หากถามคนยุคปัจจุบันว่า อยากย้อนเวลากลับไปใช้ชีวิตในยุคหินไหม เชื่อว่าคงไม่มีใครอยากไป
โลกยุคที่มนุษย์อาศัยในถ้ำ ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวก ไม่มีแปรงสีฟัน ไม่มียาสีฟัน ไม่มีเสื้อผ้าสวย ๆ ไม่มีศูนย์การค้า ไม่มีโรงหนัง ไม่มีวิทยุ โทรทัศน์ ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ไม่มีโซเชียลเน็ตเวิร์ก ไม่มีการแช็ต
คนยุคหินคงกินข้าวไม่เป็นเวลา ถ้าล่าสัตว์ไม่ได้ ก็อาจอดไปหลายวัน
นี่ย่อมไม่ใช่โลกที่เราอยากไป
แต่หากถามคนในศตวรรษที่ 25 ว่าอยากมาอยู่ในยุคเราตอนนี้ไหม คำตอบของมนุษย์อนาคตอาจจะคือ “ไม่” เช่นกัน เพราะพวกเขาอาจรู้สึกเหมือนกับที่เรารู้สึกเกี่ยวกับมนุษย์ยุคหิน
สมมุติว่าในศตวรรษที่ 25 ผู้คนไม่ต้องทำงาน มีกินมีใช้เพราะหาทรัพยากรได้จากดาวเคราะห์ต่าง ๆ มีหุ่นยนต์ช่วยทุกเรื่อง ไม่เจ็บป่วยอีกต่อไป สามารถเปลี่ยนอวัยวะที่เสื่อมได้ง่ายดาย ชาวโลกสามารถไปต่างดาวได้ในพริบตา ไปชมจันทร์สามดวงที่ดาว X ชมอาทิตย์สองดวงที่ดาว Y เดินทางข้ามรูหนอนไปดินเนอร์ที่ดาว Z
คนยุคนั้นอาจเห็นว่าการดูหนังในยุคนี้เป็นเรื่องรุงรัง วุ่นวาย เพราะสามารถเสพความบันเทิงที่ฝังในหัวหรือในยีนของเราโดยตรง
สำหรับพวกเขา อาจรู้สึกว่าโลกในศตวรรษที่ 21 น่าเบื่ออย่างยิ่ง การแช็ตในโลกโซเชียล เน็ตเวิร์ก อาจเป็นเรื่องที่ไร้สาระที่สุดในโลก
นี่แปลว่ามนุษย์แต่ละยุคสร้างสภาวะ ‘ตัวกู-ของกู’ จากสิ่งที่มีในโลกยุคนั้น ๆ เช่นที่มนุษย์ยุคหินไม่มี ไม่รู้จักสมาร์ตโฟน ก็ไม่เป็นทาสของมัน ไม่รู้จักโซเชียล แช็ต ก็ไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับมัน พวกเขาอาจรู้สึกดีกว่ายามมองดูท้องฟ้า ยอดหญ้า น้ำค้าง อาทิตย์ขึ้นลง
เช่นกัน เราในยุคปัจจุบันไม่สามารถเดินทางข้ามรูหนอนไปดาวดวงใด ก็ไม่รู้สึกว่าเราพลาดอะไรไป
มองแบบนี้จะเห็นว่ามนุษย์เรากำหนดความเป็นทาสวัตถุและตัวตนของเราขึ้นมาเอง
ความสุขต่อวัตถุ สิ่งของ และสภาวะรอบตัวจึงเป็นเพียงสิ่งปรุงแต่งที่เปลี่ยนไปในแต่ละยุคสมัย
วัตถุสิ่งของเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ถ้าเราผูกตัวเองกับวัตถุจนไม่รู้ตัวว่ากำลังเป็นทาสมัน ก็จะตกอยู่ในกล่องใบหนึ่งที่เราเชื่อว่าคือโลกที่ดีที่สุด
ทุกยุคทุกสมัยมีดีของมัน แตกต่างกันออกไป อยู่ที่เรามองเห็นมันไหม
แต่ละยุคสมัยมีข้อดีข้อเสีย จุดเด่นจุดด้อยต่างกัน สมัยผมเป็นเด็ก ห้องส้วมเป็นแบบส้วมถังเท กลิ่นเหม็นตลบ หากคนยุคนั้นเห็นห้องส้วมในสมัยปัจจุบัน โถส้วมที่ปรับอุณหภูมิได้ ย่อมเห็นว่ามันเป็นยิ่งกว่าสวรรค์
แต่หากไปถึงยุคอนาคตไกลโพ้น เมื่อมนุษย์ไม่จำเป็นต้องเข้าส้วมอีกต่อไป เพราะเราสามารถปรับเปลี่ยนสรีระทางพันธุกรรมให้ไม่ต้องมีของเสียอีกต่อไป มันก็ดีไปอีกแบบ แต่เราไม่ได้อยู่ในโลกนั้น เราจึงไม่รู้สึกว่าพลาดอะไรไป
บางทีเมื่อเรารู้ตัวว่ากำลังเสพติดอะไร ให้ลองนึกถึงมนุษย์ในอดีตกาลกับมนุษย์ในอนาคตกาล เพื่อเปรียบเทียบ แล้วลดความยึดมั่นถือมั่นลง
วินทร์ เลียววาริณ
ผมคิดว่าไม่ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นมากับชีวิตของเรา ทุกอย่างนั้นก็ย่อมที่จะมีทางแก้ไขเพื่อที่ให้เป็นไปในทางที่ดีและถูกต้องได้อยู่เสมอครับ ขอเพียงแค่ว่าให้เรามีสติแค่นั้นก็พอ.
14 มิ.ย. 2563 เวลา 23.32 น.
BThee รู้สึกโชคดี ที่เกิดมายุคที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย คนสมัยก่อนให้รวยขนาดไหนก็ยังลำบากกว่าเรา แต่ทุกข์มันก็ปรับตัวตามยุคสมัยได้เหมือนกัน 555 ไม่ว่าจะเกิดยุคไหนสมัยไหน ทุกคนก็ต้องเจอทุกข์ในแบบของตัวเอง ขอให้เจอหนทางที่อยู่อย่างมีความสุขก็แล้วกัน
15 มิ.ย. 2563 เวลา 08.21 น.
Yong การเสพติดอะไรก็ไม่ดีทั้งนั้นเสพได้แต่ไม่ติดแปลว่าไม่ตกเป็นทาสของสิ่งนั้นถ้าเราติดการทำบาปเพราะเราไม่รู้ว่ามันให้ทุกข์ทั้งตนเองและผู้อื่นเราย่อมได้ทุกข์เราจึงต้องหยุดการเบียดเบียนเป็นข้อแรกโดยหันมาทำความดีเมื่อทำดีเราจะละการทำชั่วไปในตัวผลที่ได้คือบุญกุศลอันเป็นความสุขจากการกระทำดีนั้นสุดท้ายแล้วก็จะเกิดสัมมาทิฏฐิคือโลกุตระปัญญารู้เห็นสิ่งต่างๆตามความเป็นจริงจากการละกิเลสความโลภโกรธหลงโดยใช้ศีลสมาธิปัญญาเป็นเครื่องมือและสติปัฏฐาน 4มารู้เรื่องของตัวเองจนคลายความยึดมั่นถือมั่นในความสำคัญตนในที่สุด
15 มิ.ย. 2563 เวลา 14.19 น.
wirat ช่าย...ย้อนเวลาหานกหวีด
16 มิ.ย. 2563 เวลา 00.12 น.
ถ้าคนเราชอบและยินดี ในความสุขความสะดวกสบาย เราก็น่าจะอยู่ในแมทริกซ์ซะเลย แต่ละคนนอนเป็นผักอยู่ในแคปซูลแล้วควบคุมสมองเอา อยากได้อะไรก็ได้ (ยาเม็ดสีฟ้าก็ได้กินสเต๊ก เม็ดสีแดงตื่นมากินข้าวต้มเละๆ ) จะได้สะดวกสบายกันเต็มที่
หรือว่าแนวศาสนา ในอนาคตอาจเป็นยุคของเทวดา-พรหม คือสำเร็จด้วยใจนึก นึกอะไรได้อย่างนั้น อยู่เฉยๆไม่ต้องทำอะไร ก็เป็นสุขได้
ก็อยากลงท้ายด้วยความไม่ยึดมั่นถือมั่น แต่นึกไม่ออก
15 มิ.ย. 2563 เวลา 11.28 น.
ดูทั้งหมด