เซ็งมั้ย? 6 “พฤติกรรม” แบบนี้บนรถไฟฟ้าช่วงเวลาเร่งรีบ

ในช่วงเวลาเร่งรีบออกไปทำงานหรือเรียนในทุก ๆ วันของคนกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมร แน่นอนว่าเรา ๆ ท่าน ๆ ต้องพบเจอกับสภาพรถไฟฟ้าปลากระป๋อง เบียดเสียดอัดแน่นไปด้วยผู้คนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หลายครั้ง "เพื่อนร่วมทาง" บางประเภทก็ทำให้รู้สึกเซ็ง เอือมระอา จนอยากจะพูดเตือนต่อหน้า แต่สุดท้ายก็ได้แต่เก็บความคิดนั้นไว้ในใจเพราะไม่อยากมีเรื่องมีราว 

เอาเป็นว่าอย่าทำแบบนี้ไม่ว่ากับใครเข้าใจไหม ถือว่าขอเถอะนะคะ   

1. ยืนขวางหน้าประตูทางเข้า-ออกเป็นผีเจ้าที่

หลายครั้งเลยที่ "จะเดินออกก็ออกไม่ได้" เพียงเพราะติดคุณผีเจ้าที่หน้าประตูภายในโบกี้โดยสาร ทราบค่ะว่ายังไม่ถึงสถานีที่คุณพี่ต้องการจะลง แต่ขอความกรุณาช่วยก้าวเท้าออกไปยืนรอนอกประตูสักประเดี๋ยวเพื่อเปิดทางให้คนข้างในได้ทยอยออกมาก่อน จากนั้นแล้วคุณพี่ค่อยเดินกลับเข้าไปในขบวนรถอีกครั้ง มันก็ไม่ได้ทำให้คุณพี่เสียสิทธิสภาพนอกอาณาเขตรถไฟฟ้าแต่อย่างใดนะคะ 

เห็นใจคนที่ต่อแถวยืนรออยู่ตรงชานชาลาด้วยค่ะ ขอบพระคุณ…

2. สะพายเป้ด้านหลัง

ถึงจะมีประกาศแจ้ง “ขอความกรุณาไม่สะพายเป้ด้านหลังขณะมีผู้โดยสารหนาแน่น” อยู่เป็นระยะ ๆ กระนั้นก็ยังมีบางคนหาได้แคร์ไม่ ยืนยุกยิกหันซ้ายทีขวาทีจนเป้ด้านหลังไปกระแทกตัวหรือทิ่มหน้าผู้โดยสารคนนั้นทีคนนี้ที ทำไมนะ? ทำไมเขาถึงไม่ยอมย้ายเป้มาสะพายไว้ด้านหน้า แนบไว้กับลำตัว เพื่อที่จะได้ควบคุมระยะห่างของเป้ได้ง่าย หรือจะถือไว้ในมือ เพื่อไม่ให้เป้เขาปะทะกับคนอื่น พอออกจากขบวนรถแล้วค่อยสะพายหลังตามปกติ

3. คุยโทรศัพท์เสียงดัง

ไม่ได้หวังสูงถึงขนาดจะให้เงียบกริบจนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจพัดหวีดหวิวผ่านขนจมูกแบบรถไฟที่ญี่ปุ่นหรอกนะคะ เข้าใจว่าบางคนมีธุระปะปังที่ต้องเร่งสะสาง แต่บางคนคือคุยแบบเสียงดังม้ากกกก ดังจนนึกว่ามัคนายกวัดดังมาเอง 

4. ใส่หูฟังชนิดตัดขาดโลกภายนอก

ใส่หูฟังเปิดเพลงเสียงดังเผื่อแผ่คนทั้งขบวนว่าหนักแล้ว เจอบางคนใส่หูฟังแบบอินเอียร์ (In-ear) รุ่นตัดขาดจากทุกสรรพสิ่ง ละทิ้งโลกตรงหน้าทั้งใบ เพื่อนร่วมทางพูดขอทางออกให้ช่วยหลบหน่อยก็ไม่ได้ยิน ยืนนิ่งไม่ไหวติงเป็นก้อนหินละเมอ ถึงจิตจะหลุดไปอยู่ในโลกอีกใบแต่อย่าลืมว่ากายหยาบของเรายังอยู่ในพื้นที่สาธารณะนะคะ 

5. เล่นมือถือ ตอบแช็ทขณะลงบันไดในสถานี

ถ้าไม่สนใจเรื่องเกะกะขวางทางคนอื่น อย่างน้อย ๆ ก็คำนึงถึงความปลอดภัยในสวัสดิภาพร่างกายของตัวเองบ้างก็ดีนะคะ เพราะบันไดสถานีรถไฟฟ้าเนี่ยมันทั้งสูง ทั้งหลายขั้นระดับน้อง ๆ บันไดทางขึ้นดอยสุเทพขนาดนั้น กลิ้งโคโล่ตกลงมาทีมีหวังได้แอดมิทโรงพยาบาลกันยาวล่ะค่ะ

6. ล้วงหาบัตรรถไฟฟ้าอยู่นั่นเวลาจะออกจากสถานี

รู้อยู่แล้วว่าจะออกก็เตรียมบัตรรถไฟฟ้าไว้ในมือให้พร้อมเลยสิจ๊ะ จะมายืนล้วง ๆ ควัก ๆ หงึก ๆ หงัก ๆ สาละวนหาบัตรฯ ให้เสียเวลาเพื่อนร่วมทางที่ยืนต่อแถวยาวทำไมกัน หรือบางครั้งหากลืมเตรียมตัวล่วงหน้าด้วยเหตุสุดวิสัย ยืนล้วงหาพักนึงแล้วยังไม่เจอ ก็คงต้องยอมสละตัวออกจากแถวเพื่อไปจัดการหาบัตรฯ ให้เจอเสียก่อน หากพบบัตรฯ แล้วจึงค่อยเดินไปต่อท้ายแถวตามมารยาท