง อื้ม ไม่บอกหรอก คนไม่รู้ ไม่รู้หรอก คนรู้แทบช็อก
"ผมว่านี่มันไม่ใช่ความจำเสื่อมแบบธรรมดานะครับหมอ" คุณอี ยองอิล เอ่ยพลางมองผมอย่างแปลกประหลาด ผมก็เป็นคนนะคุณ บ่แม่นตัวประหลาดเด้อ ออกจะหน้าหล่อขนาดนี้ หล่อกว่าร่างเก่าอีกเด้อ
"เฮ้อ หมอเองก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร จากการตรวจร่างกาย ผลพบว่าในร่างกายของผู้ป่วยมีสารเสพติดชนิดรุนแรง คนไข้ได้เสพสารติดหรือเปล่าครับ หรือโดนวางยา?" บร้ะ นี่คุณหมอมั่วอะเปล่า สาบานเลยผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ขนาดเหล้ายังไม่เคยดื่ม บุหรี่ไม่เคยสูบ รักลูกรักเมียขนาดนี้ ไม่เคยออกนอกหลู่นอกทางหรอก
เป็นถึงครู ต้องเป็นตัวอย่างที่ดีต่อเด็ก ๆ ถ้าบวชเป็นพระคงบวชไปนานแล้ว เขาคิดพลางแอบเบ้ปากภายในใจ
อี ยองอิล ปรายตามองคนบนเตียง คิดว่าควรพูดความจริงกับคุณหมอดีไหม?
"อ่า ที่จริงค่อนข้างเสพเองเลยละครับ" ในที่สุดก็ตัดสินใจพูดออกไป
"ข่าวลือคงเป็นเรื่องจริงสินะ" อันนี้คุณหมอพึมพำเอง แต่คนหูดีอย่างบักสมศักดิ์ที่ชอบเรื่องยุ่งชาวบ้าน เวลาผัวเมียทะเลาะกัน พูดให้เบายังไงก็ได้ยินอยู่ดี
สกิลนี่ไม่ได้มีได้ง่าย ๆ นะครับ พี่น้องครับ
ว่าแต่ข่าวลือ ข่าวลืออะไรฟะ บอกหน่อยซิ
"ในร่างกายของคนไข้ค้นพบสารเสพติดจำนวนมาก ถึงขั้นขนาดร่างกายแทบรับไม่ไหว อาจทำให้สติฟั่นเฟืองจนเกิดภาพหลอนได้ เพราะฉะนั้นควรดูแลคนไข้อย่างใกล้ชิด จนไม่เกิดภาพหลอนไปเอง และควรลดอัตราการเสพ ถึงผมจะบอกให้เลิกเสพเลยมันคงยากไป เพราะคนไข้เสพติดถึงขั้นเลิกยาก ต้องค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไปครับ" คุณหมอครับ ผมรู้ว่าช่วงนี้กัญชามันถูกกฎหมาย แต่ผมไม่เสพหรอก ค้าดีกว่า จะได้มีเงิน ถุ้ย เอ้ย ไม่สิ โลกนี้มีกัญชาด้วยเหรอวะ เกาหลีก็เสพอ่อ
จบคำพูดของคุณหมอ คุณอี ยองอิล อะไรนั่น ก็พยักหน้าเข้าใจสถานการณ์ เปรียบเสมือนเกตุการณ์ที่เขาโวยวาย ทำลายตัวเอง หรือพูดจาแปลก ๆ มันเป็นผลข้างเคียงของการเสพสารเสพติดในปริมาณมาก จนตัวเขากลายเป็นคนเสียสติ
คือผมเสียสติจริงนะครับคุณ คุณลองมาเป็นผมดูเปล่า ใช้ชีวิตมาสี่สิบสองปีที่ประเทศไทย ใช้ชีวิตแบบธรรมดา ดิ้นร้นใช้ชีวิตเท่าที่จำความได้ จนมีอะไรเป็นของตนเอง เริ่มมีบ้านมีรถ เริ่มสร้างครอบครัว ช่วงวัยมัธยมก็ติดการ์ตูน อนิเมะ มังฮวา งมแหงมตามประสาเด็กผู้ชายที่ชอบตัวละครเท่ ๆ เคยเบียวปล่อยพลังคลืนเต่าด้วยละ ช่วงวัยนั้น ช่วงใช้ชีวิตที่เด็กกำพร้า เป็นพี่ใหญ่ที่ค่อยช่วยเหลือน้อง ๆ จนเด็กบางคนก็ได้ครอบครัวใหม่ ต่างจากเขาที่โดนทิ้ง และโตมาที่สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าที่อยู่บ้านนอกบ้านนาโดยไร้ครอบครัวที่อุปการะ
บางครั้งก็มีผู้ใหญ่ใจดีในเมืองก็มาบริจาคเป็นบ้างครั้งบ้างคราว ถึงแม้ส่วนมากจะมาเอาหน้าก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็แบกภาระเลี้ยงน้อง ๆ ในสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า น้องอยากกินอะไร เขาก็หามาให้ จนถึงช่วงวัยที่ตนเองชอบและเริ่มทำตามใจตัวเอง ค้นพบว่าตนเองหลงรักมายากล สนุกกับการเห็นโชว์มายากล และลองฝึกตามคุณลุงนักมายากล จนในที่สุดก็เล่นเป็น เล่นให้น้อง ๆ ได้ดู เขาได้ ได้เสียงหัวเราะจากเด็ก ๆ เสียงประทับใจ เสียงความตะลึงแปลกใหม่ สนุกกับการโชว์ของเขา จนเขาหลงรักมายากลเข้าจริง ๆ แต่เขาก็ไม่ได้หวังถึงขั้นจะเป็นนักมายากลเหมือนคุณลุง เพราะเขาอยู่กับเด็ก ๆ คุ้นเคยกับเด็ก ๆ มากกว่า โตขึ้นมาหน่อย เขาจึงตัดสินใจจะเป็นครู
เขายังจำได้ดีมองภาพที่เด็ก ๆ ได้มีครอบครัวมาอุปการะอย่างอบอุ่น เขาเองก็ฝันอย่างนั้น จนสุดท้ายก็สร้างครอบครัวอันแสนอบอุ่นขึ้นมาเอง มีคนรัก มีลูกที่เกิดจากความรักของเราสองคน แต่เขาดันมาตายตอนที่ลูกเตรียมเข้ามหาลัย แล้วเมียของเขาละ? ลูกละ? ป่านนี้จะเป็นยังไงกันบ้าง? เขาเป็นหัวหน้าครอบครัวนะ ถึงจะทำประกัน มีเงินส่วนของประกันไว้ แต่ยังไงสักวันก็ต้องหมด
พอคิดดูแล้วบ่อน้ำตาเริ่มตื้น ได้แต่กลั้นเอาไว้ ให้คนในห้องพูดคุยเรื่องอาการของเขา
ชีวิตโคตรบัดซบ แม่งเอ้ย
คิดถึงลูกคิดถึงเมีย ทำไมไม่ส่งเขาไปลงนรกวะ จะได้ไม่ต้องมาเป็นห่วง
"ให้ผมแจ้งท่านซอ ยงชานไหมครับ? เกี่ยวกับอาการของคุณซอ แทยง" คุณหมอเอ่ย ทำเอาคนโดนเรียกชื่อถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย
"แจ้งคุณท่านเลยก็ได้ครับ ยังไงคุณท่านก็ต้องรับรู้" อี ยองอิลเอ่ยบอกคุณหมอ ก่อนที่คุณหมอจะพยักหน้ารับคำของญาติผู้ป่วย พร้อมกับขอตัวออกจากห้อง ไม่วายทันมาบอกซอ แทยงที่กลั้นน้ำตาอยู่ หากร่างกายผิดปกติ ก็กดปุ่มเรียกคุณหมอได้ ก่อนจะยิ้มหล่อและหายวับออกไปจากห้อง
"…" และก็ก่อเกิดความเงียบ ทำไงดีวะ แกล้งตายอีกรอบดีไหม?
ก่อนที่จะมีใครเปิดปากคุย อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของบักหน้าหล่อก็ดังขึ้น ทำเอาเขาแทบสะดุ้ง ส่วนอี ยองอิล ก็รับสายพลางปลายตามองเขา และเริ่มพูดคุยเรื่องธุระ ที่อีกฝ่ายโทรเข้า เขาก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องด่วนถึงขั้นต้องรีบไป
"ผมขอตัวก่อน ต้องสะสางเรื่องที่คุณก่อไว้ ถ้าหากคุณเป็นอะไรก็เรียกคุณหมอเอา ไม่ก็เรียกมูลนิธิรับศพมาล่วงหน้าเลยก็ได้" ทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูดังปัง! อย่างไม่สนใจ หรือแคร์คนที่อยู่บนเตียงเลย
อื้ม รู้แล้วว่าเกลียด บ่มักข่อย
แต่กูเพิ่งฟื้นนะเฮ้ย ช่วยเว้าให้มันดี ๆ หน่อย ผีเจาะปากหรือไง
ทำไมต้องใจฮ้ายกันด้วยอะ บักสมศักดิ์สิไห้เด้อ
ช่างแม่ง! ไห้กะไห้วะ ไม่ได้ร้องไห้เพราะคำพูดของอี ยองอิลหรอกนะ! แต่เขาคิดถึงลูกคิดถึงเมีย!
TBC.
พี่สมศักดิ์เอ๋อไหม ถามใจพี่แกดู5555555 มาเสิร์ฟตอนแรกครับ เรื่องนี้มันน่าจะขายขำไปละ90% 555555
ฝากติดตาม คอมเม้นติชมนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ//ก้มกราบ
ไม่ขอไรมาก อยากอ่านคอมเม้นฮะ แง
Chapter 1 : บักสมศักดิ์กับพ่อของเขา
Chapter 1
บักสมศักดิ์กับพ่อของเขา
ซ่าส์
เสียงน้ำไหลผ่าน ก่อนที่ร่างของซอ แทยงจะยืนพิจารณารูปร่างหน้าตาตัวเองอยู่หน้ากระจกสักพัก
"เป็นตัวร้ายที่หน้าตาดีเหอะ ถึงสันดานจะแย่ก็ตาม" เขาพึมพำอยู่สักพักพร้อมกับส่องในกระจก
ใบหน้าที่หล่ออย่างกับอบป้าเกาหลี ส่วนสูงสมส่วน สูงตามมาตรฐานชายแท้ ใบหน้าขาวซีดป่านว่าบ่เคยได้ออกมาพ้อแสงแดด จมูกโด่ง คิ้วหนา ดวงตาสีแดง ดุคม สายตาเฉียวคม ดุดัน หน้าตาเหมาะกับการเป็นตัวร้ายชัด ๆ ผมสีเทาที่เสยขึ้นตามมือ อยู่ทรงได้เพราะน้ำ แต่ก็มีบางเส้นที่ปอยลงมา ก็ไม่ได้ปกปิดความหล่อแม้แต่น้อย ดวงตาบวมเบ่งเพราะร้องไห้อย่างหนักติดต่อกันสองวัน
ไหนจะขอบตาดำ ร่างกายที่ผอมซูบ ผิวหนังสีขาวซีด เหมือนแวมไพร์ บ่งบอกได้เลยว่าเป็นพวกเสพสารเสพติดจนมีร่างกายแบบนี้
เขาที่เคยอ่านมังฮวาเรื่องนี้และเป็นเรื่องฮิตในดวงใจ ตามตั้งแต่ม.ต้น จนเขาสอบเป็นครูได้สำเร็จ เพราะเนื้อเรื่องมันค่อนข้างยาว ขนาดในนิยายตามต้นฉบับที่มาก่อนมังฮวา ก็ปาเนื้อเรื่องไปพันกว่าตอน ส่วนมังฮวามีแค่ห้าหกร้อยตอน ตัดบางฉากที่รุนแรงเกินไป ที่จริงเขาก็อ่านเนื้อหาในนิยายนะ แต่อ่านไม่ไหว ต้องมาเลื่อนหาตอนต่อมังฮวา ได้เลื่อนตาแตกพอดี แถมเขาเป็นพวกไม่ชอบจินตนาการเลยชอบอ่านมังฮวามากกว่า
แต่บางทีเขาก็สงสัยนักเขียนนะ ก่อนมาทำเป็นมังฮวา ทำมาเป็นนิยายก่อน แต่ละเรื่องในนิยายของมังฮวามีไม่ต่ำกว่าห้าร้อย โดยเฉพาะแนวแอคชั่นมีเยอะสุด ๆ นักเขียนขยันขนาดนั้นได้ยังไงกัน ถ้าเป็นเขาคงตัดจบตั้งแต่สิบตอนแรกละ ขี้เกียจแต่งต่อ ตัวละครเยอะจนจำไม่ได้
นักเขียนนี่สุดยอดจริง ๆ !
ข้าขอคาราวะ!
"ป้าดโถ่ นี่ขนาดตัวร้ายอย่างเรายังหล่อขนาดนี้ คุณพระเอกจะหล่อขนาดไหนกันนะ?" บักสมศักดิ์ เอ้ย ซอ แทยง เอ่ยพลางโพสท่าทางหล่อเหลาใส่ในกระจก ก่อนจะร้องซี้ดด้วยความเจ็บปวด
เขาลืมไปว่าร่างกายยังคงมีบาดแผลอยู่ แขนข้างซ้ายมีน้ำเกลือ ส่วนข้างขวามีเฝือก แต่แขนไม่ได้หักถึงขนาดนั้น แค่กระดูกร้าวนิดหน่อย บนหัวก็มีผ้าพันแผลขนาดใหญ่พันรอบหัว บ่งบอกได้ว่าบาดเจ็บถึงขั้นความจำเสื่อม ไม่รวมหลังของเขาที่มีผ้าพันแผลรอบตัวเขาอยู่ แต่ไม่ได้ลดละถึงความหล่อของตนเองเลย (อันนี้เจ้าตัวคิดเอง) ยังหล่อเหมือนเดิม (ยังคิดเองเออเองเหมือนเดิม)
และเรื่องที่น่าเหลือเชื่อกว่านั้นคือ เขาฟังภาษาเกาหลีได้ และพูดภาษาเกาหลีได้ ป่านว่าเป็นคนเกาหลี ทั้ง ๆ ที่เป็นคนไทยมาสี่สิบปี แถมไม่เคยเรียนหรือได้ไปเที่ยวเกาหลีด้วยซ้ำ แต่เขากลับได้ยินและพูดเหมือนเป็นภาษาไทย หรือนี่จะเป็นพรสวรรค์ของพระเจ้าที่ให้มา ในโลกเกิดใหม่ เหมือนในอนิเมะที่เขาดูกันนะ?
แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ เขาพยายามทวนความจำเนื้อเรื่องในนิยายอยู่สักพัก เพื่อใช้ชีวิตต่อไป อย่างไม่มีพิรุธ ไม่สิ ควรทำยังไงถึงจะมีชีวิตรอด บักสมศักดิ์คิดหนักเด้อ
ตั้งแต่เขาตื่นขึ้นมา แทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ตายแล้วไปต่างโลกแทนโลกยมบาล อย่าถามเรื่องสวรรค์เลย ปาบเยอะขนาดนี้ สวรรค์ไม่น่ารับ เอ๊ะ หรือนี่จะเป็นนรกแบบใหม่ ที่ไว้ทรมาณเขาเล่น โดยการเป็นตัวร้ายกันแน่นะ
ถึงเขาจะอาลัยอาวรณ์เรื่องลูกเมีย ที่เขาต้องมาตาย ทิ้งภาระให้เมียดูแลลูก เขายังคงทำใจยากกับการใช้ชีวิตใหม่ที่ยังมีหวง ถึงก่อนตายเขาจะทำประกันไว้เยอะก็เถอะ แต่เขาก็คิดถึงลูกเมียจนใจจะขาด เขาอยากรู้ว่าลูกเมียจะใช้ชีวิตอย่างไรโดยไม่มีเขา
ต้องขอโทษพวกเธอจริง ๆ…
ขอให้พวกเธอยังคงใช้ชีวิต และมีความสุขกับการใช้ชีวิตนะ…
จะมีผัวใหม่ก็ได้ แต่ขออย่าทำร้ายลูก ขอให้เขาคนนั้นรักลูกของเขาก็พอ และขอให้เขาคนนั้นรักเธออย่างสุดหัวใจนะ พลอยไพลิน
พอคิดเรื่องลูกเรื่องเมียแล้วน้ำตาก็เริ่มซึมเหอะ ซอ แทยงกวักน้ำล้างหน้าอีกรอบ
"แล้วเนื้อเรื่องตอนนี้ดำเนินไปถึงไหนแล้ว?" ซอ แทยงพึมพำถามตัวเอง ถ้าเนื้อเรื่องเพิ่งเริ่มตอนแรก ๆ แบบนี้เขาก็ผูกมิตรกับพระเอกได้นะสิ
แต่ต้องค่อยระวังคนหักหลัง ขึ้นชื่อเป็นตัวร้าย ก็ต้องมีคนเกลียดเป็นธรรมดา แถมยังเป็นตระกูลใหญ่โต ที่มีคนคิดจองจะลอบทำร้ายเขาได้ทุกเมื่อ เกิดเป็นคนปกติว่ายากแล้ว ยังต้องมาสวมบมบาทเป็นตัวร้ายอีก แต่โทษนะ จะพระเจ้า หรือยมบาล ให้ตายยังไงเขาก็จะไม่สวมเล่นบทบาทตัวร้ายหรอก แต่เขาก็ไม่รู้หรอกว่า แรงจูงใจที่ซอ แทยงเป็นตัวร้ายนี่เพราะอะไร ในเนื้อเรื่องถึงจะเฉลยปมหลาย ๆ คนไว้ แต่ปมของตัวร้ายคนนี้ ดันไม่มีเลย มีแค่ปมที่เป็นลูกเมียน้อยเท่านั้น
ซอ แทยงพักเรื่องนี้ก่อน ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องน้ำ เพื่อนอนพักผ่อนสงบสติอารมณ์ ที่นอนร้องไห้มาสองวันติดจนไม่ได้พักผ่อน ตาบวมป่านว่าโดนผึ้งต่อย
แถมนี่ก็ผ่านมาสามวันแล้ว ไม่มีใครมาเยี่ยมเลยสักคน คนที่ชื่อว่าอี ยองอิล เห็นบอกว่ามีธุระก็หายวับไปเลย หายจากไปแบบไม่บอกไม่กล่าว
ช่างกล้ายิ่งหนัก! ที่ทิ้งเจ้านายไว้อยู่ตามลำพัง!
แถมคนในครอบครัวของหมอนี้ ไม่คิดจะมาเยี่ยมกันอ่อ ถึงจะเป็นตัวร้ายแต่ก็ควรใส่ใจครอบครัวเซ่ คนเป็นพ่อนี่ยังไง ฮึ่ม ถึงได้ไม่ใส่ใจลูกชายเลยสักนิด
พอเขาก้าวขาออกมาจากห้องน้ำเท่านั้นแหละ เขาจะต้องชะงักอีกครา เมื่อคนที่เขาบ่นกลับโผล่หน้ามาให้เห็นวันนี้ซะแล้ว
อี ยองอิล! เลขาของคุณตัวร้ายที่ยืนอยู่ข้างประตู ปกติถ้าเป็นเรื่องอื่น เลขาของคุณตัวร้ายส่วนมากจะจงรักภักดีต่อเจ้านาย แต่กลับเรื่องนี้ไม่ใช่แน่นอน! เพราะเขาจำเนื้อเรื่องได้ ว่าอี ยองอิล เป็นพวกเดียวกับคุณพระเอก และหักหลังซอ แทยง! หักหลังทั้งตระกูลของซอ แทยงอะเอาง่าย ๆ
แหม พอรู้ว่าศัตรูอยู่ใกล้ตัวก็เกร็งไปชั่วขณะ วันแรกไม่เกร็งเท่านี้นะ เพราะวันแรกเขาสติแตกจนจำเนื้อหาในเนื้อเรื่องไม่ได้ พอมานั่งทวนดี ๆ ก็แทบช็อก
แต่ตอนนี้ช็อกกว่า! เพราะเขาไม่ได้เห็นแค่อี ยองอิล! กลับมีคนที่อายุมากกว่าเขานั่งอยู่บนโซฟา แถมนั่งไขว้คางมองเขา สายตาที่ดุดันนั้น แทบหน้าตาคล้ายกับเขาที่เพิ่งส่องกระจกไป แต่อีกฝ่ายกลับดูดีและมีอายุมากกว่า ตีนกาที่ขึ้นชัดเจน บ่งบอกถึงอายุน่าจะห้าสิบหกสิบได้ ถึงสีผมของอีกฝ่ายจะคนละสีกับเขาก็ตาม เพราะอีกคนผมสีดำแซมสีขาว เหมือนมีหงอกนั่นแหละ
ส่วนผมสีเทาของเขานี่ไม่ใช่หงอกนะ! ไม่ได้ย้มผมขาว แต่ผมเทานี่คือแฟชั่น ยูโนววว
"นึกว่าจะตายซะแล้ว" อื้อหื้อ ปากแจ๋วมาก นี่พ่อเหรอ ทำไมพูดจาหยาบคายเช่นนี้
อะไรกันครับเนี้ย เข้าห้องน้ำแปปเดียว มีผู้บุกรุกที่ไม่อยากเจอหน้าถึงสองคน!
ใช่แล้วคนที่นั่งอยู่บนโซฟาคือซอ ยงชาน พ่อของซอ แทยง เจ้าของร่างที่บักสมศักดิ์สิงอยู่ ลาสบอสอีกคนที่แทบไม่มีบท แต่พอลูกชายซอ แทยงตาย ก็มาแก้แค้นให้ซอ แทยง เกลียดคุณพระเอกพอ ๆ กัน ทั้ง ๆ ที่ลูกตัวเองผิดแท้ ๆ ยังไประรานคุณพระเอก
"…" แต่ตอนนี้ควรทำไงอะ ยืนเอ๋อมาหลายนาทีแล้ว แถมในห้องก็เงียบจนกดดัน
"หวัดดีกั๊บ" ชิบหาย มีพิรุธ โคตรมีพิรุธตั้งแต่เขาไหว้! ติดนิสัยไหว้ผู้ใหญ่ตั้งแต่ชาติก่อน และรับไหว้ผู้ปกครองเด็กด้วย
คนเกาหลีต้องไหว้ไหมวะ
บ่ฮู้แหล่ว สิทำจั่งใด๋ต่อดี เฮลมียยยย์ ดีแค่ใด๋ บ่หลุดเว้าภาษาอีสาน
ดูเหมือนการกระทำของเขาจะทำให้ทั้งสองถึงกับงงงวย
เอ้า บ่เคยเห็นคนไหว้เบาะ
"ท่าทางจะความจำเสื่อมจริง ๆ… แต่ความจำเสื่อมถึงขั้นพฤติกรรมเปลี่ยนไปเลยเหรอ?" เป็นคุณพ่อเอ่ยถามอย่างงงๆ
"เห็นว่าสารเสพติดทำให้คุณซอ แทยงสติฟั่นเฟืองครับท่าน" ว่าผมเป็นคนบ้าเลยเถอะ ถ้าจะพูดขนาดนี้
ก็บอกแล้ววววว! ไม่ใช่ซอ แทย๋ง!! ว้ากกกก
ได้แต่โวยวายในใจแต่ก็เดินไปนั่งแหมะอยู่ที่เตียงผู้ป่วยอยู่ดี
บ้านนี้ไม่มีน้ำใจเลยอ่อ แค่ประครองคนป่วยยังทำไม่ได้ ฮึ้ย บักสมศักดิ์บ่พอใจ ขนาดพ่อยังไม่ใยดี ก็รู้แหละว่าเกลียด แต่ช่วยรักกันสักนิด ก็ยังดี
"จำฉันได้ไหม?" โอ้โห้ อิพ่อ หน้าตาละหม้ายคล้ายกันขนาดนี้ เป็นลุงข้างบ้านมั้ง
"อ่า คุณพ่อ?" ก็กลัวหน้าแตกอยู่นะ แบบเป็นพี่ชายไรงี้ ถึงพี่ชายจะแก่กว่าก็เถอะ แต่ไม่น่าจะแก่ขนาดนี้ แถมในมังฮวาก็เฉลยหน้าตาคนไปเยอะแล้ว ไม่ต้องมาจินตนาการแบบนิยายให้เปลืองความคิด
นี่ขนาดคุณพ่อตัวร้ายยังหล่อเลยอะ เพราะลายเส้นของคุณนักวาดหรือเปล่า?
"ก็รู้นี่" ซอ ยงชานเอ่ยเล็กน้อย หรือว่าเขาควรแกล้งความจำเสื่อมจริง ๆ แบบ ไม่รู้จักใครเลยงี้ บ้าน่า ยิ่งรู้จักยิ่งดี จะมาแกล้งความจำเสื่อม ได้ระแวงตายแน่ ต้องมีคนรู้จุดอ่อนจากการที่เขาความจำเสื่อม แล้วต้องมาใช้ประโยชน์จากเขาแน่นอน ไม่ก็โดนกดดันจากคนรอบข้าง
เป็นตัวร้ายย่อมมีศัตรูมากกว่ามิตร
อื้ม ๆ ต้องคิดการณ์ไกลสักหน่อย
ถึงจะไม่รู้เบื้องหลังของคุณตัวร้ายก็ตาม
เพราะเนื้อเรื่องเน้นไปฉากของคุณพระเอกมากกว่า ออกมาแค่ไม่กี่ฉาก และออกมาขัดแข้งขัดขาพระเอกบ่อยมาก จนโดนนักอ่านด่าเป็นแถว
"แล้วแม่ของแกชื่ออะไร? จำได้ไหม?" กลายเป็นสอบปากคำไปได้ยังไงกัน
"…" เหงื่อแตกพลุ ๆ จะตอบดีไหม หรือไม่ตอบดี ติ้กต้อก ติ้กต้อก
"หมายถึง…" ในที่สุดซอ แทยงก็ทำใจดีสู้เสือ พลางมองคุณพ่อของตนเอง
เอาวะ
"คนที่คุณแต่งงาน หรือ… แม่จริง ๆ ของผมเหรอครับ?"
เพี๊ยะ!
ไม่ทันได้ถามคำถามคนเป็นพ่อจบ อยู่ ๆ ฝ่ามือของผู้เป็นพ่อก็ตบลงมากระทบใบหน้าของเขา จนรู้สึกชาไปหมด
ส่วนคนโดนตบถึงกับมึนงงไปชั่วขณะ ทั้งเจ็บ ทั้งงง แต่ก็รู้สึกเสียใจ ที่บิดาของร่างนี้กล้าตบลูกชายตัวเอง ถึงลูกชายจะเลวทรามแค่ไหน ก็ไม่ควรลงไม้ลงมือ ต้องคุยกันแบบมีเหตุผลก่อนสิ!
"นี่แกแกล้งความจำเสื่อมหรือไง!?" โอ้โห้ มีพ่อแบบนี้ ไม่มีซะดีกว่า กลับไปเป็นเด็กกำพร้าดีกว่า
"ครับ?" โคตรแสบเลยอะ
"แกวางแผนอะไรกันแน่!? จะทำให้ฉันเสียชื่อเสียงไปจนถึงเมื่อไหร่!?" โว้ววๆๆ ใจเย็น ๆ ก่อนท่าน มาชี้หน้าด่าผมเฮ็ดหยั่งละป้าดนิ เจอหน้ากันก็หาเรื่องเลย!
แผนอะไรอี้ก ในสมองวางแผนยิ่งไม่เป็นอยู่ แต่วางแผนการเรียนการสอนนี่ผมถนัดนะ โดยเฉพาะวางแผนการเรียนการสอนเรื่องมารยาทอะ
"อิหยั่งวะ…" ซอ แทยงถึงกับหลุดภาษาอีสานอย่างงง ๆ แถมมองผู้เป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ คุณเลขาก็ไม่คิดจะช่วยผมหน่อยเลยเหรอ ยืนมองอย่างเดียว สักพักเอากองเชียร์ด้วยไหม?
"แกมีแผนจริง ๆ ด้วยสินะ! ถึงกับหลุดรหัสลับที่แกพูดออกมา!" ห้ะ ห้ะ ห้ะะะ คำว่าอิหยั่งวะ เป็นคำอุทานอิพ๊อ ไม่คือ อยู่ ๆ คำว่าอิหยั่งวะ ก็กลายเป็นคำรหัสลับเฉย ว้อททท ว้ากกก มีสายลับบ้านไหนใช้รหัสลับแบบนี้!!
บักสมศักดิ์งงเด้อ
"ฉันขอบอกแกเลยนะ! #¥$*#*#¥'¥$$#@" โอ้ยยย อิพ่ออออ!! ละคือด่าซะยาว
ยังไม่ทันได้ทำไรผิด ก็โดนด่าซะแล้ว! นี่มันเรื่องอะไร!?
ได้แต่นั่งอยู่เฉย ๆ ให้เขาด่า ถึงอยากจะสวนก็เถอะ แต่รู้สึกว่าก่อนเข้าโรงพยาบาล เจ้าบ้านี้คงทำเรื่องอะไรไม่ดีไว้แน่ ๆ ถึงทำให้คุณพ่อโกรธ แล้วกรรมมาลงที่เขาแทน
โคตรแสบหน้าอะตอนนี้ ร้องไห้ได้เปล่า สภาพจิตใจยิ่งไม่มั่นคงอยู่ ตั้งแต่มาอยู่ร่างนี้ ทั้ง ๆ ที่อายุสี่สิบแล้วแท้ ๆ หรือเพราะกลับไปเป็นเด็กอายุยี่สิบเลยน้ำตาตื้นง่าย ไม่สิ เด็กอายุยี่สิบปลาย ๆ แบบนี้ ไม่ค่อยร้องไห้ด้วยซ้ำ ถ้าอายุแปดเก้าขวบยังพอว่า
แต่ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ ก็เอาแต่ร้องไห้คิดถึงลูกคิดถึงเมีย ทั้ง ๆ ที่ไม่ควรร้องไห้แท้ ๆ หรือเป็นเพราะสารเสพติดทำให้จิตใจไม่คงที่ แต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้าคนติดสารเสพติดสภาพจิตใจไม่มั่นคง และเกิดภาพหลอน
ใช่ ใช่แน่ ๆ เพราะสารเสพติดแน่ ๆ
สิไห้อีกรอบละเด้อนิ ร้องไห้ติดต่อกันสองวันขนาดนี้ ขอฮาวทูกลั้นน้ำตาที ถ้ามาอยู่โลกนี้แล้วไม่มีใครรัก เหมือนลูกเมีย ก็ปล่อยเขาไปนรกเถอะ แค่ชาติที่แล้วไม่มีพ่อไม่มีแม่ โดนล้อจนจะร้องไห้ขนาดนี้ กว่าจะผ่านช่วงวัยเด็กที่แสนลำบาก แถมอยากมีครอบครัวอบอุ่น กว่าจะผ่านมาได้มันยากขนาดไหน ทั้งต้องทำงานพาร์ทไทม์เพื่อให้เรียนต่อตั้งแต่ม.ต้น หาเงินช่วยพี่เลี้ยงเด็กกำพร้า
พอมาใช้ชีวิตนี้ ดันโดนพ่อไม่รักอีก มีพ่อแบบนี้ไม่มีซะดีกว่า
หวังว่าลูกสาวจะไม่โดนล้อเรื่องไม่มีพ่อหรอกนะ
พูดถึงลูกสาวแล้วคิดถึงลูกสาวเลยอะ คิดถึงลูกสาวที่วิ่งเข้ามากอดเขา มาซุกพุงเขาอย่างสนุกสนาน มาถามเรื่องการบ้าน
คิดถึงรอยยิ้มอันสดใสของลูกสาว…
แหมะ แหมะ
"ฮึก…" อยู่ ๆ เขาก็กลั้นน้ำตาไม่ได้ ทำให้เขาที่นั่งฟังคุณพ่อด่าอยู่ ซึ่งไม่ได้เข้าหูเขาหรอก ทำเอาคนในห้องทั้งสองถึงกับชะงักเมื่อเห็นน้ำตาของซอ แทยง
"นี่แก.. มาไม้ไหนอีก!?" ไอ้พ่อบ้า! ฮ่วย! บักห่านี่แหมะ! ยังไม่เลิกจับผิดเขาอีก! "อย่าคิดว่าน้ำตาของแกจะทำให้ฉันใจอ่อน! ร้อยวันพันปีแกแทบไม่เคยร้องไห้!"
แหนะ ตอนเป็นทารก ก็ไม่ร้องไห้อ่อ ร้องอุแว้ ๆ อะ หรือร้องอะไร ร่างนี้ตอนเกิดไม่ได้ร้องไห้หรือไง หรือเกิดมาแล้วเดินดอกบัวได้เก้าดอกเหมือนเจ้าชายสโนไวท์อะ ฮั่นแหน่ ยังติดตลกอีก
โอ้ย บักพ่อบ้า! คนเขาร้องไห้นะ!
"ฮึก! ฟืดดดด! ถ้าจะมะ ฮึก มาเยี่ยมผม ฟื้ดด แล้วมาด่าผะ ผม แบบนี้! อย่ามาเลยครับ! ฮืออ" พูดจบก็รีบคลุมโปงหันหลังให้ผู้เป็นพ่อ พลางน้ำตาไหลอย่างช่วยไม่ได้
ทำเอาคนเป็นพ่อถึงกับช็อกทันที
นี่เขาทำลูกชายร้องไห้งั้นหรือ!?
"คุณซอ แทยงครับ" เสียงเอ่ยเรียกจากด้านนอกผ้าห่มเอ่ยขึ้น
"…." บ่ตอบ บ่คุย บ่เว้านำดอก เป็นเลขาภาษาอะไร ถึงปล่อยให้เจ้านายร้องไห้ ไล่ออก! ต้องไล่ออกสถานเดียว!
"คุณท่านกลับไปแล้วนะครับ ออกมาทานข้าวทานยาก่อนครับ คุณหมอจะได้ตรวจร่างกายต่อ" แหนะ เองอยู่ข้างใคร ไปเลยไป กลับไปหาคุณพระเอกไป ชิ่ว ๆ
แต่หิวอะ..
ฟึ่บ
เขาหันมานอนตะแคงอีกด้าน ก่อนที่หัวของเขาจะค่อย ๆ มุดออกมานอกผ้าห่ม พลางส่องสายตาสำรวจมองรอบ ๆ ทั้ง ๆ ที่ยังคลุมโปง
"ฟื้ดดด" ไม่วายยังเผลอซู้ดขี้หมูก ทำเอาคุณหมอที่เข้ามาตรวจร่างกายรู้สึกเอ็นดูเล็กน้อย
บ้าน่า ผู้ชายตัวใหญ่ที่นอนขดคลุมโปงใต้ผ้าห่มเนี้ยนะ จะมาเอ็นดู
"ออกมากินข้าวเถอะครับ" ก็ด้ะๆๆๆ เพราะร่างกายต้องการอาหารหรอกนะ
แต่เขายังโป้งคุณเลขาอยู่!
สุดท้ายแล้วเขาก็ลุกขึ้นมารับประทานอาหาร กับทานยาอย่างเรียบร้อย ถึงจะแสบใบหน้าที่โดนผู้เป็นพ่อตบก็เถอะ คุณหมอก็ได้ตรวจร่างกาย และทำแผลบนใบหน้าอย่างเรียบร้อย พอกินอิ่มหนังตาก็ย่น จนอยากจะนอนเพราะฤทธิ์ยาด้วย แต่ทว่ากลับนอนไม่หลับเพราะนั่งเกร็งให้กับคุณเลขาที่ยืนเฝ้าเขาอย่างเป็นระเบียบ
"…." ถามดีไหมวะ ชวนคุยดีบ่ เขาจะสวบผมไหมอะ บักสมศักดิ์ระแวงเด้อนิ
"ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมอะ" เอาวะ ถามเถอะ เผื่อเป็นข้อมูล
"ครับ" อี ยองอิลเอ่ยตอบรับพลางมองผู้เป็นนาย
"คือว่า… ทำไมผมได้เข้าโรงบาล"
"คุณจำไม่ได้?" พยักหน้าตอบแทน เพราะสีหน้าของคุณเลขาทำเอาเขาไม่กล้าสบตา
เป็นหยั่งอี๊ก อยู่ดี ๆ ก็โกรธเขา เมื่อกี้พ่อเพิ่งโกรธไปนะ ฮัลโหล
เกิดเป็นบักแทยองนี่ก็ผิดจัง
"ก็คุณอาละวาดที่กิลด์ เมื่อรู้ว่ามีคนแย่งดันเจี้ยนของคุณไป เหมือนดันเจี้ยนนั้นคุณต้องการอัญมณีอะไรสักอย่าง เลยแอบลอบเข้าไปดันเจี้ยนนั้น แล้วยังหน้าด้านไปแย่งรางวัลจากคุณคิม มินฮยอง เลยสู้กัน จนไปบอสอีกตัวตื่นครับ" เล่าไปหลอกด่าผมไปอี๊ก
"เลยต้องสู้ทั้งคนทั้งบอส จนคุณตกอยู่ในสภาพแบบนี้" สมเพชอะดิ้ บ่ต้องมาทำเป็นห่วงจ้า ขอโทษได้บ่
เดี๋ยวนะ! ฉากนี้คุ้น ๆ เหมือนเห็นในมังฮวา แค่อี ยองอิล เล่ามาก็นึกภาพตามได้แล้ว
ชิบหาย เนื้อเรื่องดำเนินมาถึงกลางเรื่องแล้วนี่หว่า…. พระเอกเริ่มแก้แค้นแล้ว… และได้ตัวอี ยองอิลไปเรียบร้อย
อี ยองอิล กลายเป็นหนอนบ่อนไส้ไปเรียบร้อย!!!
และอีกเรื่องคือ!!
อีกไม่กี่ยี่สิบกว่าตอน เขาก็จะตายเพราะพระเอก!!!
กรี๊ดดดดดดด!!!
TBC.
เอาละ นายเอกหลุดสาว55555555 น่าสงสารเขานะครับ เหตุเกิดจากพูดอิหยั่งวะ กลายเป็นรหัสลับในการวางแผน555555555
สงสารแท้5555555
อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะค้าบ//ก้มกราบ
