โรคออฟฟิศซินโดรม (Office syndrome) เป็นชื่อของอาการของมนุษย์เงินเดือนจำนวนมาก มักเกิดขึ้นกับคนที่นั่งทำงานตลอดเวลา โดยไม่มีการเคลื่อนไหว ให้เกิดอาการปวดเมื่อยที่หลัง ไหล่ บ่า แขน หรือข้อมือ ไปจนถึงกล้ามเนื้ออักเสบ อาจเกิดจากการ นั่งท่าผิด หรือนั่งหน้าคอมพิวเตอร์นานๆ
แต่สิ่งที่น่าจะเข้าข่ายออฟฟิศซินโดรมอีกอย่างหนึ่งคืออาการเบื่อเพื่อนร่วมงาน
เป็นเรื่องที่เราได้ยินบ่อยที่สุดเรื่องหนึ่ง ไม่แพ้เรื่องเจ้านายแย่
ความเบื่อนี้ย่อมมีสาเหตุ มักมาจากความขัดแย้งต่างๆ เช่น เพื่อนร่วมงานเอาเปรียบ อู้งาน กินแรง เลียจนได้ดี นิสัยไม่ดี พูดให้ร้ายเรา ฯลฯ
เพื่อนร่วมงานบางคนเหยียบหัวเราขึ้นไป แย่งรับความดีความชอบ โดยเฉพาะคนที่ทำงานเก่ง แต่พูดไม่เป็น มักถูกแย่งซีนเสมอ
คุณเบื่อเพื่อนร่วมงานประเภทไหน?
1 พวกตัวเหม็น
มีกลิ่นตัว กลิ่นปาก สุขอนามัยแย่ บางคนสูบบุหรี่และดื่มเหล้าพร้อมกัน พากลิ่นเหม็นสุดทนทานเข้าออฟฟิศด้วย ที่สำคัญคือเขาไม่รู้ตัวด้วย
2 พวกตัวร้าย
มองโลกในแง่ร้าย อะไรๆ ก็ทำไม่ได้ ใครทำงานด้วยก็อาจติดนิสัยมองโลกในแง่ลบมา
3 พวกตัวแชร์
เล่าเรื่องส่วนตัวทุกอย่างให้ฟัง ไปไหนมา กับใคร ที่ไหน เราไม่อยากรู้ เขาก็จะเล่า
4 พวกตัวดูด
ดูดไอเดียของเพื่อนร่วมงานไปรับความดีความชอบเอง
5 พวกตัวพูด
ไม่ชอบทำงาน ชอบพูดมากกว่า เก่งแต่พูด แต่บททำงาน ก็ยกให้เรา!
6 พวกตัวช้า
มาสายทั้งปี ไม่เคยตรงต่อเวลา มีข้ออ้างเสมอ
เวลาไปกินข้าวเที่ยง ก็หายไปนานกว่าคนอื่น แต่ตรงเวลาอย่างยิ่งเวลากลับบ้าน
7 พวกตัวขี้เกียจ
ทำงานแต่น้อย ลงท้ายเราก็ต้องตามล้างตามเช็ดให้
8 พวกกินแรงเพื่อนร่วมงาน
ที่น่าขมขื่นก็คือ เราต้องทำงานร่วมกับคนแบบนี้
ที่น่าขมขื่นกว่าก็คือ เราเจอคนแบบนี้มากกว่าหนึ่งประเภทในออฟฟิศเดียว
…………..
แล้วควรทำอย่างไรดี? ฆ่าพวกนี้ทิ้งเลยดีไหม?
ดี! แต่ฆ่าเขาจากความคิดและใจของเราดีกว่า จึงเป็นอิสระอย่างแท้จริง เพราะเราไม่มีทางหนีพ้นจากคนที่เราไม่ชอบหรือไม่ชอบเรา ไม่เจอคนนี้ก็ต้องเจอคนนั้น ไม่เจอที่ออฟฟิศนี้ ก็เจอที่ออฟฟิศนั้น หนีไม่พ้น
เวลาไปกินบุฟเฟท์ข้างนอก เมื่อเจออาหารไม่อร่อย เราก็กินน้อย แต่ไม่ต้องทิ้งทั้งจาน คนก็เหมือนกัน เราไม่มีทางเลี่ยงเจอคนที่เราไม่ชอบได้ตลอดชีวิต จะมีมาอยู่เรื่อย ๆ หาทางอยู่กับสถานการณ์ดีกว่า เหมือนการอยู่กับเชื้อโรค (ภาษาชีววิทยาเรียกว่า co-exist) ถ้าจัดการเป็น มันก็ทำอะไรเราไม่ได้
co-exist อย่างสันติ
นั่นก็คือ ถ้าต้องทำงานด้วยกัน ก็ติดต่อกันตามขอบเขตของงาน ว่ากันตามงาน ไม่จำเป็นต้องคบเป็นเพื่อนสนิท
มองอีกมุมหนึ่งด้วยว่า บางทีเพื่อนร่วมงานที่เราไม่ชอบไม่ได้ต้องการทำให้เราเจ็บ เราต่างหากที่ทำให้เราเจ็บ เขาอาจไม่รู้เลย
คนเราบางทีก็ไม่ชอบหน้ากันแต่แรก มักไม่มีเหตุผล แล้วค่อยหาเหตุผลมารองรับทีหลัง
นี่อาจเป็นอคติที่ทำให้ชีวิตไม่มีความสุขเท่าที่ควร และอาจทำให้เราสูญเสียโอกาสในชีวิตได้ บางทีคนที่เราไม่ชอบหน้าตอนแรกอาจเป็นคนที่เหมาะสมเป็นเพื่อนสนิทของเราอย่างที่สุด เพียงแต่การเจอกันครั้งแรกไม่ลงตัว
เรียนรู้คนอื่น เรียนรู้ปัญหาของเขา วิเคราะห์สาเหตุที่เขาเป็นคนน่าเบื่อ เอาเปรียบ ฯลฯ คนที่ทำงานส่วนมากต้องการสร้างผลงาน ต้องการเป็นที่ยอมรับ บางครั้งก็เผลอแซงคิวหรือล้ำเส้น
ถ้าเข้าใจก็อาจลดความโกรธและหงุดหงิด ถ้าช่วยเขาปรับปรุงตัวเองได้ก็ช่วย แต่ไม่ต้องเกลียดเขาโดยลงโทษตัวเอง ทำให้ความดันโลหิตสูงโดยไม่จำเป็น
เราอยู่ร่วมกันอย่างสันติกับคนอื่นได้ แต่เราต้องสร้างสันติในใจเราให้ได้ก่อน
…………..
วินทร์ เลียววาริณ
เฟซบุ๊ก https://www.facebook.com/winlyovarin/
ธันวาคม 2561
