เราเคยดูการ์ตูนตั้งแต่เด็กๆ ดูหนังแนว Scifi ตั้งแต่เล็กๆ เราเคยเจอ ฮีโร่มากมายหลายแบบ หลายตัว และก็ชื่นชอบเหล่าบรรดาฮีโร่เหล่านั้นมากมายเหลือเกิน ภาพที่จินตนาการไว้ว่า ถ้าฮีโร่เหล่ามาอยู่กับเราจริงๆ เป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง ก็คงจะดีไม่น้อย
พอโตขึ้นมา เราก็พบว่าสิ่งเหล่านั้นในวัยเด็กเป็นเพียงแค่จินตนาการ และความฝันเท่านั้น ไม่มีใครสามารถเหาะเหินเดินอากาศ ปล่อยพลังต่างๆนานๆ ออกมาได้ เลยเลิกดูการ์ตูน ดูหนังแนวนั้นไปหรือดูน้อยลง หรือดูเอาแค่ความมันส์เท่านั้น
พอเข้าช่วงชีวิตวันนึง เราก็อยากมีคนที่เรารักหรือใครหลายคนเรียกว่าแฟน เราอยากจะเป็นฮีโร่ อยากจะดูแลเค้าคนนั้นให้ได้ แต่ความจริงแล้ว ชีวิตจริงมันไม่ได้ง่ายอะไรขนาดนั้นเลย ยิ่งโตขึ้น ยิ่งใช้ชีวิตยากมากยิ่งขึ้นจนอยากจะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
แต่ทว่าความจริงแล้ว กว่าเราจะมาอยู่ในจุดๆนี้ได้ จุดที่เรียกตัวเองว่าเก่ง จุดที่สามารถยืนบนลำแข้งของตนเองได้ จุดที่คิดว่าตัวเองคิดถูกแล้ว เชื่อมั่นตัวเองสูง จริงๆๆแล้วไม่ได้เก่งเลย และลืมคิดไปว่าจากวันนั้นถึงวันนี้ เราได้รับการฝึกฝน การเลี้ยงดู คำแนะนำ
การดำเนินชีวิตที่รู้ถูกผิด มาจากผู้หญิงคนนึงที่เราเรียกว่าแม่ จนทำให้เรากลับมาย้อนคิดได้ว่า ฮีโร่ของเรา ที่เก่ง มีพลังวิเศษมากมายนั้น แท้ที่จริงแล้วก็คือแม่ของเรานั่นเอง ในขณะที่เราคิดว่าเราเก่งแล้ว แต่การที่เรามายืนอยู่จุดนี้ได้ แม่ของเราต่างๆ ที่ใช้พลังอันมหาศาล
ผลักดันให้เรา เดินได้ วิ่งได้ กินได้ ทำอะไรก็ได้ ตามที่เราอยากจะเป็น หากไม่มีผู้หญิงคนที่เราเรียกว่าแม่ เราจะมีวันนี้ไหม…
เห็นไหมละครับทุกคน ฮีโร่ของเรานั้นแท้จริงแล้ว ก็คือผู้หญิงที่มีพลังวิเศษมากมาย ที่เราเรียกว่าแม่นั้นเอง
กชนนท์คนกันเอง
