แด่เธอ...คนขี้โกหก | พศิน อินทรวงค์

การโกหกทำให้คุณต้องใช้ชีวิตอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ เมื่อโกหกไปหนึ่งครั้ง ก็ต้องโกหกอีกสิบครั้ง เพื่อปกปิดสิ่งที่โกหกในครั้งแรกเอาไว้ เป็นการโกหกซ้อนโกหก มันทำให้ชีวิตของคุณต้องยุ่งยากเกินความจำเป็น ทำให้คุณตัดสินใจทำอะไรผิด ๆ ทำสิ่งชั่วร้าย ได้ง่ายขึ้น เพราะคิดว่า คำโกหกจะช่วยคุณได้ 

แต่ไม่เลย มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น สุดท้ายแล้วการโกหกกลับพาคุณไปไกลจากโลกความจริง คุณไม่ได้พัฒนาตนเอง ไม่ได้ทำสิ่งที่ควรทำ ไม่ได้แก้ปัญหาที่เป็นตัวตนของปัญหา คุณปล่อยชีวิตให้ทับถมอยู่กับสถานการณ์อันบกพร่อง เลื่อนลอย ไร้ข้อยุติ คุณถูกขังอยู่ในโลกซึ่งถูกปกคลุมด้วยความกลัว ความกลัวก็ทำให้คุณโกหก และคำโกหก ทำลายชีวิตของคุณในท้ายที่สุด

อะไรหรือ จะน่าเศร้าไปกว่าการที่คนเราไม่กล้าเปิดเผย และเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง

เช่นนี้…

ถ้าอยากมีชีวิตง่าย ๆ เบา สบาย จงพูดแต่ความจริง และทำตัวเปิดเผยให้เป็นปกติ กล้าเผชิญกับปัญหา และเลือกที่จะแสดงออกอย่างถูกต้องบนพื้นฐานของเหตุและผลความจริง ยอมให้บทเรียนอันประเสริฐ

หากเรากระทำผิดจริง จงขอโทษ แก้ไข มิใช่โกหก คำโกหกมิได้พาคุณขึ้นสวรรค์ ทว่าทำให้คุณลงนรก นรกของคนโกหกช่างน่าอึดอัด เพียงวัน ๆ จะจำให้ได้ว่า โกหกอะไรไปแล้วบ้าง หัวสมองก็ทำงานหนัก หนักหนาเหลือแสน

บางคนโกหกมากมายจนจำไม่ได้ว่า โกหกอะไรไปบ้าง อะไรจะน่าอดสูปานนั้น!!!