นิทานอิสปเรื่องนี้ เล่าว่า มีนักรบชราคนหนึ่งรู้สึกอับอายกับหัวของตนที่ล้านเหี่ยนไร้เส้นผม จึงได้ไปเสาะแสวงหาวิกผมมาสวมใส่หัวของตน ต่อมาวันหนึ่งเขาได้ออกไปล่าสัตว์ป่ากับเพื่อน ๆ นักรบรุ่นราวคราวเดียวกัน
ขณะที่ ควบม้าไปนั้นเอง กระเเสลมก็พัดเข้ามาทำให้วิกผมหลุดปลิวหายไปในทันที เพื่อน ๆ พากันหัวเราะอย่างขบขันเมื่อเห็นศีรษะที่ไร้เส้นผมของเขา
เเต่นักรบชราก็เอ่ยอย่างขบขันแบบเเก้เขินว่า
“ขนาดผมจริงยังเอาไว้ไม่อยู่ เเล้วผมปลอมจะเอาอยู่ได้อย่างไร”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ถ้ายอมรับในสภาพความเป็นจริง ก็ไม่ต้องอับอายใคร คนเราไม่สามารถเลือกเกิดได้ เราต้องยอมรับความเป็นจริงและมีชีวิตอยู่ในสังคมได้ อย่าคิดว่าเรามีปมด้อยถ้าคิดเช่นนั้นเท่ากับว่า เราไม่รู้จักคุณค่าของตัวเอง อย่ามองคนแค่รูปลักษณ์ภายนอก คนจะดีต้องดีที่การกระทำและจิตใจ
และตราบใดที่เรายอมรับความจริงได้ ใจก็จะไม่ทุกข์
มัดใจ
คนเราถ้ามีความพอเพียงให้กับตัวของเราเองแล้ว ก็คงไม่ต้องไปดิ้นรนเพื่อให้ลำบากกับตัวของเราเองเลย.
05 ต.ค. 2562 เวลา 13.13 น.
สัมฤทธิ์ ขวัญพรม นิทานอิสบ ทำไมสุนัขเกิดมาถึงืกินข้าวเป็นอาหาร ทำไมหมูถึงกินรำเป็นอาหารก็เพราะว่า... เจ้าของสุนัขลี้ยงไว้ด้วยกันในบ้านกับหมู ต่อมาถึงฤดูทำนาก็เลยให้สุนัขและหมูออกไปทำนาปลูกข้าว สุนัขมีนิสัยเอาเปรียบพอไปถึงนาก็เลยไปนอนหลบอยู่ แต่เจ้าหมูมีนิสัยซื่อสัตย์ก็ออกไปใช้จมูกดุดพรวนดินเพื่อรอเจ้าของออกมาหว่านข้าวพอดุดพรวนดินเสร็จก็เหนื่อยก็เผลอนอนหลับ สุนัขเห็นแล้วว่าดินร่วนดีตอนตื่นมาก็เลยเดินไปเหยียบย่ำจนมีรอยเต็มไปหมด พอดีเจ้าของก็ได้นำพันธ์ข้าวมาหว่านเพาะก็เลยเห็นดินร่วนซุยและเห็นแต่รอยเท้าสุนัขเต็มไปหม
05 ต.ค. 2562 เวลา 12.02 น.
Kalangkral Boonsings ผมขำนักรบของคุณจ้งคะ😜😜😜
06 ต.ค. 2562 เวลา 12.37 น.
ดูทั้งหมด