สู้จนแรงใกล้หมด 'ตา'ร้องถูกนายทุน-บิ๊กราชการรุกที่ดิน

เมื่อวันที่ 13 ธ.ค. นายหั่น พัฒนพันธ์ อายุ 80 ปี ชาวบ้านในพื้นที่ ม. 3 ต.ราชกรูด อ.เมือง จ.ระนอง ว่าตนเองและครอบครัวได้รับความเดือดร้อนในเรื่องที่ดินทำกิน ซึ่งเป็นสวนยางพาราและสวนปาล์มน้ำมันและพืชผลทางการเกษตร เพราะมีกลุ่มนายทุนร่วมกับข้าราชการบุกรุกที่ดิน โดยเอารถไถเข้ามาปรับพื้นที่แล้วดึงหมุดหลักเขตพื้นที่ของตนออก พร้อมทั้ออกโฉนดทับพื้นที่เข้ามาในโฉนดของตนอีก 1 ไร่เศษ โดยใช้วิธีการคือออกโฉนดอีกใบว่าพื้นที่ของตนเป็นทางสาธารณะ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วตรงนั้นคือพื้นที่ป่าไม่ใช่ที่สาธารณะ

"ผมพยายามโต้แย้งด้วยหลักฐานด้วยโฉนดที่ออกโดยสำนักงานที่ดินเมื่อปี 2540 แต่ก็ไม่เป็นผล เนื่องจากกลุ่มนายทุนกับข้าราชการใช้ทุกวิถีทางเพื่อทำให้พวกเขาถูกต้อง ตลอดระยะเวลากว่า 10 ปี ผมต้องทนลำบากเพื่อไปดำเนินการเรื่องทางกฎหมาย และร้องเรียนหน่วยงานต่างๆ ตั้งแต่ในระดับพื้นที่ อำเภอ จังหวัด แต่ก็ไม่ได้รับการตรวจสอบเลย ถึงขั้นไปร้องที่ศาลปกครอง สำนักนายก ผู้ตรวจการแผ่นดิน กรมที่ดิน และถวายฏีกา จนต่อมาสำนักปลัดนายกรัฐมนตรีทำเนียบรัฐบาล ได้มีหนังสือ ที่ นร 0105.01/41557 ลงวันที่ 4 ตุลาคม 2562 เรื่องให้ตรวจสอบการออกที่ดิน ตามเนื้อหาระบุตามหนังสือที่ร้องถึงนายกรัฐมนตรี ขอให้ตรวจสอบการออกโฉนดที่ดินเลขที่ 18523  ตำบลราชการกรูด อำเภอเมืองระนอง จังหวัดระนอง หลังจากนั้นทางสำนักนายกฯได้ส่งเรื่องมาให้ทางจังหวัดระนอง ซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบกรณีดังกล่าว เพื่อให้ทางจังหวัดระนองทำพิจารณาและทำการตรวจสอบ ต่อมาเมื่อวันที่ 22 พ.ย.62 ทางที่ดินและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องได้มีหนังสือนัดมาถึงผมว่าจะทำการรังวัดที่ดินอีกครั้ง"

นายหั่น บอกต่อว่า เมื่อถึงเวลาเจ้าหน้าที่จากสำนักงานที่ดินเข้ามาดูในพื้นที่ แต่กลับไม่ได้ดำเนินการใด ๆในการรังวัด เพียงแต่บอกว่าทุกอย่างถูกต้องแล้ว ซึ่งตนเองก็ได้คัดค้านไป พร้อมให้ดูโฉนดทั้ง 2 ฉบับ ทั้งของตนเองและของกลุ่มนายทุนที่รุกล้ำเข้ามาในที่ดิน รวมถึงมีการทำลายพืชผลอาสินที่ปลูกไว้กว่า 1 ไร่เศษ จนถึงทุกวันนี้พยายามต่อสู้เพื่อทวงสิทธิคืนมาเพื่ออนาคตลูกหลานจะได้มีที่ทำกิน แต่ที่ผ่านมากลับไม่ได้รับความช่วยเหลือหรือความจริงจากทางภาครัฐ ทราบว่าทั้งกลุ่มนายทุนและกลุ่มข้าราชการเป็นผู้กว้างขวาง ตนอายุมากแล้วไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกนานสักเท่าไหร่ สู้มานานจนแรงใกล้จะหมดแล้ว เป็นห่วงก็แต่ลูกหลานจะไม่มีที่ทำกิน เราชาวบ้านจน ๆไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้อีก.