ฉันเคยเฝ้าถามตัวเอง ถ้าฉันตาย ฉันจะเป็นยังไง ฉันเคยหวาดกลัว ความตายจะเจ็บปวดขนาดไหน ฉันเคยตั้งคำถาม ถ้าฉันตาย คนที่ฉันรักจะอยู่อย่างไร หลายคำถามเกี่ยวกับความตายทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวความตาย ฉันไม่อยากให้ถึงวันนั้น ทั้งที่มันเป็นไปไม่ได้
แล้ววันหนึ่งฉันก็ได้คำตอบ ความตายไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ฉันหวาดกลัว มันสงบ เงียบ และไร้ความรู้สึกใดๆ หลายครั้งที่ฉันเห็นคราบน้ำตาจากการสูญเสียความทรงจำที่แสนเจ็บปวด ฝันหลายของใครหลายคน ฉันเพียงอยากบอกพวกเขาว่า คนตายไม่รู้สึกอะไรหรอก คนเป็นต่างหากที่ทุกข์แสนสาหัสจากการจากลา
เราอยู่เพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่เรารักและรักเรา เราไม่ได้ดำรงอยู่เพราะเรามีหน้าที่ต้องดูแล เราไม่ได้ดำรงอยู่เพราะเราเป็นภาระให้ใคร ไม่ใช่ทั้งหน้าที่และไม่ใช่ทั้งภาระ แต่เราคือเพื่อนร่วมทางของคนที่เรารักและรักเรา เพียงแต่ใครจะเดินไปถึง เส้นทางความสำเร็จแห่งชีวิตก่อนกัน มันยากเกินกว่าใครหลายคนจะเข้าใจ มันดูไม่สมเหตุสมผลกับความเข้าใจ แต่นี่คือความจริงที่อยู่เหนือความเข้าใจ
จงอย่ากลัวความตาย จงอย่าจมกับความทุกข์ของการจากลาเพราะคนตายไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เพราะความตายแสนเงียบสงบ ใช้เวลาที่เหลืออยู่ตามหาความสำเร็จแห่งชีวิตใช้เวลาที่เหลืออยู่มอบรอยยิ้มและความรักให้คนที่รักเราและเรารัก ใช้เวลาที่เหลืออยู่สร้างความสุขให้ตัวเองและผู้คน
