“เป็กกี้ ศรีธัญญา” เห็นฮาๆอย่างนี้ ชีวิตจริง “ไม่ตลก” อย่างที่เห็น

“เป็กกี้ ศรีธัญญา” เห็นฮาๆอย่างนี้ชีวิตจริง“ไม่ตลก” อย่างที่เห็น

นาทีนี้คงไม่มีใครไม่รู้จัก  “เป็กกี้ ศรีธัญญา”  ผู้สร้างความบันเทิงและเสียงหัวเราะมากมายบนจอทีวี แต่รู้หรือไม่ว่า…ในช่วงชีวิตของเธอคนนี้ มันก็มีช่วงที่ไม่ตลกอยู่เหมือนกัน

จะบอกว่า  “เป็กกี้ ศรีธัญญา”  คนนี้เป็นคนขยันทำมาหากินตั้งแต่เด็กก็ว่าได้  “สมัยก่อนเราอยากได้อะไรเราไม่เคยขอเงินคุณแม่” เป็กกี้เล่าถึงตัวเอง  “เราเอาเสียงเพลงไปแลก ไปเต้นๆ แถวบ้านมีงานอะไร หรือคุณครูมีกิจรรรมอะไร พี่ก็จะไปหาทิปเพื่อไปซื้อของที่อยากได้”

แต่มรสุมชีวิตก็พัดเอาวิกฤติชีวิตมาพร้อมกับสายลม เมื่อบุคคลคนเดียวอันเป็นที่รักยิ่งต้องลาจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ “พอคุณแม่เราเสีย และเราก็ไม่มีคุณพ่อ ทุกอย่างที่มีที่เคยสบายก็หมด”

“ดิ่งค่ะ ดิ่งลงถึงขั้นตุ้บ”  เป๊กกี้เล่าถึงความรู้สึกของเธอในวัยเยาว์  “ตอนนั้นอายุยังน้อย ประมาณ 17-18 ปี เราไม่สามารถบริหารสิ่งที่มีอยู่ได้ ต้องสละทุกอย่างจนไม่เหลืออะไรเลย มาอาศัยอยู่ที่บ้านเพื่อนเอา” 

“บ้านเขาก็ไม่ได้มีเงินอะไร คุณพ่อคุณแม่ไปแสดงตามวิกลิเก เราก็อยู่กับเพื่อน ข้าวปลาก็แบ่งๆ กันกิน ไหนจะทรมานจากคนเคยนอนแอร์แล้วไม่ได้นอน คิดถึงแม่ก็อีก ตังค์ก็ไม่มี เหมือนไปฝึกจิตเลยตอนนั้น”

แล้วก็ราวกับฟ้ามาโปรด เมื่อคุณลุงที่  “ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน”  อยู่ๆ ก็มาหาเธอในวันหนึ่งและรับไปอยู่ด้วย กลายเป็นจุดเริ่มต้นชีวิตทุกวันนี้ของเธอโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้มาก่อน

“ช่วงนั้นพอดิ่งลงไปสุดก็ไม่รู้จะไปไหนแล้ว ต้องค่อยปีนขึ้น ค่อยๆ ทบทวนตัวเอง เพราะเราตกลงไปต่ำสุดในห้วงของจิตใจ เราไต่ขึ้นมาด้วยความฮึบว่าเราจะเอายังไงกับชีวิตต่อ พอได้มาบ้านคุณลุงแล้วก็เลยฮึดสู้กับชีวิต”  เป็กกี้เล่าถึงกำลังใจในการเอาชีวิตรอดที่ไม่ได้มาจากไหน แต่มาจากในใจของเธอเอง

“ลุงที่ไม่เคยเจอกันเลย เขาไปรับเราที่บ้านของเพื่อนโดยที่ไม่รู้ว่าเขาทำงานอะไร รู้แค่นามสกุลเดียวกัน มารู้ทีหลังว่าลุงเขาทำไลท์แอนซาวนด์ เราก็เริ่มช่วยเขาจากตรงนั้น จัดเวที ตั้งไฟกลับมาบ้านมาร้องเพลง เราเลยทำงานใหญ่ๆ ได้ พวกซาวนด์เอนจิเนียร์ จัดไฟ ทำไฟ คอนโทรลไฟ เราทำมาหมด เราอยู่กับความเอ็นเตอร์เทนมาเรื่อยๆ จนวันนี้เราก็มาอยู่ตรงนี้”

“ส่วนทุกวันนี้เรื่องที่ไม่สุนทรีย์คือปวดฉี่แล้วรถติดตอนเช้าค่ะ”  เธอหัวเราะด้วยเสียงอันเป็นเอกลักษณ์

เราถามถึงการเป็นคนตลกของเธอนั้นเคยถูกคาดหวังให้ตลกตลอดเวลาไหม? แต่เธอตอบกลับทันทีว่า  “ไม่นะ เพราะว่าเราไม่แคร์ความคาดหวังของคนอื่น เราสนุกในส่วนของเราโดยไม่ต้องพยายาม มันเกิดจากการสนทนาที่รสชาติมันเกิดจากเรามาคุยกัน และความสนุกนี้แหละ ที่เราได้จากคุณแม่มา”

หลังจากที่สนทนากันถึงช่วงท้าย เธอเล่าพลางนึกย้อนมองถึงตัวเองในวันวานว่า  “ณ ตรงนั้นคือเรื่องโหด ณ วันนี้คือเรื่องอัศจรรย์ ที่เรามาอยู่ตรงนี้ มันอาจไม่ได้เยี่ยมมากๆ แต่สำหรับเรามันเจ๋งแล้ว และเราจะไปต่อ ไปไหนไม่รู้แต่เราจะไม่หยุดที่จะทำงาน เพราะงานคือหัวใจหลักของเรา”  สายตาเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังเมื่อเล่ามาถึงตรงนี้

“เราอยากจะรู้ว่าในชีวิตคนๆ หนึ่งถ้าทุ่มเทใหักับการทำงานอย่างจริงจัง คว้าทุกโอกาสอย่าง…เราจะไปถึงไหน?  เราอยากรู้”