จากใจ ชูวิทย์ ในคดี ลัลลาเบล พริ๊ตตี้สาวเสียชีวิต

ประเด็นน่าสนใจ
1. ชูวิทย์ เปรียบ ลัลลาเบล คือ เหยื่อรายหนึ่งในขบวนการธุรกิจเพศพาณิชย์
2. เพศพาณิชย์ในไทยเป็นธุรกิจสีเทาที่สร้างมูลค่ามากกว่ายาเสพติดแต่ยังไม่มีการปราบปรามจริงจัง

นายชูวิทย์ กมลวิศิษฏ์ อดีตนักการเมืองชื่อดัง ได้โพสต์ข้อความแสดงความเห็นถึงคดีดัง น.ส.ธิติมา นรพันธ์พิพัฒน์ หรือ ลัลลาเบล พริตตี้สาวที่เสียชีวิตปริศนา หลังไปรับงานเอนเตอร์เทน ดูแลปาร์ตี้ในบ้านหลังหนึ่งย่านบางบัวทอง ก่อนที่เวลาต่อมาเธอจะเสียชีวิตนั้น ว่า ลัลลาเบล เหยื่อสุดท้าย ปลายวงจรห่วงโซ่อาหาร (ผู้ชาย)

พริตตี้อย่างลัลลาเบล ที่เป็นข่าวดัง คือ อาชีพหนึ่งที่ต้องมีคุณสมบัติสำคัญคือ “ความสวย” หากไม่สวย หุ่นไม่ดี ทำอาชีพนี้ไม่ได้

แรกเริ่มเดิมที พริตตี้อยู่ในงานมอเตอร์โชว์ งานแสดงสินค้า เป็นงานพาร์ทไทม์เสริมรายได้ให้บรรดานักศึกษาต่อมา ความสวยอย่างเดียวไม่พียงพอ ต้องเซ็กส์ซี่ โชว์หุ่นให้เย้ายวนชวนมองเพิ่มขึ้น จนมีคนชวนไปดูแลผู้ใหญ่ แค่กินข้าว นั่งคุย ให้ผู้ชายขี้เหงา (แต่มีเงิน)

ต้องขอโทษพริตตี้ที่มีอุดมการณ์ ไม่รับงานแบบนี้ก็มีมาก แต่ด้วยการแข่งขันของวงการพริตตี้ เลยมีทั้ง “พริตตี้แท้” และ “พริตตี้เก๊” ที่อยากเดินทางลัดเข้าสู่วงจร “ธุรกิจเพศพาณิชย์” ผ่าน “เอเย่นต์” ที่ตั้งกลุ่ม Line หากินกับบรรดา “ลูกเสี่ย” และ “เสี่ยน้อยเสี่ยใหญ่” ที่ปรารถนาจะชื่นชมพริตตี้เป็นการส่วนตัว

ถือเป็นธุรกิจเพศพาณิชย์ที่เอเย่นต์มีรายได้หักหัวคิว ส่วนพริตตี้ได้ค่าตัว

หากเป็น “ลูกเสี่ย” ก็จัดปาร์ตี้กินเหล้า และอัพยาตามสูตร ของแบบนี้พริตตี้จะไปห้ามเจ้าของงานได้อย่างไร? เขาเป็นคนจ่ายเงิน เวลาพริตตี้ได้งานไปเอนเตอร์เทนทำนองนี้ก็มีทั้งอัพด้วย กับที่ไม่อัพ

พัฒนาการของพริตตี้ยังไม่หยุด ลามไปถึงพริตตี้ที่ “เอนเตอร์เทน + วีไอพี” อย่างนี้คือไม่พ้นเรื่องบนเตียง ซึ่งมีราคาตั้งแต่ 10,000 – 100,000 บาท แล้วแต่รูปร่าง หน้าตา โปรไฟล์ และคุณสมบัติ หญิงสาวทุกวงการอาจเคยเป็น “พริตตี้ชั่วคืน” ของชายคนใดคนหนึ่ง

พริตตี้มักมี “ชื่อจัดตั้ง” ในวงการ ใช้เรียกขานโดยผ่าน Line ส่งรูป สัดส่วน คุณสมบัติ และราคาค่าตัว ของพรรค์นี้ใครทำใครไม่ทำยากที่จะหยั่งรู้ พริตตี้บางคนบอกไม่ทำ แต่ไปเจอของจริง เงินถึง ก็หยวนๆ

ธุรกิจเพศพาณิชย์ในประเทศไทยจึงขยายใหญ่โตเกินกว่าใครจะคาดคิด เป็นธุรกิจสีเทาที่สร้างมูลค่าถึงขนาดมีนักวิชาการทำสถิติว่ามีเม็ดเงินมากกว่าธุรกิจยาเสพติด

ลัลลาเบล คือ “เหยื่อ” รายหนึ่งในขบวนการธุรกิจเพศพาณิชย์ ซึ่งมีผู้เกี่ยวข้องมากมาย เป็นหนึ่งในห่วงโซ่อาหารสุดท้ายของผู้ที่หาประโยชน์ทั้งจากเรือนร่าง ความสวย ที่ถือเป็นอาหารอันโอชะ

ผมในฐานะที่รู้เรื่องราวประเภทนี้ดี เปรียบเสมือนองคุลีมาล จะไปห้ามใครคงไม่ได้ บอกใครก็คงไม่ฟังแต่สำหรับไอ้พวกที่ไปหากิน เงินไม่ถึง จึงใช้อุบายทั้งมอมเหล้า มอมยา ทำให้พริตตี้เอนเตอร์เทน กลายเป็นพริตตี้วีไอพีโดยไม่ยินยอม คนประเภทนี้มันเลวชาติ สัตว์นรกส่งมาเกิด

ไม่ต่างกับพวกที่เอาเด็กหญิงอายุ 12-13 ปี มาขายตัว แถมทำอยู่ใจกลางกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมร แล้วดันมีคนในวงการกฎหมายชื่อย่อ “ว” กระซิบอีกนิด ที่กำลังจะไปทำงานใหญ่โตอยู่แถวถนนแจ้งวัฒนะ ดันไปช่วยสนับสนุนให้รอดคดี

หากจ่ายเงินจ่ายทองใช้บริการธุรกิจเพศพาณิชย์ เพราะอยากหาความสุขชั่วครั้งชั่วคราว ผมจะไปว่ากระไรได้ เพราะเป็นผู้ชายทั้งแท่ง

แต่ลองถามใจตัวเองดู มีตำแหน่งใหญ่โตขนาดนี้แล้วไปช่วยสร้างเครือข่าย กลายเป็นส่วนหนึ่งของขบวนการธุรกิจ “เพศสถุน” ที่ทำได้ถึงขนาดเอาเด็ก 12-13 ปี มาค้าบริการทางเพศที่ “วิคตอเรีย”

มรดกบาปจะตกไปถึงลูกถึงหลาน