จะติดโควิดไหมเรา? - ดังตฤณ

รากของความกังวล

มาจากความกลัว

กลัวสูญเสีย กลัวเจ็บ กลัวตาย

ปลายทางแห่งการปลดปล่อยความกังวล

เกิดจากการละลายหายไปของความกลัว

เช่น หายกลัวเพราะทำใจได้ชั่วคราว

หายกลัวเพราะศึกษาจนเข้าใจได้ถ่องแท้

หายกลัวเพราะใจเป็นสุขกับนาทีนี้ที่ยังไม่ต้องเป็นทุกข์

ในทางพุทธ

ไม่นิยมให้หายกลัวชั่วคราว

ด้วยการปลอบใจตัวเองไปแกน ๆ

แบบที่คนยุคเราเรียกกันว่า ‘หลอกตัวเอง’

เพราะเดี๋ยวก็ต้องย้อนกลับมานึกกลัวใหม่แล้ว ๆ เล่า ๆ

พุทธเราต้องการให้เข้าใจเหตุผลจนกระจ่าง

เพื่อย้ายจากข้างทุกข์มายืนอยู่ข้างสุขได้ถาวร

อย่างเช่นนาทีนี้

แทนการหมกมุ่นตามข่าวสถิติที่ว่า

นาทีนี้ติดเชื้อเพิ่มเท่าไร? วันนี้ตายไปกี่คน?

แล้วมันลามมาถึงห้างใกล้บ้านฉันหรือยัง?

เราน่าจะใส่ใจหาข้อมูลเพื่อความเตรียมพร้อม

เช่น มองข้อเท็จจริงให้สบายใจว่า

คนที่แข็งแรงดี แล้วได้รับการรักษาจนหาย

มีมากกว่าคนที่ตายไปเพราะเจอโรคแทรกซ้อนกี่เปอร์เซ็นต์

กับทั้งยอมรับความจริงว่า

การแพร่ระบาดไปทั่วทุกมุมโลกได้รวดเร็วขนาดนี้

อย่างไรวันหนึ่งก็ต้องมาถึงตัวเรา

โลกมีให้อยู่แค่ใบเดียว

แค่เพียงทำไว้ในใจว่า ยังไงก็ต้องติด

แต่ก่อนติดขอเตรียมร่างกายให้พร้อม

ออกกำลังกายให้แข็งแรง

กินยาบำรุงสุขภาพและภูมิคุ้มกัน

เช่น วิตามินซี ฟ้าทะลายโจร ฯลฯ

ตั้งความคิดไว้ว่า

ถ้าสุขภาพใหญ่ ไวรัสก็เล็ก

เพียงเท่านี้ ก็จะหลุดจากความกังวล

โดยไม่ต้องแกล้งปลอบตัวเองไปวัน ๆ แล้ว

เมื่อเมฆหมอกมืดดำผ่านพ้นไปจากโลก

คุณจะได้กลับมาทบทวนตัวเอง

จากการผ่านแบบทดสอบของจริงครั้งนี้ด้วยว่า

ฉันจัดเป็นพวกไหน

ระหว่างกังวลจนได้ดี กับกังวลอย่างสูญเปล่า

ถ้าคุณเป็นพวกยกระดับความกังวล

ขึ้นเป็นพร้อมเผชิญหน้าความจริงด้วยสติ

ก็พร้อมรับรางวัลบนเส้นทางพุทธก้าวต่อไป

ให้รู้ตัวว่าคุณจัดเป็นหนึ่งในชนหมู่น้อย

ที่พร้อมจะมีใจเป็นสุข

กับนาทีนี้ที่ยังไม่ต้องเป็นทุกข์แล้ว!