ห้ามตาย - สมจุ้ย เจตนาน่าสนุก

ณ ที่ประชุมองค์การบริหารส่วนตำบล

ก่อนอื่นกระผมรองนายก ได้รับมอบหมายมาจากบิ๊กใหญ่ว่า อยากให้เราช่วยกันวางแผน ลดอุบัติเหตุอันเกิดจากมอเตอร์ไซค์

เนื่องจากว่า บรรดานักเรียน นิสิต นักศึกษา จำนวนมาก เวลาขับขี่รถสัญจรไปมา มักจะมาประสบอุบัติเหตุ ที่บริเวณนี้บ่อยๆ

แม้ว่าทางเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัย จะมานำร่างไปส่งโรงพยาบาลแต่ก็น่าเสียดาย

เยาวชนคนหนุ่มสาวจำนวนมากกลับต้องเสียชีวิต และไม่มีแนวโน้มว่าจะลดอัตราการตายลงได้ กลับเพิ่มขึ้น

พวกเรามีใครเห็นว่า ควรจะมีมาตรการอันใด

ทางผู้เข้าร่วมประชุม ได้เสนอแนะ เรื่องการใส่หมวกกันน็อค ว่า ป้ายขอความกรุณาใส่หมวกกันน็อคที่ติดไว้ หลายปี ผู้ขับขี่กลับละเลย โดยทางเจ้าหน้าที่ตำรวจและเหล่าอาสาก็ไม่สามารถจะหาหมวกมากันให้ได้ถ้วนทั่ว 

บางครั้งหมวกกันน็อค ก็เป็นแค่หมวกกันนาย คือพอมีนายตำรวจตั้งด่านตรวจก็เอามาสวม บ้างขับขี่ลัดเลาะหนีออกทางซอยลัด บ้างก็อ้างว่าลืม บ้างก็ว่ามีแต่ไม่พอ ยิ่งเด็กเท่าไหร่ ก็ยิ่งไม่อยากใส่ 

ครั้นตำรวจตรวจจับ ก็ร้องขอความเห็นใจ ว่าคราวหน้าจะใส่ คราวหน้าจะสวม กว่าจะถึงคราวหน้าก็ถึงป่าช้าก่อนทุกที

ดังนั้นเรื่องหมวกกันน็อคมันยากเกินกว่า ที่ทางอบต.จะเข้าไปจัดการ เพราะเราไม่มีอำนาจในการตรวจจับ แต่พวกที่ตรวจจับก็ไม่มากพอจะดูแลให้ถ้วนทั่ว บ้างก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่ได้เอามาสอดส่องอย่างจริงจัง

อย่ากระนั้น มีคนในที่ประชุมเสนอว่า

ที่เราต้องมานั่งประชุมหลังขดหลังแข็ง จนเดือดร้อนหมอนวดแผนโบราณมากดไล่เส้น เพราะประชุมเครียดเรื่องนี้ สาเหตุจริงๆ ที่เราไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุก็เพราะว่าเรากลัวเขาตายใช่ไหม

ทำไมเราไม่แก้ให้ถูกจุด คือ หยุดยั้งการตายไปเสียเลย

การมามัวเถียงกันเรื่อง หมวกกันน็อคนั้น เป็นการแก้ปัญหาที่ไม่ถูกจุด เพราะคนใส่หมวกกันน็อคแล้ว ตายก็มี

ดังนั้นเราควรแก้ไข ให้ตรงประเด็น ไม่อ้อมค้อม

ที่ประชุมจึงมีมติรับรอง แล้วสั่งดำเนินการทำป้าย เพื่อเผยแพร่ให้ทราบโดยทั่วกัน

ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา