สัปดาห์ก่อน… ผมได้รับ "ข้อความพิเศษ" ส่งมาจากคุณ "คุณกนก รัตวงศ์สกุล" เรื่อง "ลืม" กับ "จำ" ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน…โดยบางส่วนในใจความระบุว่า…เราเคยคิดว่าการมีความ "จำ" ดี เป็นสิ่งที่พิเศษ
แต่เมื่อเราเข้าใจมันมากขึ้น
"ลืม" ต่างหากที่เป็น สิ่งพิเศษอย่างแท้จริง
หากลืมไม่ได้ ชีวิตเราก็เหมือนกับอยู่ใน โลกสีเทา
ลืมความรุ่งเรืองในอดีตได้
นี่คือ "การยอมรับ"
ลืมความล้มเหลวในอดีตได้
นี่คือ "ความกล้าหาญ
ลืมบาดแผลที่ใครๆ ฝากไว้ได้
นี่คือ "การให้อภัย"
ลืมความผิดพลาดของคนอื่นในอดีตได้
นี่คือ "ความสำนึกคุณ"
ลืมความไม่ใส่ใจที่มิตรสหายมีต่อเราได้
นี่คือ "ความใจกว้าง"
ลืมความแค้นชิงชังที่ผู้อื่นมีต่อเราได้
นี่คือ "ความเมตตา"
ลืมการทะเลาะเบาะแว้งกับคนที่เรารักได้
นี่คือ "ความรักอันยิ่งใหญ่"
"ลืม" ยากกว่า "จำ"
มากมายหลายเท่านัก
"จำ" คือ ฉลาด
"ลืม" คือ ปัญญา
นี้คือ "ธรรมะ" ง่ายๆใกล้ตัวเรา…
"ลืม" เปรียบได้ดั่ง "การปล่อยวาง"… "การไม่ยึดไว้"… "ไม่ถือไว้"…
"สักแต่รู้… สักแต่เห็น… สักแต่ได้ยิน…"
หากแต่ "การลืม" หรือ "การปล่อยวาง" หาใช่ "การละเลย" และ "ไม่รับผิดชอบ" ต่อสิ่งที่ตนเคยกระทำไว้…
ดั่งเช่น กรณีของ "แพรวา 9 ศพ" และ "จำเลยอีก 3 ท่าน" ซึ่งคือ "พ่อ"… "แม่"… และ "เจ้าของรถ"…
เข้าใจว่า… คงไม่มีจำเลยสักราย เจตนาให้อุบัติเหตุดังกล่าวเกิดขึ้น…
แต่เนื่องด้วย "ความประมาท" ของเยาวชน… ผนวกกับ "ความไม่ใส่ใจ" ในการดูแลบุตรของพ่อแม่…
เหตุมันจึงเกิด
แต่เมื่อ "จำเลย" ทั้ง 4 ร่วมสร้าง "ความทุกข์ร้อน"… สร้างปัญหา… พรากชีวิตบริสุทธิ์… และ ทำลายครอบครัวทั้ง 9 จนเสมือนตายทั้งเป็นแล้ว
"การเยียวยา" และ "แสดงความรับผิดชอบ" ต่อเหตุที่เกิดเพราะตนจึงเป็นสิ่งที่วิญญูชนพึงกระทำ…
เข้าใจว่าด้วยความเป็น "แม่" ของ "แพรวา"… จึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อปกป้องลูก อันเป็นดั่งแก้วตาดวงใจ…
คงอยากให้ลูกมีชีวิตใหม่… ทิ้งอดีตไว้ภายหลัง… ปกป้องลูกจากคำสาปแช่งของสังคม…
แต่โดยความเป็นจริงแล้ว… มีหลายครั้งหลายครา… ที่ พ่อแม่ ต่างหาก… ที่รักและปกป้องลูกในทางที่ผิด
พ่อแม่ ที่ดี… ควรอบรมสั่งสอนและปลูกฝังให้ลูกมี "ธรรม" ในดวงใจ… มีความรับผิดชอบ… รู้จักการ "ขอโทษ" เมื่อทำผิด… รู้จักความเมตตากรุณา… รู้จักเผชิญปัญหา… รู้จักการเอาใจเขามาใส่ใจเรา… รู้จักการเสียสละและทดแทนคุณคน… หาใช่ทำละเลย… ประวิงเวลาเพื่อหนีปัญหาที่ตนสร้างไว้ในอดีตหวังว่าเรื่อง "แพรวา 9 ศพ" นี้…
คงเป็นบทเรียนให้ทั้ง "พ่อแม่" ที่รักลูกในทางที่ผิด… และเป็นอุทาหรณ์แก่ "เยาวชน" ที่ชอบใช่ชีวิตอย่างประมาทต่อไป…
s. yingjaroen คุณกนกพูดถูกมาก เพราะที่เห็นอยู่นี้ คือความไม่รับผิดชอบของแพรวา ไม่สนใจทุกข์ สุข ของผู้สูญเสีย ประวิงเวลา ไม่รับผิดชอบถึง 9 ปี ทำได้อย่างไร ครอบครัวก็ไม่ได้ยากจน นี่ถ้าลองเป็นแพรวา เจอกับวิบัติแบบนี้ในรูปแบบเดียวกันกับผู้สูญเสีย แพรวาจะนิ่งเฉยไหม? จะเสียใจ จะเป็นจะตายแบบนี้ไหม ไม่เจอกับตัว ไม่มีทางรู้ แต่สิ่งสำคัญ คือ ทำไม จิตสำนึก หายไปไหน
22 ก.ค. 2562 เวลา 06.00 น.
Waraporn ระยะเวลา 9 ปี
ทำใมมันไม่ติดคุกวะ
คนทำมาหากินเช้าคำ
แม่ง เข้าคุกแล้ว
สมควรว่า ฆาตกรดิบ 3 พ่อแม่ลูก
22 ก.ค. 2562 เวลา 05.55 น.
Anek ถ้าพวกคุณมีน้ำใจดูแลผู้เสียหายตั้งแต่แรกคงจะไม่มาถึงจุดนี้แน่นอน ผลมาถึงความเสื่อมเสียชื่อเสียง จงรับกรรมนั้นไว้เถิด
22 ก.ค. 2562 เวลา 05.55 น.
จ๊ะโอ๋ อ้าว! ไอ้ตัวพ่อหายไปไหนแล้วหล่ะ แต่งเครื่องแบบออกมากร่างอีกซิ ตอนนั้นไอ้พวกทหารมันกร่างกันน่าดู มีเรื่องทีไรมันแต่งเครื่องแบบออกมาขู่คู่กรณีทุกทีว่าข้านะเป็นทหาร แต่ตอนนี้ ปชช. เค้าไม่กลัวไอ้พวกทหารกัน พ่อนังแพรวาจึงหัวหดไม่กล้าแต่งเครื่องแบบออกมาขู่อีกหดหัวหรือหัว
22 ก.ค. 2562 เวลา 05.50 น.
จ๊อด คุณกนกนี่แนะนำหรือสอนคนอื่นได้ดีนะ แต่ทำไมตัวเองทำไม่ได้สักข้อที่พูดมาแปลกดีแฮะ
22 ก.ค. 2562 เวลา 05.47 น.
ดูทั้งหมด