วิ่งจนจบเกม - วินทร์ เลียววาริณ

เป็นการวิ่งแข่งมาราธอนโอลิมปิกระยะทาง 42 กิโลเมตร ผู้เข้าแข่งขัน 75 คน เขารั้งท้ายสุด วิ่งห่างจากคนอื่นไกลโข บาดแผลที่หัวเข่าขวาปริแตกเพราะแรงกระแทกซ้ำและข้อต่อเคลื่อน เห็นชัดว่าไม่เพียงเขาไม่มีทางชนะ เขายังไม่มีทางวิ่งจนจบเกม

จอห์น สตีเฟน อัควารี เป็นหนึ่งในนักกรีฑาชาวแทนซาเนียสี่คนที่ถูกส่งไปร่วมการแข่งขันโอลิมปิกที่กรุงเม็กซิโก ซิตี ปี 1968

อัควารีเป็นชาวนา บ้านอยู่แถวภูเขาคิลิมันจาโร เขาชนะที่ 1 ในการแข่งขันวิ่งมาราธอนแอฟริกาแชมเปี้ยนชิพ จึงได้เป็นตัวแทนประเทศ เมื่อเดินทางไปถึงเม็กซิโก เขาไม่ชินกับสภาพอากาศและภูมิประเทศที่นี่ เม็กซิโก ซิตีอยู่ 2,300 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล เขาไม่ชินกับที่สูง

ตอนเริ่มวิ่ง เขาเป็นตะคริว แต่เขาก็วิ่งต่อ ผ่านไปสิบเก้ากิโลเมตร เขาเริ่มเร่งฝีเท้า เขาอยู่ในหมู่นักวิ่ง และถูกชนล้มลงบนพื้น หัวเข่าข้างขวาเป็นแผลลึก หัวเข่าเคลื่อนจากข้อต่อ ไหล่ของเขากระแทกพื้นอย่างแรง คนดูทั้งหมดที่เห็นภาพนั้นเชื่อว่าเขาจะออกจากการแข่งขัน ไปเข้าโรงพยาบาล

แพทย์บอกให้เขาหยุดวิ่ง แต่เขาปฏิเสธ มาถึงจุดนี้ นักวิ่ง 18 คนจาก 75 คนได้ออกจากการแข่งขันไปแล้ว แต่เขาไม่ต้องการเป็นคนที่ 19

หมอไม่มีทางเลือก ให้ยาและพันหัวเข่าของเขา แล้วอัควารีก็วิ่งต่อไป

เหลือผู้แข่งขัน 57 คน

เขาไม่หยุด วิ่งออกไปเชื่องช้าอย่างเจ็บปวดทรมาน

ผ่านไป 2:20:26 ชั่วโมงหลังเริ่มแข่งขัน Mamo Wolde นักวิ่งชาวเอธิโอเปียวิ่งเข้าเส้นชัยคว้าเหรียญทอง เขายังวิ่งกระย่องกระแย่ง เป็นคนสุดท้ายในแถว แต่วิ่งไม่หยุด

ความมืดโรยตัวลงมา ฝูงชนเริ่มออกจากสนามแข่ง เพราะเชื่อว่าการแข่งขันจบลงแล้ว แต่ไกลออกไป ร่างหนึ่งยังคงวิ่งบนลู่ ฝูงชนเริ่มให้ความสนใจใครคนนั้น นักข่าวที่เก็บกล้องแล้วดึงกล้องขึ้นมาใหม่ ช่างภาพโทรทัศน์คว้ากล้องตรงไปที่ร่างนั้น เป็นนักวิ่งชาวแทนซาเนียที่วิ่งเขยกมาช้าๆ แต่ไม่หยุด ตลอดเวลานั้นผู้ชมหลายพันคนส่งเสียงร้องเชียร์

อัควารีวิ่งขาเขยกเข้าเส้นชัยจนได้ ใช้เวลา 3:25:27 ชั่วโมง กว่าหนึ่งชั่วโมงตามหลังนักวิ่งเหรียญทอง ผ้าพันหัวเข่าหลุดรุ่ย

นักข่าวถามเขา “ทำไมถึงทรมานตัวเองวิ่งต่อ ทั้งที่บาดเจ็บ?”

เขาตอบว่า “ประเทศของผมไม่ได้ส่งผมข้ามน้ำข้ามทะเลห้าพันไมล์มาเริ่มการแข่งขัน พวกเขาส่งผมข้ามน้ำข้ามทะเลห้าพันไมล์มาวิ่งให้จบการแข่งขัน”

…………..

ในนวนิยายเรื่อง The Old Man and the Sea ของ เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์ ตัวละครชาวประมงคิวบาชื่อซานติเอโกเย่อกับปลามาร์ลินนานสองวันสองคืน

ซานติเอโกเป็นชาวประมงร่างผอม ใบหน้ามีรอยเหี่ยวย่น มือมีรอยแผลเป็น อาศัยในบ้านสมถะค่อนข้างสกปรก ใช้ชีวิตเรียบง่าย เตียงหนึ่งหลัง โต๊ะ เก้าอี้

เป็นคนธรรมดา แต่เป็นคนสู้ชีวิต ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

วันหนึ่งแกนั่งเรือไปตกปลาเพื่อเลี้ยงชีพตามปกติ ปลามาร์ลินตัวหนึ่งมากินเหยื่อ เป็นปลาตัวใหญ่มาก และฉลาด เพราะปลาตัวนี้ไม่ผลีผลาม ตอดเหยื่อทีละน้อย แต่ก็ติดเบ็ดจนได้

เมื่อเย่อกับปลา ปรากฏว่าแกไม่สามารถลากปลาขึ้นมาได้ ตรงกันข้ามปลามาร์ลินขนาดใหญ่ตัวนั้นกลับเป็นฝ่ายลากเรือแกไป

ปลาตัวนั้นลากเรือของแกไปเรื่อยๆ นานหลายชั่วโมง ก็ไม่มีทีท่าอ่อนแรง แกก็ปล่อยให้มันลากเรือไปอย่างอดทน

การต่อสู้ระหว่างคนกับปลาดำเนินไปจนถึงกลางคืน ปลาต้องการเป็นอิสระ แกต้องการปลาเพื่อมีชีวิตรอดต่อไป

ในที่สุดเช้าวันใหม่ก็มาถึง การเย่อกันก็ยังดำเนินต่อไป ปลามาร์ลินเริ่มอ่อนแรง แกก็อ่อนแรงเช่นกัน มือของซานติเอโกถูกบาด แต่ทั้งสองฝ่ายไม่ยอมเลิกรา

เฒ่าซานติเอโกสู้กับปลาลักษณะนี้นานสองวันสองคืน ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้ แกอ่อนแรง แต่ความคิดจะยอมแพ้ไม่เคยปรากฏในหัว

ในที่สุดเฒ่าซานติเอโกก็จับปลามาร์ลินได้ และเดินเรือลากมันกลับไปที่ฝั่ง แต่ระหว่างทาง ปลามาร์ลินถูกฉลามกินเหลือแต่โครงกระดูก

เฒ่าซานติเอโกไม่ได้ปลากลับบ้าน แต่แกรู้ว่าแกชนะ

คนบางคนไม่ได้เกิดมาเพื่อยอมแพ้

…………..

อัควารีไม่ได้รับเหรียญรางวัลใดๆ กลับบ้านเกิด แต่มันไม่จำเป็น เขาชนะ และแทนซาเนียก็ชนะ เขากลายเป็นสัญลักษณ์ของกีฬาโอลิมปิกที่ควรจะเป็น เป็นตัวแทนของจิตใจที่ไม่ยอมแพ้ สู้จนตาย

โลกจดจำเขาในฐานะผู้แพ้ที่ชนะ

เพราะคนบางคนไม่ได้เกิดมาเพื่อยอมแพ้

…………..

หมายเหตุ : เมื่ออัควารีหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว ก็กลับไปบ้านเกิดทำนาต่อไป เขายังคงเข้าร่วมแข่งมาราธอนอีกหลายครั้ง เขาเป็นที่ 5 ในการแข่งมาราธอน The Commonwealth Games ปี 1970

จอห์น สตีเฟน อัควารี ได้รับรางวัลเกียรติยศวีรบุรุษแห่งชาติในปี 1983 และได้รับเชิญไปร่วมงานโอลิมปิกอีกหลายครั้ง

…………..

วินทร์ เลียววาริณ

winbookclub.com

เฟซบุ๊ก https://www.facebook.com/winlyovarin/

ตุลาคม 2561