'ธนาธร'ฟังทางนี้!'วินทร์ เลียววาริณ'เผยคนคิดสโลแกน 'สยามเมืองยิ้ม'คือฝรั่งหัวใจไทย

19 ก.พ.62- วินทร์ เลียววาริณ  ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์  โพสต์ข้อความเกี่ยวกับเรื่อง "ยิ้ม" ผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัวสมัยที่ทำงานโฆษณา ผมมีโอกาสร่วมงานกับฝรั่งชาวอังกฤษคนหนึ่ง ชื่อ เดวิด แลนเดอร์

แกเป็น ครีเอทีฟ ไดเรกเตอร์ ที่มาช่วยงานบริษัทเรา

ครีเอทีฟ ไดเรกเตอร์ คือตำแหน่งสูงสุดของฝ่ายสร้างสรรค์

เดวิดไม่ใช่ ครีเอทีฟ ไดเรกเตอร์ ธรรมดา แกเป็นผู้ที่มีบทบาทสูงคนหนึ่งในก่อร่างวงการโฆษณาไทยจนเป็นเช่นวันนี้

ในยุคแรกนั้นเมืองไทยยังไม่มีเอเจนซีโฆษณาสัญชาติไทย ฝรั่งเข้ามาบุกเบิก แล้วเอเจนซีไทยก็ค่อยๆ โผล่มาทีละบริษัท หลายแห่งก็ร่วมทุนกับต่างประเทศ

เดวิดเป็นคนคุยสนุก ความรู้รอบตัวเยอะ ชอบดื่มเหล้า ตอนที่ผมเข้าวงการนั้น แกใกล้จะเกษียณแล้ว ทำงานแก้เบื่อมากกว่าจำเป็นต้องทำ

ถึงจะเป็นฝรั่ง เดวิดก็เหมือนคนไทยคนหนึ่ง รักเมืองไทย อยู่กินกับคนไทย และในที่สุดก็ตายในเมืองไทยนี่เอง

ครั้งหนึ่งแกไปช่วยงานเอเจนซีแห่งหนึ่งที่ไปแข่งงานขององค์การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย ศัพท์วงการเรียกว่า pitch ลูกค้าบรี๊ฟเอเจนซีหลายแห่งให้แข่งกัน ไอเดียใครดีกว่าก็ได้งานไป

โจทย์คือโฆษณาเมืองไทย

เดวิดมองหาจุดเด่นของเมืองไทย ในที่สุดก็ไปลงที่จุดที่ไม่มีใครคิดมาก่อน

นั่นคือรอยยิ้มของคนไทย

คนไทยอาจเห็นว่ายิ้มของเราเป็นเรื่องธรรมดา แต่คนต่างชาติที่ท่องมาทั่วโลกบอกว่ามันเป็นเอกลักษณ์

จึงเป็นที่มาของสโลแกน 'Land of Smiles'

ใช่ ฝรั่งเป็นคนต้นคิดสโลแกน 'สยามเมืองยิ้ม'

ฝรั่งหัวใจไทย

เดวิดอยู่เมืองไทยนานจนรู้จักคนไทยดี แกท่องเที่ยวไปทั่วโลกจนรู้ว่ารอยยิ้มแบบไทยเป็นสิ่งที่ชาติอื่นไม่มี

ไม่มีคนที่ไหนยิ้มอย่างนี้ จริงใจ ยิ้มง่าย ยินดีต้อนรับแขกที่มาเยือน

ความเรียบง่ายแต่แรงของสโลแกนนี้ทำให้เอเจนซีแห่งนั้นได้งานไป แม้จะเป็นเพียงเอเจนซีเล็กๆ ที่เพิ่งก่อตั้งไม่นาน

สโลแกน 'Land of Smiles' อยู่คู่เมืองไทยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แต่แทบไม่มีใครรู้ว่าคนคิดคือคนต่างชาติที่มีหัวใจไทยเต็มเปี่ยม

คนไทยอาจจะไม่ดีหมดทุกคน อาจมีคนเห็นแก่ตัวคนเลวปนอยู่ มีคนคิดต่าง ทะเลาะกัน แต่ท้ายที่สุด เมื่อเราถอดเปลือกของสีออก เราก็พบว่ารากของเราคือรอยยิ้มที่รัดร้อยสังคมของเราด้วยกัน

ยิ้มเมื่อสุข ยิ้มเมื่อทุกข์

เป็นยิ้มเดียวกับที่ยิ้มเพื่อปล่อยวางความระยำที่นักการเมืองเลวๆ ทำกับบ้านเกิดเมืองนอนของตนตลอดมา

ยิ้มแล้วเดินหน้าต่อไป

และหากคนต่างชาติมองเห็นความงามของรอยยิ้มของเรา เราคนไทยเองมองเห็นมันหรือไม่?