ยุคหินนี้ผมต้องรอด

ข้อมูลเบื้องต้น

" กินีว่าไคอย่าเลือกมันไปดีกว่า ตัวอ่อนแอน่าเกลียดอย่างมันจะช่วยอะไรไคได้ "

" … "

" กินีต่างหากที่ช่วยไคได้ กินีทั้งล่าสัตว์ได้ มีเด็กให้ไคได้เป็นครอกๆ กินีดีกว่ามันตั้งเยอะ ดูสิมันร่างกายทั้งเล็ก ทั้งสกปรก ดูอ่อนแอขี้โรคไม่รู้จะมีเด็กให้ไคได้รึเปล่า "

" เฮาจะเลือกใครมันก็เรื่องของเฮา สูไม่ต้องมาเสือกเรื่องของเฮาหรอก "

" ไค "

" ไปกันเถอะเฮาจะพาสูไปดูถ้ำของเฮา "

สวัสดีดีคร้า นักเขียนมือใหม่เขียน ผิดๆ ถูกๆ เนื้อเรื่องตามใจฉัน ภาษาและคำพูด การใช้คำก็ตามใจนักเขียนนะคะ ผิดบ้างถูกบ้างแล้วแต่สมองนักเขียนจะคิดออกมาได้เท่าไหนก็เท่านั้นนะ อ่านคลายเครียดกันเนอะ ถ้ามีอะไรไม่พอใจหรืออ่านแล้วขัดๆ ก็ขออภัยมานะที่นี้ด้วยนะคะ อย่าด่าว่ากันแรงน้าขอเบาๆ พอ

https://www.facebook.com/profile.php?id=100095570824410

บทที่ 1

อยู่ๆ ผมก็ฝัน..ฝันเห็นแสงเรืองรองสีขาวสว่างจ้าเหมือนดวงอาทิตย์ แสงนั้นบอกผมว่าที่ที่ผมอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ที่สำหรับผม ผมจึงต้องกลับไป ไปอยู่ในที่ของผมที่ที่มีคนรอผมอยู่ โดยมีเวลาให้ผมหนึ่งวันสำหรับเตรียมตัว แสงนั้นจะให้มิติที่สามารถใช้เก็บของมาให้กับผม มิตินี้มีขนาดเท่ากับห้องเช่าของผม 1 ห้อง ของที่อยู่ในมิติจะถูกหยุดเวลาเอาไว้ไม่มีวันเน่าเสีย

ส่วนพวกของต่างๆ เมื่อนำเข้ามาในมิติแล้วไม่ว่าจะเป็นโลหะ สเตนเลส พลาสติก หรืออะไรก็ตามทุกอย่างจะเปลี่ยนสภาพเป็นของที่มีลักษณะเหมาะสมกับของที่มีอยู่ในโลกนู้นโดยอัตโนมัติ โดยที่มิติจะปรากฏเป็นปานรูปหัวใจเล็กๆ อยู่ที่ข้อมือซ้ายของผม

" เตรียมตัว! จะให้ผมเตรียมตัวไปที่ไหนล่ะ แล้วผมต้องทำยังไง "

หลังจากจบคำ ในหัวของผมก็มีภาพต่างๆ ปรากฏขึ้นเป็นโลกอีกใบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มีภาพสถานที่ต่างๆ ที่ทั้งแปลกประหลาด น่าสนใจ และสถานที่ที่ดูน่ากลัว มีคนรูปร่างหน้าตาแตกต่างกันไป แต่งตัวประหลาดๆ มีหูกับมีหาง มีภาพที่อยู่อาศัยของคนพวกนั้นดูเหมือนจะอยู่กันเป็นเผ่านะ จะเรียกที่อยู่อาศัยได้ไหมนะ? เพราะมันมีสภาพเป็นถ้ำบ้างเป็นกระโจมบ้าง แล้วยังมีความทรงจำของ “เนีย” มนุษย์สัตว์กระต่ายน้อยที่มีชื่อเหมือนผมอีก เชี้ย! โคตรแฟนตาซี

ผม " เนีย " โลกนี้ อายุ 30 ปี เป็นเด็กกำพร้า อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจนอายุได้ 18 ปี ก็ต้องออกมาใช้ชีวิตโดดเดี่ยวท่ามกลางเมืองใหญ่ โชคดีที่ได้ทุนเรียนจนจบ ม.6 ออกมาทำงานเป็นลูกจ้างร้านอาหาร มีชีวิตทำงานงกๆ ไปวันๆ เช้าไปทำงานเย็นกลับบ้านใช้ชีวิตวันต่อวัน อยู่ตัวคนเดียวมาจนอายุ 30 ปี ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม ไม่มีครอบครัว ไม่มีบ้าน ไม่มีเงิน ไม่มีคนรัก อยากบอกว่า !!! แม่ง โคตรเหงาเลยโว้ย !!! ยังไงชีวิตก็ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงอีกแล้วจะให้ไปไหนก็ไป

ส่วน " เนีย " โลกนู้น จะว่ายังไงดีล่ะมันแฟนตาซีไปไหม ดีนะที่ผมอ่านนิยายแนวนี้มาเยอะ “เนีย” เป็นมนุษย์สัตว์กระต่ายน้อยสีชมพูน่ารัก เพศเมีย อาศัยอยู่ในถ้ำสกปรกๆ คนเดียวมีชีวิตโดดเดี่ยวเหมือนผม เกิดมากำพร้าเหมือนกัน มีชีวิตไปวันๆ เหมือนกัน “เนีย” อยู่ในเผ่ากวางป่า เผ่านี้มีแต่พวกสัตว์กินพืชอ่อนแอ ไม่มีแรงแม้แต่จะไปสู้กับใคร ได้แต่อาศัยอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ ไปวันๆ ของที่จะกินแทบไม่มี อืมผมว่าผมเริ่มที่จะเห็นอนาคตข้างหน้าอยู่รำไรแล้ว

" เอาว่ะ..เอาไงก็เอา..ไปก็ไป..สู้โว้ย!!! "

เนียตะโกนออกมาเรียกขวัญเรียกกำลังใจ ตอนนี้เหลือเวลาอีก 24 ชั่วโมงก่อนจะไปที่โลกนู้น ต้องรีบไปซื้อของมาเตรียมเอาชีวิตรอด เนียเอาบัญชีธนาคารมาเปิดดู เขามีเงินอยู่ในบัญชี 240,000 บาท เงินแค่นี้ไม่น่าพอ โชคดีที่เนียทำบัตรเคดิตไว้ 2 ใบ มีวงเงินใบละ 30,000 บาท รวมกับเงินที่มีก็ 300,000 บาท ต้องขอโทษธนาคารไว้ ณ ที่นี้ด้วยที่ไม่อาจอยู่จ่ายเงินคืนนะครับ แต่มันจำเป็นจริงๆ

เนียรีบเขียนรายการที่ต้องซื้อ ดูจากสภาพแวดล้อมแล้วน่าจะเป็นยุคหิน เริ่มแรกคงต้องเตรียมของกินก่อน เนียรีบไปติดต่อขอเช่ารถตู้ จากนั้นก็ขับรถไปที่ตลาดขายส่งขนาดใหญ่

" ป้าครับผมขอซื้อ เนื้อหมู เนื้อไก่ เนื้อเป็ด เนื้อวัว..อย่างละ 100 กิโลครับ "

เนียมีเงินไม่เยอะต้องเอาเงินไปซื้อของอย่างอื่นอีก ซื้อแค่อย่างละ 100 กิโล น่าจะพอให้กินไปได้สักพักถึงจะเป็นกระต่ายแต่มีร่างเป็นมนุษย์ก็กินเนื้อได้นะ

“ได้จ่ะ..แต่พ่อหนุ่มรอสักพักนึงนะ ป้าขอเตรียมของก่อน”

" ได้ครับป้า ป้าครับถ้าผมจะซื้อพวกอาหารทะเลผมจะไปซื้อได้ตรงไหนครับ "

" เดินตรงไปทางนี้แล้วเลี้ยวซ้ายจะมีร้านขายพวกอาหารทะเลอยู่ " คุณป้าผู้ใจดีได้ชี้ทางสว่างให้เนียแล้วเรียบร้อย

" ขอบคุณครับป้า "

เนียซื้ออาหารทะเลพวกกุ้ง หอย ปู ปลา และของทะเลอื่นๆ ไปอย่างละเล็กละน้อย จากนั้นก็ไปซื้อไข่และพวกผักต่างๆ ยังไงก็เป็นกระต่ายต้องกินผักได้อยู่แล้ว ซื้อพวกข้าวสาร แป้ง อาหารแห้ง รวมถึงพวกน้ำมันและเครื่องปรุงต่างๆ อาหารแห้งที่ขาดไม่ได้ที่สุดก็ต้องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนี่แหละซื้อไปเยอะๆ เลยต่อให้ไม่มีอะไรกินยังไงถ้ามีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเนียก็ไม่อดตายแน่นอน 555

จากที่ดูในความทรงจำดูเหมือนเกลือจะมีความสำคัญในโลกนู้นมาก งั้นซื้อไปมากหน่อยละกันจะได้เอาไว้ใช้ถนอมอาหารได้ เนียซื้อพวกอาหารต่างๆ ในตลาดหมดเงินไป 100,000 บาท ให้คนจากร้านยกของมาไว้ที่รถตู้ พอไม่มีคนก็รีบเก็บของเข้ามิติทำอย่างนี้หลายรอบจนเก็บของที่ซื้อมาหมดครบทุกร้าน ก็ขับรถออกไปห้างขายส่งพวกของใช้ต่อ

มาที่ห้างขายส่งเนียซื้อพวกของใช้ในชีวิตประจำวัน พวกแปรงสีฟัน ยาสีฟัน ยาสระผม ครีมอาบน้ำ และของใช้ส่วนตัวต่างๆ ซื้อพวกเครื่องครัว จานชาม หม้อ ไห มีด กล่องและขวดต่างๆ ซื้อๆ ไปก่อนละกันยังไงก็น่าจะได้ใช้แหละ เนียซื้อพวกเครื่องนอน ฟูก หมอน ผ้าห่ม และอื่นๆ ที่นอนคงซื้อได้ไม่เยอะเพราะไม่งั้นมิติเต็มแน่เนียจึงซื้อมาแค่ 5 ลูก

ที่ในมิติมีน้อยก็เอาแค่นี้พอ ที่เหลือก็พวกฟูกเล็กๆ หมอน ผ้าห่มก็เอาไปสักสิบชุดละกันเผื่อเนียมีแฟน มีลูก มีเพื่อนนี่นะ ก็เนียเป็นเพศเมียนี่แล้วแสงๆ ก็บอกว่ามีคนรอเนียอยู่ก็น่าจะเป็นสัมมี เฮ้ย! สามีไหมนะ

อืมๆ เนียควรไปซื้อเสื้อผ้าและอุปกรณ์สำหรับเดินป่าไว้ด้วย ยังไงก็ไปอยู่ในป่าน่าจะได้ใช้ เสื้อผ้ารองเท้าซื้อไซส์ของเนีย และไซต์ที่ใหญ่กว่าเนียไปเผื่อไว้หน่อย เผื่อสัมมี? จะมีไหมนะ แล้วก็ต้องซื้อเสื้อผ้าเด็กน้อยไปเผื่อไว้ด้วยดีกว่า พูดถึงเด็กน้อยเนี่ยควรซื้อของใช้เด็ก ผ้าอ้อม แล้วก็พวกนมผงไว้ด้วย ไม่ได้ใช้ก็น่าจะเอาไปขายหรือแลกเปลี่ยนได้นี่นา

" พี่ครับพวกของเดินป่าสำหรับคนที่พึ่งเริ่มต้นต้องซื้ออะไรไปบ้างครับ พอดีผมไม่เคยซื้อมาก่อนเลย "

เนียทำตาใสๆ จมูกแดงๆ ถามพี่คนขายพยายามแสดงหน้าตาน่ารักออกมาเต็มที่ หวังว่าพี่คนขายจะเห็นถึงความน่ารัก ของเนียแล้วช่วยหาของให้

" อืมถ้าน้องพึ่งเริ่มของที่ต้องใช้ก็มีพวกกระเป๋า กระบอกน้ำ เต็นท์ ไม้ค้ำ โคมไฟ ที่จุดไฟ " พี่คนขายพูดรายการของออกมามากมาย เนียเลยเลือกซื้อของที่จำเป็นมาเอาไปเผื่อไว้ก็ไม่เสียหาย เนียซื้อไฟแช็กไปด้วยเวลาไม่มีใครเห็นก็แอบเอาออกมาใช้ได้นี่

“งั้นพี่จัดของตามนั้นให้ผมได้เลยครับ”

ต่อไปก็พวกยา ตอนนี้เวลาหมดไปครึ่งวันแล้วต้องรีบแล้วล่ะ เนียไปร้านยาขายส่งขนาดใหญ่คิดว่าซื้อเท่าที่มีละกัน

“พี่ครับพอดีผมมาซื้อของไปบริจาค รบกวนพี่ช่วยจัดพวกยาที่สามารถซื้อได้ให้หน่อยครับจำนวน……..”

“ได้น้องรอสักครู่นะ”

ระหว่างรอเนี่ยเห็นหน้าร้านขายยามีร้านขนมปัง ร้านลูกชิ้น ร้านขนมจีบซาลาเปาอยู่เนี่ยจึงเหมามาทั้งหมด ยังไงของในมิติก็ไม่เน่าไม่เสียอยู่แล้วเก็บไว้หลายปีก็ยังกินได้น้าใกล้ๆ กันมีร้านหนังสืออยู่เนียจึงซื้อหนังสือพวกวิธีทำอาหาร วิธีปลูกผัก และหนังสือที่คิดว่าจะได้ใช้เอาไปด้วยนอกจากนี้เนี่ยยังปริ๊นข้อมูลต่างๆ ในเน็ตเอามาไว้เผื่อจะได้ใช้ให้เป็นประโยชน์ในอนาคตด้วย

" โอ๊ะ! ผลไม้นี่ "

ลืมซื้อไปเลยเนียเดินไปที่ร้านผลไม้มีประมาณ 5-6 ร้าน เนี่ยเหมาผลไม้มาทั้งหมดโดยบอกว่าจะนำไปบริจาค คุณป้าแต่ละร้านก็ช่วยกันขนใส่กล่องใส่ถุงแล้วยกมาในเนี่ยถึงที่รถ เนียขอโทษพวกคุณป้าในใจที่ต้องโกหกก็มันจำเป็นอ่ะนะ หลังจากที่ได้ยาครบแล้วเนียก็เอาใส่ในมิติ มิติก็เกือบจะเต็มแล้วนะ

โอ๊ะ!

หลังจากซื้อของไปเยอะแล้วตอนนี้เงินเนียเหลือแค่ 50,000 บาท มิติก็จะเต็มแล้วส่วนที่เหลือเนียคิดว่าเอาไปซื้อของกินดีกว่า

" พี่ครับผมขอเหมาก๋วยเตี๋ยวร้านพี่ ข้าวขาหมู ข้ามหมูแดง ยำ ไก่ทอด หมูทอด..รบกวนช่วยทำใส่ถุงแล้วจัดเป็นชุดๆ ให้หน่อยนะครับ "

" ได้ครับน้อง ไปทำบุญที่ไหนเนี่ยเหมาหลายร้านเลยนะ "

" ทำแถวๆ นี้แหละครับพี่ "

หลังจากได้อาหารมาครบทุกร้านเนียเอาของใส่ในมิติแล้วตรงกลับห้องเช่า ใช้เวลาไปทั้งวันตอนนี้แรงจะเดินแทบไม่มีแล้ว เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งชั่วโมงก็จะถึงเวลาที่แสงๆ บอกไว้แล้ว เนียรีบเก็บของในห้องเอาเข้ามาใสในมิติทั้งหมด ตอนนี้ห้องเนียเหมือนโดนโจรเข้ามายกเค้าก็ไม่ปาน

" ถึงเวลาแล้วขอให้เจ้าโชคดี ต่อไปนี้ก็ขอให้มีชีวิตที่ดีนะเนียกระต่ายน้อยของข้า "

เมื่อเวลามาถึงเนียได้ยินประโยคบอกลาก่อนที่สติจะดับไป

*****************************

กลับมาแก้นิดหน่อยหลังจากหายไปนาน ที่จริงก็ไม่ได้หายไปไหนนะคะไปลองฝึกเขียนเรื่องอื่นดู เรื่องนี้เขียนค่อนข้างยากเลย นักเขียนกระต่ายน้อยเลยหนีไปลองเขียนเรื่องที่เขียนได้ง่ายๆ ก่อนแต่ตอนนี้กลับมาแล้วน้า

*** จบบทแรกแล้วค่า นัดเขียนกระต่ายน้อยรู้สึกว่าการเขียนนิยายก็ยากแท้ ปกติอ่านอย่างเดียวพอมาเขียนก็อยากจะขอคารวะนักเขียนรุ่นพี่ทุกคนไม่รู้เขียนกันไปได้ไง ยังไงตอนนี้ก็คิดออกประมาณนี้ของที่จะเอาไป กระต่ายน้องคิดได้เท่านี้ถ้าคิดอย่างอื่นได้อีกจะเติมเข้าไปเพิ่มทีหลังนะ 5555 ขอฝากตัวฝากใจ ฝากกายและสังขาลไว้กับชาวกระต่ายน้อยทุกคนด้วยนะคะ

****ปล.ปอลิงไม่รู้บทนึงเค้าเขียนกันกี่คำบทแรกก็ยาวประมาณนี้ก็นะ ลองดูก่อน ส่วนคำผิดก็ตรวจได้ประมาณนี้ใครอ่านแล้วขัดๆก็อย่าว่ากันแรงน้า

บทที่ 2

" เนียสูเป็นยังไงบ้าง "

เนียได้ยินเสียงเรียกจึงลืมตาขึ้นในความมืดคนตัวเล็กเห็นชายชรา มีหนวดเครายาวแต่งกายประหลาด มีกระดูกสัตว์ทำเป็นสร้อยที่คอ ท่อนล่างใส่กระโปรงที่ทำจากหนังสัตว์ ส่วนท่อนบนเปลือยเปล่า บนหัวมีสิ่งที่คล้ายมงกุฎดอกไม้หรือใบไม้สวมอยู่

" เจ็บ "

เนียคางออกมาเขารู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เจ็บตั้งแต่หัวยันขา เกิดอะไรขึ้นเนี่ยทำไมเจ็บแบบนี้ เนียลองทบทวนความทรงจำดู ดูเหมือนว่าเนียคนเดิมจะไปหาเก็บผักผลไม้ในป่ากับคนในเผ่ากวางป่าอยู่ๆ ก็มีฝูงชางวิ่งเข้ามาทำให้พวกเนียต้องวิ่งหนีกันไปคนละทาง

เนียวิ่งหนีไม่ทันเลยโดนชางตัวนึงวิ่งชนเข้า ดีที่ไม่โดนเหยียบหลังจากชนเนียแล้วฝูงชางก็วิ่งผ่านไป พวดชางที่เนียเห็นในความทรงจำ มีลักษณะคล้ายช้างแต่จะมีขนดกหนาเหมือนหมี มีหกขา สองหาง มีเขาสามเขาบนหัว เป็นสัตว์กินพืช แต่โมโหง่าย

" โชคดีจริงๆ ที่สูไม่ตายโดนวิ่งชนขนาดนั้นตื่นมาได้ก็ดีแล้ว เฮาพอกยาไว้ให้สูแล้วไม่กี่วันก็หายจากนี้ก็รักษาตัวให้ดีล่ะ "

" เฮาขอบใจหมอผีมากจ่ะ ที่มาช่วยพอกยาให้เฮา "

" เอาล่ะถ้าไม่มีอะไรแล้วเฮาไปก่อนละกัน บูลสูก็คอยมาดูเนียมันด้วยล่ะถ้ามีอะไรก็ไปตามเฮาที่ถ้ำได้ " หมอผีหันไปพูดกับบลูที่นั่งอยู่ด้านข้าง

" สูโชคดีจริงๆ แล้วนี่สูลุกไหวไหมเฮาเอาน้ำลูกปิงมาให้ สูลุกขึ้นมากินหน่อยเถอะ " บลูประคองหลังเนียขึ้นมาให้นั่งพิงกำแพงถ้ำ

" ขอบใจสูมากที่มาดูแลเฮา "

เนียมองไปที่บลู บลูเป็นมนุษย์สัตว์กระรอก เพศเมียเหมือนกับเนีย เป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่เนียมี พลังการต่อสู้เป็นศูนย์เหมือนเนีย ล่าสัตว์ไม่ได้ ได้แต่หาเก็บผักผลไม้ในป่ากินเหมือนเนีย บลูมีผมสีน้ำตาล ตาสีดำ ตัวเตี้ยกว่าเนีย หน้าตาออกไปทางหวานน่ารัก สมกับเป็นเพศเมียที่มีน้อยและหายาก

" เฮ่อ..สูดูสิพวกเฮาแค่ออกไปหาผักผลไม้ป่าแค่นี้ก็ยังมีเรื่องให้เจ็บตัว ไม่รู้ชางฝูงนั้นไปโมโหอะไรมาถึงได้วิ่งมาแบบนี้ ต่อจากนี่เผ่ากวางป่าของพวกเฮาจะเป็นยังไง แค่นี้ก็แทบจะหาอาหารกันไม่ได้แล้ว " บลูถอนหายใจออกมา

"ทำไงได้ ก็เผ่ากวางป่าของพวกเฮาไม่มีนักสู้เลยสักคน เวลาออกไปหาอาหารก็ต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ถ้าไม่ออกไปก็ต้องอดตายอยู่ในถ้ำนี่แหละ "

เนียถอนหายใจ ทำไงได้ล่ะเผ่ากวางป่าอ่อนแอมากไม่มีนักสู้อยู่ในเผ่าเลย นักสู้ในที่นี้ก็หมายถึงมนุษย์สัตว์ที่มีร่างกายแข็งแรงสามารถออกไปสู้กับสัตว์ประหลาดและล่าอาหารมาได้ ส่วนมากก็จะมีร่างสัตว์เป็นสัตว์นักล่า แต่เผ่ากวางป่าของเนียมีแต่คนที่เป็นมนุษย์สัตว์ที่มีร่างสัตว์เป็นสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยน่ารักเช่น กวาง กระรอก กระต่าย จะไปล่าเนื้อที่ไหนมาได้หาได้แค่ผักผลไม้ป่าเท่านั้นแหละ

" พวกเฮาจะทำยังไงกันดีเนีย นี่หมอผีก็ได้ข่าวจากเผ่านกฟ้าว่าพวกเผ่าเสือเริ่มออกล่าเผ่าต่างๆเพื่อหาตัวเมียอีกแล้ว เมื่อสิบฤดูก่อนตอนพวกเฮาสองคนยังเด็กตัวเมียในเผ่าพวกเฮาก็โดนพวกมันจับไปมากโข ตอนนั้นพวกเฮาสองตัวหนีทันเพราะตัวเล็กหลบซ่อนง่าย แต่ตอนนี้เฮาจะทำยังไงกันดี " บลูทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

"ยังเหลือเวลาอีกนานโขกว่าพวกมันจะมาถึงบริเวณเผ่ากวางป่าของพวกเฮา อีกอย่างเผ่ากวางป่าของพวกเฮามาแอบอยู่ในป่าลึกขนาดนี้มีไม้ใหญ่คอยบังไว้มากโขบ้างทีคราวนี้พวกเผ่าเสืออาจจะหาพวกเฮาไม่เจอก็ได้"

" ขอให้เป็นจริงดังที่สูว่า ตอนนี้สูก็พักผ่อนก่อนจะได้รีบหายดีเฮาจะมาคอยดูสูอยู่เรื่อยๆ นะ "

" ขอบใจสูมากบลู "

หลังจากที่บลูออกไปแล้วเนียรีบหยิบยาแก้อักเสบและยาแก้ปวดจากมิติมากิน เขาใช้แอลกอฮอล์และยามาทำแผลที่หมอผีเอาสมุนไพรผสมอะไรดำๆ มาพอกไว้ก็ไม่รู้ ดูเหมือนจะเป็นโคลนนะถ้าไม่รีบล้างออกมีหวังแผลติดเชื้อแน่ ทำไงได้ก็นี่มันยุคหินนี่นะคนที่นี่แข็งแรงกันจริงๆ ขนาดเอาโคลนมาทำแผลยังรอดมาได้ ส่วนเรื่องเผ่าเสือเดี๋ยวค่อยคิด ตอนนี้เอาตัวให้รอดก่อนดีกว่า

หลังจากทำแผลเสร็จเนียมองรอบๆ ตัวใช้แสงน้อยนิดที่ส่องเข้ามาดูข้าวของภายในถ้ำที่เนียอาศัยอยู่ ถ้ำนี้ค่อนข้างมืดถ้าตื่นมาตอนกลางคืนคงมองอะไรไม่เห็นแน่ มีกลิ่นเหม็นอับเล็กน้อยเพราะอยู่ค่อนข้างลึกแถมอับชื้นอีกต่างหาก ข้าวของก็มีแค่หม้อที่ทำมาจากหินน่าจะไว้ทำอาหาร มีดอันน้อยน่าจะทำมาจากเขี้ยวสัตว์อะไรสักอย่างเล็กมาก มีหนังสัตว์แผ่นบางๆไว้ลองนอน อยากบอกว่าโคตรเจ็บหลังเลย มีหนังสัตว์พาดขึงอยู่หน้าถ้ำทำเป็นประตูถ้ำนอกจากนี้ก็มีพวกผักผลไม้ป่าที่ดูเหี่ยวๆ อยู่กองนึงนอกนั้นก็แทบไม่มีของอะไรแล้วจนแท้เนีย

เนียเอากระจกออกมาจากมิติ หน้าที่เห็นในกระจกเป็นชายหนุ่มที่สวยมาก สวยกว่าเนียในร่างเก่า 10 เท่า เพราะเป็นมนุษย์สัตว์กระต่ายสีชมพูน่ารักเลยมีผมสีชมพู ยาวระต้นคอ ตาสีแดง จมูกนิด ปากหน่อย ใบหน้าเรียวยาว ผิวขาวโคตรๆ ถ้าได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี มีของกินดีๆคงสวยจนผู้ชายแย่งกันหัวกระไดไม่แห้งแน่ ขนาดอยู่แบบอดๆ อยากๆ ยังสวยขนาดนี้ทำไงดีเนียว่าเนียหลงรักตัวเองซะเองแล้วสิ

" เอาล่ะ นอกจากนอนพักผ่อนตอนนี้ก็คงทำอะไรไม่ได้คงต้องรอแผลหายก่อนงั้นก็นอนก่อนดีกว่า "

เนียเอาฝูก หมอน กับผ้าห่มออกมาก่อนที่จะล้มตัวลงนอน ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่นานไหมที่นอนคงต้องเก็บไว้ก่อนมันเด่นเกินไปไม่น่าเชื่อว่าของในมิติจะปรับสภาพให้เหมาะสมกับยุคนี้เองอย่างที่แสงๆบอกจริงด้วย ฝูก หมอน และผ้าห่ม มีสีหม่นๆ คล้ายหนังสัตว์ถ้ามีใครเข้ามาก็คงดูไม่ออกหรอกยังไงถ้ำนี้ก็มืดอยู่แล้วดูผ่านๆ ก็เหมือนเอาเศษหนังมารองนอน เพื่อความปลอดภัยเนี่ยเอาหนังสัตว์ที่ใช้รองนอนก่อนหน้านี้มาปูทับอีกที

เนียหลับไปจนถึงเช้าตื่นมาเนียรู้สึกเจ็บน้อยกว่าเมื่อวานพอสมควรได้ยาดีจริงๆ เนี่ยเอาซาลาเปาที่ซื้อไว้ออกมากินเป็นอาหารเช้า ซาลาเปายังร้อนและมีควันลอยออกมาเหมือนตอนที่นึ่งเสร็จใหม่ๆ หลังจากกินเสร็จเนียก็เอายาออกมากินอีกรอบมื้อเช้าก็ถือว่าผ่านไปได้

เนียเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดออกมาจากมิติ มาทำความสะอาดถ้ำอย่างน้อยก็ทำให้ถ้ำที่เนียอยู่มีสภาพที่ดีขึ้น ของที่เอาออกมาจากที่เป็นพลาสติกก็กลายเป็นไม้บ้าง หินบ้าง สะดวกดีแท้

" เนียเฮาเอาน้ำลูกปิงมาให้สู สูกินอาหารเช้ารึยัง " เสียงบลูมาถึงก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาซะอีก

" ขอบใจมากบลูเฮาหาอะไรกินไปนิดหน่อยแล้ว "

" นี่สูหายแล้วรึเนียทำไมถึงลุกขึ้นมาทำความสะอาดถ้ำเร็วอย่างนี้เล่า " บลูขมวดคิ้วสงสัย

" เฮาอาการดีขึ้นเยอะมากแล้วบลู ต้องขอบคุณหมอผี ยาที่นำมาพอกดีมากจริงๆ เฮาไม่เจ็บเท่าเมื่อวานแล้ว " เนียยิ้มตอบบลูหน้าตาย

" ถ้าอย่างนั้นอีกไม่กี่วันสูก็หน้าจะหายแล้ว เอาไว้หายเมื่อไหร่เฮาจะมาพาสูออกไปหาอาหารเอามาเก็บไว้มากๆ หมู่เฮาจะได้ไม่ต้องออกไปหาอาหารบ่อยๆ พวกเฮาจะได้หลบพวกเผ่าเสือที่จะมาล่าตัวเมียได้ "

อันที่จริงการมีตัวผู้มาคอยเลี้ยงดูก็ดีแหละ แต่บลูกลัวว่าจะเจอตัวผู้ที่ไม่ดีน่ะสิเพศผู้ดีๆ ก็มักจะมาไม่ถึงคนเผ่าเขาหรอก

" มีข่าวจากเผ่านกฟ้าอีกแล้วหรอ "

" ใช่..เผ่านกฟ้าส่งข่าวมาว่าตอนนี้พวกเผ่าเสือกำลังเตรียมสะสมอาหารหลังจากพวกมันสะสมอาหารได้มากพอพวกมันก็จะเริ่มออกล่าหาตัวเมียจากเผ่าอื่นแล้ว " บลูถอดหายใจ

" ตอนที่พวกมันสะสมอาหารพวกเราก็เร่งสะสมอาหารเถอะพอถึงช่วงที่พวกมันออกล่าพวกเราก็คงมีอาหารเพียงพอให้หลบซ่อนตัวจากพวกมันได้ " เนียปลอบบลูเสียงเบา

" เนียบางทีเฮาก็คิดนะว่า ถ้าให้พวกเผ่าเสือมาจับพวกเฮาไปเป็นเมียเสียให้จบๆไป อย่างน้อยพวกเฮาก็จะได้มีอาหารกินไม่ต้องมานั่งหาอาหารเอง อยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ อยู่แบบนี้"

" ถ้าเจอเพศผู้ที่ดีหน่อยก็ดี แต่ถ้าเจอตัวที่ไม่ดีพวกเฮาจะทำยังไงถ้าพวกมันเอาพวกเฮาไปเป็นทาสให้คอยแต่มีเด็กให้มันอย่างเดียวก็แย่นะสิ " เนียขมวดคิ้วคิดหนัก เขาก็อยากมีสามีเหมือนกันนะแต่ถ้าเจอตัวผู้ที่ไม่ดีจะทำยังไงล่ะ

" ก็จริง แต่ถ้าพวกเฮาหนีไม่รอดอย่างน้อยก็ขอให้เจอตัวผู้ที่ดีๆ ด้วยเถอะ "

" อืม "

มันจะมีไหมนะ ถ้าตามความทรงจำพวกตัวผู้มีแต่ดิบๆ เถื่อนๆ ทั้งนั้นหน้าตาก็..เนียว่าเนียไม่ไหวถ้าให้ทำแต่ลูกก็แย่นะแสงๆ ไหนคนที่บอกว่ารอเนียอยู่ไหนเนียยังไม่เห็นหัวเลย

******************************************************************************

เนียพักผ่อนมาหนึ่งอาทิตย์ก็หายดีเป็นปกติ วันนี้เป็นวันที่เนียกับคนในเผ่ากวางป่านัดกันออกไปหาอาหารเพื่อมาเก็บสะสมไว้ แต่ผักผลไม้ป่าจะเก็บไว้ได้นานแค่ไหนเชียว เนียยังโชคดีที่อย่างน้อยก็มีมิติไว้เก็บของ

" เนียที่สูสะพายอยู่คืออะไรน่ะทำไมรูปร่างมันแปลกๆ " บลูมองตะกร้าที่เนียสะพายอยู่ข้างหลังอย่างสงสัย

" มันเรียกว่าตะกร้าเฮาเอามาไว้ใส่ของ มันทำจากไม้ใช้ใส่ของได้มากกว่าหนังสัตว์ที่สูเย็บอีกนะ " เนียยิ้มพร้อมเอาตะกร้ามาให้บลูดู

" จริงหรอ สูฉลาดจังเลยเนียที่ทำมันออกมาได้ เฮาก็อยากได้ตะกร้าแบบนี้บ้าง สูสอนเฮาทำหน่อยได้ไหม " บลูยิ้มกว้างหน้าตาดูตื่นเต้นมาก

" ได้สิแต่ตอนนี้พวกเฮารีบไปรวมตัวกับคนอื่นก่อนดีกว่า หัวหน้าคงรอแย่แล้ว เฮามีตะกร้าสองใบเฮาให้สูยืมใช้ก่อนได้นะ " เนียยื่นตะกร้าให้บลู

" ขอบใจสูมากนะเนีย " บลูยิ้มกว้างอย่างน่ารัก ถ้าเนียเป็นตัวผู้เนียจะต้องจับบลูมาทำเด็กให้ได้เลย

" เนีย บลู พวกสูมัวทำอะไรอยู่ไม่เห็นรึไงว่าพวกเฮากำลังรอพวกสูอยู่น่ะช้าจริงๆ " เสียงว่าของวารุทำให้คนที่รออยู่หันมามองเนียกับบลูเป็นตาเดียว

"วารุพวกเฮาไม่ได้มาช้านะตอนนี้ยังไม่ถึงเวลารวมตัวเลยด้วยซ้ำ คนในเผ่าก็ยังมากันไม่ครบเลย ทำไมสูต้องต่อว่าพวกเฮาสองคนด้วย " บลูเถียงกลับ

" เห๊อะ!! "

วารุมองเนียกับบลูตาขว้าง เธอล่ะเกียจเนียกับบลูนักชอบทำตัวอ่อนแอให้คนสงสาร รอให้เธอได้เจอตัวผู้ดีๆ ก่อนเถอะเธอจะสั่งสอนสองคนนี้ให้เข็ดเลย

เนียมองวารุ วารุเป็นมนุษย์สัตว์ที่มีร่างสัตว์เป็นกวางเป็นตัวเมีย นิสัยไม่ดี ขี้อิจฉา หยิ่งคิดว่าทุกคนในเผ่าต้องยอมตัวเองทั้งหมดเพราะเป็นเพศเมียที่หายาก วารุมีผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาลกลมโต รูปร่างหน้าตาก็เหมาะกับกวางอยู่หรอกแต่นิสัยนี่สิไม่เห็นเหมือนกวางเลยแหะ

ในเผ่ากวางป่ามีตัวเมียที่ยังไม่มีคู่อยู่แค่สามคนคือ เนีย บลู และวารุ ทำให้วารุรังเกียจเนียและบลูชอบหาเรื่องทะเลาะตลอดเวลา คงกลัวว่าคนอื่นจะสนใจเนียกับบลูมากกว่า ถ้าถึงเวลาเผ่าเสือออกล่าคงต้องระวังวารุเอาไว้ เพราะวารุอยากออกจากเผ่ากวางป่าตลอดเวลา คงอยากจะไปหานักสู้เผ่าเสือจะแย่แล้ว ถึงเผ่าเสือจะแข็งแกร่งแต่ตัวผู้ที่เป็นนักสู้ใช่ว่าจะดีทุกคนไม่รู้จักคิดเอาซะเลย

" พอได้แล้ว ถ้ามากันครบแล้วพวกเฮารีบออกไปหาอาหารกันเถอะ วารุอย่าสร้างปัญหา " หัวหน้าเผ่าตะโกนเสียงดังให้ได้ยินกันทั่ว

" ไปกันเถอะบลู " เนียหันไปดึงมือบลูให้เดินไปทางหัวหน้าเผ่ากวางป่า

" ฝากไว้ก่อนเถอะ " วารุจ้องไปที่แผ่นหลังของเนียกับบลูที่เดินผ่านไป

**********************************

กลับมาแล้วจร้า หลังจากที่ไปฝึกเขียนเรื่องอื่นมาในที่สุดนักเขียนกระต่ายน้อยก็ตัดสิ้นใจที่จะกลับมาเขียนเรื่องนี้ต่อ ฝากเป็นกำลังใจให้นักเขียนกระต่ายน้อยด้วยนะคะ

บทที่ 3

" เอาล่ะทุกคน ตรงนี้น่าจะปลอดภัยให้ทุกคนแยกย้ายกันไปหาอาหารแต่อย่าออกไปไกลกันมากนักนะถ้าเกิดอะไรขึ้นจะได้ขอความช่วยเหลือได้ อีกประมาณสี่นากาให้ทุกคนมารวมตัวกันเราจะได้กลับไปที่เผ่าพร้อมกัน "

" หัวหน้าเผ่าเฮาจะรู้ได้ยังว่าถึงสี่นากาแล้ว หัวหน้าเผ่าก็รู้ว่าเฮาจำไม่ค่อยได้ " ชาวเผ่ากวางป่าคนหนึ่งส่งเสียงถาม

" สูก็เงยหน้ามองดูดวงแสงสิถ้าดวงแสงไปถึงยอดไม้ตรงนู้นก็ประมาณสี่นากานั่นแหละ เอาล่ะแยกย้ายได้ "

" เนียเราไปทางนี้กันเถอะ คราวก่อนที่พวกเฮามากันทางนี้มีลูกปิงเยอะมากเลยนะ " บลูรีบจูงมือเนียเดินออกห่างจากคนในเผ่า

" บลูสูจะกินแต่ลูกปิงไม่ได้นะ ดูร่างสูสิผอมไปหมดแล้ว "

" ก็เฮาหาได้แต่ลูกปิงนี่นา โอ๊ะ! นั่นไงลูกปิงไปเก็บกันเถอะเนีย "

เนียมองไปที่พุ่มไม้ขนาดเตี้ย ที่บลูชี้ให้ดูลูกปิงที่บลูบอกมีลักษณะเป็นเม็ดกลมใหญ่กว่าลูกปัดนิดนึง มีเปลือกสีเขียว เนื้อข้างในสีน้ำตาล ผิวข้างนอกแข็งมากต้องนำไปต้มถึงจะสามารถทานได้ นิยมนำไปต้มเป็นซุปมีรสเปรี้ยวอมหวาน

" เดี๋ยวเฮาไปเก็บตรงพุ่มนู้นละกันนะบลู "

" ได้เนียถ้าเฮาเก็บตรงนี้เสร็จแล้วเดี๋ยวเฮาเดินไปหาสูตรงนู้นเองนะ "

" โอ้นี่ใช่ต้นมันสำปะหลังไหมนะ น่าจะใช่นะ "

หลังพุ่มไม้ที่เนียมาเก็บลูกปิง เนียเห็นต้นไม้ที่มีลักษณะลำต้นตั้งตรง ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 2-6 ซม. ส่วนที่อยู่ใกล้ยอดมีสีเขียว ส่วนแก่ที่ต่ำลงมามีสีน้ำเงิน สีเหลือง ความสูงของต้น 1-5 เมตร เนียลองขุดลึกลงไปที่รากของลำต้นพอดึงออกมาก็เจอหัวมันสำปะหลังจำนวนหนึ่ง

" แต่ละหัวใหญ่มาก ใหญ่กว่าที่บ้านเราเยอะเลยน่าจะเก็บไว้กินได้นาน "

ตรงที่เนียอยู่มีต้นมันสำปะหลังอยู่ 4-5 ต้น เนียเก็บมาทั้งหมดคิดว่าจะเก็บหัวไว้กิน ส่วนต้นมันสำปะหลังจะลองเอาไปปลูกดู โชคดีที่ตอนเป็นเด็กกำพร้าคุณแม่ใหญ่ที่บ้านเคยให้เด็กที่บ้านเด็กกำพร้าลองปลูกพวกพืชผักไว้กินเอง เนียจำได้ว่าเนียซื้อหนังสือกับปริ๊นข้อมูลการปลูกพืชมาน่าจะมีวิธีปลูกมันสำปะหลังอยู่นะ

" เนียสูทำอะไรอยู่ทำไมไปอยู่ตรงนั้น "

" บลูสูมาดูนี่สิเฮาว่าเฮาเจอพืชป่าที่กินได้นะ "

" ไหนๆ โหใหญ่มาก สูรู้ได้ยังไงว่าพืชนี้กินได้ "

" เฮาเคยเห็นพวกสัตว์ตัวเล็กๆ กินน่ะแต่ตอนที่เห็นมีแต่ผลไม่เห็นต้น พอดีเมื่อกี้เฮาเห็นผลมันโผล่ขึ้นมาจากดินใต้ต้นนี้เลยลองขุดขึ้นมาดู ส่วนต้นของมันเฮาว่าเฮาจะลองเอาไปปลูกที่เผ่าพวกเฮาดูเผ่าจะได้มีอาหารเพิ่ม"

" เอาไปปลูก? สูปลูกเป็นหรอเนีย " บลูทำหน้าสงสัย

" เฮาจะลองเอาไปปลูกดูถ้าไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ เอาไปลองปลูกดูก่อน "

" ได้สิเดี๋ยวเฮาช่วยสูปลูกด้วยนะ งั้นเราลองเดินไปทางนู้นกันเถอะเผื่อจะมีผักป่าให้เก็บกันเพิ่ม เราเดินกันไปลึกอีกหน่อยจะได้หาอาหารมาสะสมไว้มากๆ ก่อนฤดูหนาวจะมาถึง "

เนียกับบลูพากันเดินเข้ามาลึกมากขึ้น เพื่อให้ผ่านหน้าหนาวนี้ไปได้ทุกคนต้องรวบรวมอาหารเอาไว้มากๆ ถึงเนียจะมีของในมิติอยู่แล้วแต่ถ้าหามาเพิ่มได้ก็ดีนี่นา

" บลูดูนั่นสิ นั่นใช่รังของพงรึเปล่า "

หลังจากเดินเข้ามาลึกพอสมควร เนียชี้ไปที่รังของพวกพงบนต้นไม้ขนาดใหญ่ตรงหน้า พงมีลักษณะลำตัวขนาดใหญ่ยาวประมาณ 1.5 – 2 เซนติเมตร ท้องเป็นปล้องสีดำสลับเหลือง พบได้ตามป่าลึก สร้างรังบนที่สูงมาก ๆ เป็นพงที่ดุและต่อยปวด รังที่มันสร้างขึ้นจะมีน้ำพงสีเหลืองมีรสหวานมากเนียเห็นพวกมันบินไปบินมาเต็มไปหมดเลย

" ใช่จริงๆ ด้วยเนียเฮาไม่เจอรังพวกพงนานมากแล้ว ดูสิรังใหญ่มากเราจะเก็บกันยังไงดีปกติมีแต่นักสู้ที่มีขนหนาถึงจะเก็บมันได้นะ ถ้าพวกเราไปเก็บมีหวังได้โดนพวกมันรุมต่อยตายแน่ "

" พวกพงมันกลัวไฟนี่งั้นเรามาลองจุดไฟข้างล่างรังพวกมันแล้วกันเผื่อมันจะกลัวแล้วหนีไปไง สูช่วยไปหาไม้มาให้เฮาหน่อยนะเฮาจะจุดไฟรอ "

" ได้ "

ลับหลังบลูเดินหายไปเนียเอาใบไม้กิ่งไม้มากองรวมกันไว้แล้วหยิบไฟแช็กออกมาจากมิติรีบจุดไฟให้ได้ก่อนที่บลูจะกลับมา

" เนียได้ไม้มาแล้ว สูจุดไฟติดแล้วหรอจุดได้เร็วมากเลย " บลูตกใจมากที่เนี่ยจุดไฟได้เร็วขนาดนี้ถ้าเป็นบลูกว่าจะจุดได้คงอีกนาน

" บลูสูเอาไม้มาวางไว้ตรงนี้เลยเราต้องจุดให้มันมีควัน น่าจะใช้ควันไล่พวกพงให้ออกจากรังได้นะ เราไปหลบตรงนู้นกันเถอะ "

หลังจากที่เนียกับบลูจุดกองไฟจนมีควันพอสมควรทั้งสองก็กลายร่างเป็นมนุษย์สัตว์แล้ววิ่งไปหลบในพื้นที่เล็กๆ ข้างต้นไม้ มีร่างมนุษย์ขนาดเล็กก็ดีอย่างนี้แหละน้า ร่างสัตว์ของเนียเป็นกระต่ายสีชมพู ตาสีแดง ตัวเล็กน่ารัก ส่วนร่างสัตว์ของบลูเป็นกระรอก ตาสีดำ ขนสีน้ำตาล มีขนาดเล็กหางฟู

" บลูพวกพงมันหนีไปหมดแล้วพวกเฮารีบไปเก็บรังพงมากันเถอะก่อนที่พวกมันจะกลับมา สูไปหยิบใบไม้ใหญ่ตรงนั้นมารองรังพงนะ "

เนียคืนร่างมนุษย์แล้วรีบวิ่งไปเก็บรังพงมาทั้งรังโดยเนียใช้มีดกระดูกสัตว์อันเล็กจากในถ้ำของเนียมาหันรังพงวางใส่ในใบไม้ที่บลูหยิบมา

" เนียสูเก่งจังไม่ต้องเป็นนักสู้ก็เก็บรังพงได้ "

" เฮาแค่อยู่ดีๆ ก็คิดออกน่ะว่าพวกพงกลัวไฟก็น่าจะกลัวควันไฟด้วยเรารีบไปกันเถอะ วันนี้ได้อาหารมาเยอะแล้วนี่ก็ใกล้จะสี่นากาตามที่หัวหน้าเผ่าบอกแล้วพวกเราไปรวมตัวกลับคนอื่นกันเถอะ "

เนียเอารังพงที่ได้มาใส่ไว้ในตะกร้าแล้วเอาใบไม้ปิดไว้อีกที ทั้งสองเดินกลับไปรวมกับคนในเผ่ากวางป่าระหว่างทางเจอพืชป่าที่กินได้ก็เก็บรวบรวมไปบ้างจนเต็มตะกร้าทั้งของบลูและของเนีย

" มากันครบหรือยัง " หัวหน้าเผ่ามองไปรอบๆ กลุ่มคน

" เนีย บลู ทำไมพวกสูหาอาหารได้เยอะจังแล้วนั่นที่พวกสูเอามาใส่อาหารมันคืออะไรทำไมใส่อาหารได้เยอะอย่างนี้ล่ะ " ป้าจิกะคนในเผ่ากวางป่าถามเนีย

" มันคือตะกร้าใช้ใบไม้บางๆ สานเอาถ้าพวกสูอยากได้เดี๋ยวเฮาสอนนะ "

" ขอบใจสูมากเนีย "

" หัวหน้าเผ่าเนียไปเจออาหารชนิดใหม่มาด้วย " บลูชูมันสำปะหลังให้หัวหน้าเผ่าดู

" ไหนๆ แล้วพวกสูรู้ได้ยังไงว่ามันกินได้ "

" เนียบอกว่าเห็นสัตว์ขนาดเล็กกินลูกมันอยู่เลยคิดว่าน่าจะกินได้ใช่ไหมเนีย " บลูหันไปถามเนีย

" ใช่หัวหน้าเฮาว่ามันกินได้แน่นอนเดี๋ยวกลับไปเฮาจะไปลองทำกินก่อนแล้วจะเอาไปให้หัวหน้าลองดู เฮายังเก็บต้นมันมาลองปลูกที่เผ่าเราด้วย "

" เห๊อะ!!! จะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้ากินแล้วพวกเฮาตายไปจะทำยังไง " วารุแย้งขึ้นมา

" ถ้าสูกลัวก็ไม่ต้องกิน เฮาไม่ได้ขอให้สูมากินของๆ เฮาหนิวารุ "

" เนียแก!!! "

" วารุ พอได้แล้วเลิกสร้างปัญหาสักที เนียถ้าสูทำเสร็จลองเอามาให้เฮากินดูนะ ถ้ากินได้พวกเฮาจะได้มีอาหารเพิ่ม ขอบใจสูมากที่หาอาหารใหม่มาให้พวกเฮา " หัวหน้าเผ่าใช้มือตบที่บ่าของเนียเบาๆ

" ได้จ่ะหัวหน้าเผ่า "เนียพยักหน้ารับคำ

" งั้นพวกเรากลับไปที่เผ่ากันได้แล้ว " หัวหน้าเผ่าเดินนำข้างหน้าตรงกลับเผ่า

" บลูเดี๋ยวสูไปที่ถ้ำของเฮาก่อนนะไปแบ่งอาหารที่หามาได้กัน "

" แต่อาหารพวกนั้นสูหามาได้นะเนีย เฮาไม่ค่อยได้ช่วยอะไรเลยมาแบ่งให้เฮาจะดีหรอเนีย "

" ดีสิเราหาด้วยกันก็ต้องแบ่งกันสิ สูก็ช่วยเฮาหาตั้งเยอะไปเถอะไปแบ่งกัน "

เนียลากบลูเดินตรงไปที่ถ้ำตัวเอง หลังจากเข้ามาในถ้ำแล้วเนี่ยกับบลูเอาของในตะกร้ามาเทรวมกันแล้วเริ่มแบ่งของ เนียเอารังพง ลูกปิงและผักป่า แบ่งกับบลูคนละครึ่ง

" เนี่ยแบ่งให้เฮาเยอะไปแล้วนะ " บลูลำบากใจ

" แบ่งตามนี้แหละ บลูเรามาลองดูกันดีกว่าว่าเจ้าลูกนี้มันต้องกินยังไง เฮาว่าลองเอามันไปต้มแบบลูกปิงดีกว่านะ "

" ได้สิเดี๋ยวเฮาไปเอาน้ำมาให้สูนะ "

" อืม "

พอบลูออกไปเนี่ยรีบก่อกองไฟแล้วเอาหม้อหินขึ้นมาตั้งรอน้ำจากบลู

" น้ำมาแล้วจร้า " บลูทำน่าตาน่ารักวิ่งเข้ามา

" บลูเดี๋ยวสูเอาผลมันล่างดินออกแล้วเอาลงต้มได้เลยนะ "

" ได้ แล้วเฮาจะรู้ได้ไงว่ามันกินได้แล้ว "

" น่าจะต้มจนมันนิ่มนะถึงจะกินได้ "

หลังจากมันสำปะหลังสุกแล้วเนียก็ใช้ไม้ตักออกมาลองกินให้บลูดู

" เป็นยังไงบ้างเนีย " บลูทำน่าลุ้น

" อร่อยมากเลยบลูกินแค่ครึ่งผลก็อิ่มเต็มท้องเนียแล้ว สูลองกินสิบลู " เนีบยื่นมันให้บลูลองกินดูบ้าง

" อร่อยมาเลยเนีย ดีจังเราได้อาหารเพิ่มแล้ว "

บลูกินไปยิ้มไปเนียมองแล้วก็เขินทำไมน่ารักอย่างนี้นะหรือเนียจะลองรุกดูนะ สัมมงสัมมีไม่ต้องไปหามันแล้วจัดการบลูดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆ

" เนียงั้นพวกเฮาลองเอาไปให้หัวหน้าเผ่าลองกินกันเถอะ " บลูลากเนียออกจากถ้ำไปที่ถ้ำหัวหน้าเผ่า

" หัวหน้าพวกพวกเฮาเอาอาหารมาลองให้กินจ่ะ " เนียตะโกนเรียกหัวหน้าเผ่าอยู่หน้าถ้ำ

" พวกสูลองกินแล้วเป็นยังไงบ้าง "

" กินได้จ่ะแถมกินนิดเดียวก็อิ่มท้องแล้ว " เนียยื่นมันสำปะหลังให้หัวหน้าเผ่า

" อิ่มจริงด้วยขอบใจมากนะเนีย พวกเราได้อาหารเพิ่มแล้ว แล้วสูจะเรียกเจ้าผลนี้ว่าอะไรล่ะเนีย"

หัวหน้าเผ่ารู้สึกดีใจมากที่หาอาหารได้เพิ่ม มองเนี่ยอย่างชื่นชมสมแล้วที่เนี่ยเป็นตัวเมียที่คนในเผ่าหมายปองมาเป็นอันดับหนึง

" เรียกว่ามันก็ได้จ่ะหัวหน้า ส่วนเรื่องเอามาปลูกเดี๋ยวเฮาขอลองไปปลูกดูก่อนว่าจะปลูกมันยังไงถ้าปลูกได้เฮาจะมาบอกหัวหน้าอีกทีนะจ่ะ "

" ได้สิขอบใจสูมากนะเนียเดี๋ยวมันที่เหลือเฮาจะลองเอาไปให้หมอผีลองกินดู ช่วงนี้หมอผีอาการไม่ดีเลย สูแก่แล้วแถมยังไม่มีผู้สืบทอดอีกไม่รู้ว่าถ้าไม่มีหมอผีแล้วเผ่าเราจะทำยังไง "

" หัวหน้าอย่าคิดมากเลย " เนียคิดในใจเผ่านี้อะไรก็ขาดจริงๆ

" เนียนั้นเฮากลับถ้ำเลยนะไว้พรุ่งนี้สูมาสอนเฮาทำตะกร้าด้วยนะ "

" ได้สิสูเรียกคนในเผ่ามารวมที่ลานกลางเผ่านะเฮาจะได้สอนพร้อมกัน "

" ได้เลยเนียน่ารักที่สุด " บลูกระโดดกอดเนียแล้ววิ่งกลับถ้ำ

" ใจละลายแล้วนะ ทำไมบลูน่ารักอย่างนี้ " เนียเดินไปยิ้มไป

************************************

***ตอนที่ 3 มาแล้วจร้า เนื้อเรื่องก็ไปแบบเรื่อยๆนะ พอมาลองเขียนเองแล้วรู้สึกเขียนยากจัง

***4 นากาเท่ากับ 4 ชั่วโมง นักเขียนกระต่ายขาวขอเรียกหน่วยเวลาเป็น "นากา" นะคะ 1 วันมี 24 นากาเหมือนบ้านเราแค่เปลี่ยนหน่วยนะ

อ่านต่อนิยายเรื่องนี้