เกิดเป็นคนมันยาก..ใช้ชีวิตอย่างไรให้สมกับความเป็นคน

หัวข้อนี้ถือว่าแรงแต่ไม่ใช่เรื่องไกลตัวเลย เพราะคนเราเกิดมายากเย็นแสนเข็ญ แค่ขั้นตอนที่เป็นรูปธรรมของการเกิดก็ว่ายากแล้ว จะยากขนาดไหนคนเป็นแม่รู้ดีที่สุด ยังไม่รวมขั้นตอนการพัฒนาการด้านชีวิต การศึกษา และสังคม ซึ่งต้องได้รับสั่งสมกันไปเรื่อย ๆ เมื่อโตขึ้นแล้วอีก เรียกว่าการเกิดก็ว่ายากแล้ว แต่การใช้ชีวิตอยู่ยิ่งยากกว่า

พระพุทธเจ้าเคยตรัสไว้ว่า “การได้เกิดเป็นมนุษย์นั้นเป็นเรื่องยาก ต้องมีบุญมาก อุปมาเหมือนเต่าตาบอดตัวหนึ่งดำน้ำอยู่ในทะเล ทุก ๆ ร้อยปี เต่าตาบอดตัวนั้นจะโผล่หัวขึ้นมาจากทะเลหนึ่งครั้ง บนผืนน้ำทะเลจะมีห่วงเล็ก ๆ ที่ขนาดใหญ่กว่าหัวเต่าเล็กน้อยลอยอยู่ 1 ห่วง ซึ่งโอกาสที่เต่าตาบอดตัวนั้นจะโผล่ขึ้นมาแล้วเอาหัวสวมเข้ากับห่วงเล็ก ๆ ยังมีมากกว่าการที่เหล่าสรรพสัตว์จะได้มาเกิดเป็นมนุษย์เสียอีก” 

“มนุษย์” เป็นภพภูมิที่ประเสริฐสูงสุด สูงกว่าสัตว์เดรัจฉาน เปรต ยักษ์ สัตว์นรก ฯลฯ ดังนั้นเราต้องเป็นมนุษย์ทั้งกายและใจ เมื่อแรกเกิดกายของเราเป็นมนุษย์แน่นอนแต่ใจจะเป็นมนุษย์ด้วยหรือไม่ เป็นสิ่งที่ต้องมาสร้างเองภายหลัง เพราะใจคนเราเป็นได้สารพัดอย่าง ใจสั่งร่างกาย สั่งสมองให้ทำตาม จะเป็นคนให้สมกับที่เกิดมาเป็นคนก็ได้ หรือทำชั่วให้ตกนรกหมกไหม้ก็ได้อีกเหมือนกัน

อย่างที่รู้ว่าคนเราเกิดมาเพื่อใช้กรรมในอดีตและสร้างกรรมใหม่เพื่อไปสู่ชาติภพหน้า ถ้ากรรมดีมีมากกว่าก็อาจนำไปสู่การไม่กลับมาเกิดอีก แต่ถ้าทำกรรมชั่วก็จะวนเวียนอยู่ในวัฏสงสารนี้ต่อไป อาจจะได้เกิดเป็นคนอีกหรืออยู่ในภพภูมิอื่น ๆ ก็แล้วแต่บุญแต่กรรมที่สั่งสมกันมา

เมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็ควรเห็นคุณค่าของการเกิดเป็นมนุษย์ พินิจพิจารณาดูว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรให้สมกับความเป็นคนที่กว่าจะเกิดมานั้นยากแสนยาก อย่าปล่อยให้เสียโอกาสหรือเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ หมั่นทำความดี สิ่งดีเอาไว้จะได้ไม่เสียชาติเกิด