วันนี้ที่รอคอย ?

และแล้วก็ถึง “วันนี้ที่รอคอย”

ประเทศไทยได้คณะรัฐมนตรีชุดใหม่ที่มาจากระบอบประชาธิปไตย

หลังจากที่ห่างหายไปกว่า 5 ปี

คนไทยหลงเชื่อ “มนต์เสียงเพลง” ของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ที่บอกว่า “เราจะทำตามสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน”

ใครจะไปนึกว่า คำว่า “ไม่นาน” ของ “ลุงตู่” จะกินเวลาถึง 5 ปี

อย่าแปลกที่จะมียุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี

อย่าแปลกใจว่าทำไมการตั้งรัฐบาลถึงใช้เวลากว่า 3 เดือน

เพราะถ้าระยะเวลา “5 ปี” ยังถือว่า “ไม่นาน”

20 ปี จึงถือว่า “ปกติธรรมดา” อย่างยิ่ง

แค่ 3 เดือนจึงถือว่าเร็วมาก

ประมาณแค่กะพริบตาเท่านั้นเอง

ในขณะเดียวกันพรรคเพื่อไทยและพรรคฝ่ายค้านทั้งหลายก็ถึงเวลา “วันนี้ที่รอคอย” เช่นกัน

เพราะ พล.อ.ประยุทธ์เป็นผู้นำรัฐประหารรัฐบาล “ยิ่งลักษณ์”

ครองอำนาจแบบไร้การตรวจสอบมานานถึง 5 ปี

วันนี้ถึงเวลาต้องเข้าสภาผู้แทนราษฎรเพื่อแถลงนโยบาย

และขออนุมัติงบประมาณจากสภาผู้แทนราษฎร

หลายคนในพรรคเพื่อไทยบอกว่า แม้จะผิดหวังที่ไม่ได้เป็นรัฐบาล

แต่ก็สะใจที่ พล.อ.ประยุทธ์เป็นนายกฯ

ต้องทำงานภายใต้รัฐธรรมนูญที่ยากแก่การบริหารประเทศ

และต้องเผชิญกับการตรวจสอบของสภาผู้แทนราษฎร

แค่คิดก็สนุกแล้ว

ล่าสุด พล.อ.ประยุทธ์เริ่มออกอาการให้เห็น

พยายามปรามพรรคฝ่ายค้านไม่ให้ตีรวนเรื่องงบประมาณ

“อย่าใช้เวทีสภาเป็นเรื่องของการพยายามที่จะล้มรัฐบาลอะไรทำนองนี้”

แค่นั้นเองก็เป็นเรื่อง

“ลุงตู่” ลืมไปว่า “แผลใหญ่” ที่สุดของเขาก็คือ การใช้อำนาจนอกระบบล้มรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งของประชาชน

ใช้ “รถถัง” ล้มรัฐบาล

ในขณะที่การอภิปรายไม่ไว้วางใจหรือการโหวตล้มรัฐบาลผ่านสภาผู้แทนราษฎร ถือเป็นกระบวนการปกติธรรมดาในระบอบประชาธิปไตย

เรื่องปกติธรรมดา กลายเป็น “เรื่องแปลก” ของคนที่ไม่คุ้นเคยกับการตรวจสอบของตัวแทนภาคประชาชน

แค่นับ 1 ของตำแหน่ง “นายกรัฐมนตรี” ในระบอบประชาธิปไตย

“ลุงตู่” ก็เริ่มออกอาการแล้ว