แด่ผู้จากไปเพราะไวรัส

ดนตรี / รุ่งฟ้า ลิ้มหัสนัยกุล

นับตั้งแต่มีการแพร่ระบาดของ โคโรนาไวรัส หรือที่เรียกกันติดปากว่า โควิด-19 เมื่อสามสี่เดือนก่อน จากจุดเล็กๆที่เมืองอู่ฮั่น ขยายลุกลามไปทั่วโลก ณ ตอนนี้ยอดผู้ติดเชื้อและผู้เสียชีวิตพุ่งสูงขึ้นทุกวันจนน่าตกใจ และทุกคนก็มีสิทธิ์ติดไวรัสร้ายนี่ได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะมีอาชีพใด จะดำรงสถานะใดในสังคม…อย่างที่ได้เห็นได้ยินจากข่าว

วงการดนตรีก็เช่นกัน มีนักร้องนักดนตรีที่ติดเชื้อ โควิด-19 หลายคน อย่าง แจ็คสัน บราวน์, พลาซิโด โดมิงโก, เดวิด ไบรอัน (บอง โจวี), เอ๊ด โอ’เบรียน (เรดิโอเฮ้ด), จอห์น ไพรน์ และอีกหลายต่อหลายคน เหล่านี้คือกลุ่มคนที่ติดเชื้อแต่ยังมีชีวิตอยู่ และต้องกักตัวเช่นเดียวกันกับคนทั่วไป ทว่า มีบางคนที่ไม่สามารถยื้อลมหายใจ

พื้นที่น้อยนิดตรงนี้ ขอบันทึกถึงคนดนตรีผู้จากไปด้วยเชื้อ โควิด-19 ที่มีอยู่ 4 คน (ณ ขณะเวลาเขียนต้นฉบับ)

มานู ดิบังโก(86) นักแซ็กโซโฟนชาวแคเมอรูน หนึ่งในตำนานแจ๊ซที่ประสบความสำเร็จจากอัลบั้ม Soul Makossa เมื่อปี 1972

เกิดที่ดูอาลา เมืองใหญ่ที่สุดของประเทศเมื่อปี 1933 ในครอบครัวที่มีพ่อเป็นข้าราชการพลเรือน แม่เป็นช่างตัดเสื้อและร้องเพลงในคณะนักร้องประสานเสียงของโบสถ์โปรเตสแตนต์ ซึ่งเด็กน้อยก็มักจะตามแม่ไปดูการซ้อม บางครั้งก็ได้ร่วมร้องด้วย พออายุ 15 เขาถูกส่งไปเรียนที่ฝรั่งเศส ที่ที่เขาได้เรียนรู้วิธีเล่นเครื่องดนตรีหลากหลาย รวมถึงเปียโนและแซ็กโซโฟน ใช้เวลาไปกับการตระเวนชมดนตรีแจ๊ซที่มีให้ชมกันในหลายคลับทั่วเมืองแล้วละเลยเรื่องเรียน จนพ่อแม่หยุดส่งเงินมาให้ เขาจึงต้องเล่นดนตรีเลี้ยงชีพด้วยการทำงานกับนักร้องหลากหลายแนวทางไปจนถึงเล่นดนตรีคลาสสิคให้นักบัลเลต์

เขาเริ่มเป็นที่รู้จักกันทั่วไปในปี 1972 ยุคที่ดิสโก้กำลังมา กับ Soul Makossa จนว่ากันว่านี่คืออัลบั้มดิสโก้ชุดแรกๆของโลก ซึ่งส่งอิทธิพลต่อศิลปินหลากหลายแนวทาง ตั้งแต่ เฮอร์บี แฮนค็อค, คูล แอนด์ เดอะ แก๊ง จนถึง ไมเคิล แจ็คสัน และสายฮิป-ฮ๊อปอย่าง คานเย เวสต์ และ เจย์-ซี หลังจากนั้น เขาก็มีผลงานต่อเนื่องเรื่อยมาตลอดระยะเวลากว่า 5 ทศวรรษ

โจ ดิฟฟี (61) นักร้อง-นักดนตรีสไตล์นีโอ-คันทรี่จากเมืองทัลซ่า, รัฐโอคลาโฮมา ที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากคนหนึ่งจากยุค 90 ในการขยายขอบเขตคนฟังจากคันทรีมาสู่ป๊อป

ดนตรีเข้ามาอยู่ในชีวิตของเขาตั้งแต่เด็กๆจากการฟัง ก่อนขยับไปถึงการหัดเล่นดนตรีด้วยตัวเอง โดยมีพ่อที่เป็นพี่เลี้ยง แม้จะเริ่มต้นกับวงร็อกแต่ท้ายสุดก็มาลงเอยที่คันทรี่ เคยทำงานอยู่ในโรงงานผลิตกีตาร์ กิ๊บสัน ระหว่างที่รอโอกาสในการทำเพลงเมื่อคราวย้ายไปอยู่ที่แนชวิลล์ จนกระทั่งปี 1990 จึงได้มีผลงานชุดแรกเป็นของตัวเอง จากนั้นก็มีผลงานต่อเนื่องมาจนปัจจุบันทั้งหมด 13 อัลบั้ม และมีเพลงติดท็อป 10 มากกว่า 20 เพลง อาทิ “If the Devil Danced (In Empty Pockets)”, “Honky Tonk Attitude”, “John Deere Green”, “Pickup Man” และ “Third Rock From the Sun”

ดิฟฟี เคยได้รับรางวัล แกรมมี่ ร่วมกับอีกหลายศิลปินจาก “Same Old Train” เมื่อปี 1988

อลัน เมอร์ริลล์ (69) เจ้าของต้นฉบับเพลง “I Love Rock ‘N’ Roll” ที่คนส่วนใหญ่รู้จักกันจากเวอร์ชั่นของ โจน เจ็ทท์ แอนด์ เดอะ แบล็คฮาร์ทส์ เมื่อปี1982

เกิดที่นิวยอร์ก ชื่อเต็มๆตามใบเกิดคือ อัลลัน เพรสตัน แซ็คส์ เริ่มต้นสร้างชื่อในวงการเพลงที่ญี่ปุ่นก่อนบ้านเกิดในฐานะนักร้องนำวง เดอะ ลีด ต่อมาแยกตัวเป็นศิลปินเดี่ยว มีอัลบั้มออกมา 2 ชุด ประสบความสำเร็จไม่น้อย ก่อนโยกย้ายจากญี่ปุ่นมาอยู่ที่อังกฤษเพื่อตั้งวง ดิ แอร์โรว์ส ร่วมกับเพื่อนอีก 2 คน มี First Hit เป็นอัลบั้มเพียงชุดเดียวในปี 1976

เมอร์ริลล์ เป็นคนแต่งเพลง “I Love Rock ‘N’ Roll” ร่วมกับ เจค ฮูเคอร์ มือกีตาร์ ซิงเกิลที่ออกวางจำหน่ายก่อนหน้าจะมีอัลบั้ม 1 ปี

วอลเลซ โรนีย์ (59) นักทรัมเป็ตแจ๊ซชาวเมืองฟิลาเดลเฟียที่มี ไมล์ส เดวิส เป็นครูในช่วงกลางทศวรรษ 1980 นอกจากนั้นก็ยังเคยร่ำเรียนกับสองตำนานแจ๊ซอย่าง คลาร์ค เทอร์รี และ ดิซซี กิลเลสพี เคยทำงานร่วมกับศิลปินมีชื่อเสียงหลายคนก่อนตัดสินใจเป็นศิลปินเดี่ยว โดยมี Verses เมื่อปี 1987 เป็นอัลบั้มแรก

เขาเคยร่วมแสดงกับ ไมล์ส เดวิส “แบบอย่าง” ของเขาในเทศกาลดนตรีแจ๊ซ มอนเทรอซ์ ปี 1991 และอีก 3 ปีต่อมา เขาก็ได้รับรางวัล แกรมมี่ จากอัลบั้ม A Tribute to Miles ร่วมกับสมาชิกวง เดอะ ไมล์ส เดวิส ควินเท็ท ที่ยังมีชีวิตอยู่ในตอนนั้นอย่าง เฮอร์บี แฮนค็อค, เวย์น ชอร์เทอร์, โทนี วิลเลียมส์ และ รอน คาร์เตอร์

วิกฤติ “โคโรนาไวรัส” จะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ จะมีคนเสียชีวิตอีกมากมายเท่าไหร่ก็ไม่มีใครรู้ ขอให้คนอ่านทุกคนปลอดภัยและผ่านโรคร้ายนี้ไปด้วยกัน