ผู้ผูกขาดความเข้าใจ | พศิน อินทรวงค์

เราไม่มีวันรู้สึกว่าใครเข้าใจเรา หากเรายังไม่เข้าใจตัวเอง เพราะเราอยากให้คนอื่นมาเข้าใจ ก็เพื่อจะเติมเต็มในช่องว่างบางอย่าง อันที่จริงเราจะไม่แสวงหาความเข้าใจจากใครเลย หากเราเข้าใจตนเองจนถึงที่สุด เพราะความเข้าใจตนเองอย่างถึงที่สุดนี้ จะทำให้จิตวิญญาณของเราถูกเติมเต็ม 

เมื่อจิตวิญญาณของเราไร้ช่องว่าง ถูกเติมเต็มจนถึงที่สุด การเรียกร้องขอความรักจากผู้อื่นก็จะไม่เกิดขึ้น คงมีแต่การให้ ให้ และให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน เมื่อนั้นความรักที่เป็นของจริงได้เกิดขึ้นแล้ว และเสียงของการเรียกร้องจะเริ่มสงบลงเป็นลำดับ

คนส่วนใหญ่เกือบทั้งโลก มักเรียกร้องความเข้าใจจากผู้อื่น แทนที่จะเรียกร้องความเข้าใจจากตนเอง เราต่างลืมคิดไปว่า เขาไม่ใช่เรา และเราไม่ใช่เขา เขามีจิตวิญญาณของเขาเพื่อรับใช้ตัวตนของเขา เรามีจิตวิญญาณของเราเพื่อรับใช้ตัวตนของเรา 

เหล่านี้คือความธรรมดาของคนธรรมดา ซึ่งถ้าเราไม่ตระหนัก ความสัมพันธ์ในความรักก็จะกลายเป็นสิ่งที่แปรเปลี่ยนเป็นความหิวกระหาย ต่างฝ่ายต่างมุ่งหวังในผลประโยชน์จนถึงที่สุดทั้งในแง่ความรู้สึกและก้อนธาตุที่จับต้องได้

เราจะไม่มีวันรู้สึกว่าใครเข้าใจเรา หากเรายังไม่เข้าใจตนเอง ขอย้ำอีกครั้งเพื่อที่ว่าจิตวิญญาณของเราจะได้ตื่นจากการหลับไหล ความฝันทำให้เราคิดว่า ถ้าเขาเข้าใจเราแล้วทุกอย่างจะจบ เราคิดเช่นนี้ซ้ำ ๆ แต่มันก็ไม่เคยมีอะไรดีขึ้น เรายังคงเป็นผู้หลีกหนีตนเองไปเรื่อย ๆ เข้าใจฉันหน่อย เข้าใจฉันหน่อย เข้าใจฉันหน่อย เราพูดซ้ำ ๆ กับผู้อื่น 

ในขณะที่ผู้อื่นก็พูดซ้ำ ๆ กับเรา เข้าใจฉันหน่อย เข้าใจฉันหน่อย เข้าใจฉันหน่อย เขาพูดเหมือนเรา เราพูดเหมือนเขา ต่างฝ่ายต่างต้องการในสิ่งเดียวกันนั่นคือผูกขาดความเข้าใจไว้เพียงฝ่ายเดียว ที่สุดสงครามจึงเกิดขึ้น ทั้งคู่บาดเจ็บ และรู้สึกโดดเดี่ยวไม่แพ้กัน

เช่นนั้นแล้ว จงเข้าใจตนเอง เพื่อเข้าใจผู้อื่น จงเข้าใจผู้อื่น เพื่อจะได้เข้าใจโลก จงเข้าใจโลกเพื่อจะได้ทำลายความเป็นเรา เป็นเขา เหลือทิ้งไว้เพียงภาวะแห่งความเป็นเอกภาพ เมื่อการแบ่งแยกถูกทำลาย ความเข้าใจจะถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่เรียกว่าความเข้าถึงไปชั่วนิรันดร์