เรื่องที่ต้องเรียนรู้และทำความเข้าใจว่า เกรงใจประสาอะไรกัน
.
มีคนทักมาทางหน้าจอ เพื่อขอคิวให้ไปช่วยบรรยาย
ผมยังไม่กล้ารับปากว่าจะไป เพราะมันอีกตั้งหลายเดือน
ด้วยความเกรงใจจึงบอกเขาไปว่า
ขอเวลาตรวจดูคิวงานให้ละเอียดถี่ถ้วนเสียก่อน
ยังไงหากต้องการให้ไปบรรยาย ช่วยประสานมาอีกครา
.
ผ่านเวลาไปสักระยะ ผมเห็นว่าอีกไม่นานไม่ช้า ราวๆ สักเดือนกว่าๆ น่าจะถึงวันจัดงาน
จึงทักกลับไปว่า ตกลงงานที่ว่านั้นยังจะให้ไปช่วยบรรยายหรือไม่
เขาตอบกลับมาว่า
ไม่ต้องแล้วค่ะ เพราะว่าเกรงใจ
.
ผมรู้สึกแปลกใจกับคำว่า เกรงใจ ที่เขาว่า
คำว่าเกรงใจ นี่แหละ
ที่เป็นปัญหาคาใจจนต้องเขียนถึง
.
เวลาคนมาหามาเยี่ยมก็เหมือนกัน
เราเจ้าบ้านก็ต้องรินน้ำใส่แก้วมาต้อนรับ
บางทีพวกเขามานั่งจนกลับ
น้ำที่รินไว้ให้พวกเขาไม่แตะต้องมันเลย
.
ตอนผมเก็บแก้วน้ำ ต้องเทน้ำสะอาดๆ เย็นๆ เหล่านั้นทิ้งแล้วรู้สึกว่า
อ้าวทำไมไม่คิดจะดื่มจะกินกันบ้างเลยหรือ
แล้วเราจะรินมาให้ทำไม
พวกเขาควรจะจิบมันใช่ไหม
ที่เขาไม่กินนี่คือ เกรงใจใช่ไหม
แล้วเขาไม่คิดหรือว่า เราอุตส่าห์รินให้นี่ มันควรจะเกรงใจด้วยการกินน้ำสักคนละน้อย
ก็แล้วถ้าเขาไม่หิวน้ำล่ะ
หรือว่าเราไม่ควรจะริน
หรือเราไม่น่าจะเอาน้ำให้เขากิน
.
ผมรำคาญอาการเกรงใจ แบบไม่มีที่มาที่ไปของคนรอบๆ ตัว
เวลาใครมาเยี่ยมมาเยือน ก็จะบอกเขาไปว่า
มาแล้วทำตัวง่ายๆ สบายๆ น้ำท่าหยิบยกดื่มกินตามสบาย
เพราะเวลาคนมาอยู่ใกล้ๆ แล้วเกรงใจมาก
เราก็พลอยอึดอัดไปด้วย
บางคน ห้องน้ำก็ไม่กล้าเข้า
จะเดินจะเหินก็ทำท่ากระมิดกระเมี้ยน..ว่า…เกรงใจอ่ะ
ผมเลยบอกไปว่า
ทีหลังถ้าเกรงใจนัก ก็ไม่ต้องมาเสียเลยดีกว่า
……………
ยิ่งเวลาทำงานด้วยกัน อาการเกรงใจก็ย่อมมี
วันก่อนทีมงานนัดไปซ้อมคอนเสิร์ต
ตามกำหนดนั้น นัดบ่ายเที่ยงเพื่อจะซ้อมตอนบ่าย
ผมไปถึงเที่ยง
ทีมงานบอกว่า คงจะซ้อมเลท น่าจะสักบ่ายสอง
ผมก็คิดว่า อันที่จริง ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าจะซ้อมช้า
น่าจะบอกกันเสียก่อนจะไปถึง
โทรศัพท์ก็มี ไลน์ก็มี เครื่องมือสื่อสารสมัยนี้มากมาย
ไอ้การมารอกันเวลาทำงานนั้น แม้จะเป็นเรื่องที่รับรู้กันอยู่ว่าต้องมีบ้าง
จะว่าเสียเวลาก็ไม่กระไร
แต่ถ้ารู้จักเกรงใจหรือให้คุณค่ากับเวลาที่เสียไป
ด้วยการคอยบอกคอยเลื่อนกันเสียก่อน จะไม่เสียเวลาไปปลี้ๆ เปล่าๆ
.
แต่ก็ไม่เป็นไร เราพอจะจัดการบริหารเวลาได้
ใช้เวลาสองชั่วโมงต่อจากนี้ให้สำราญหรือผ่านไปได้
ด้วยการเดินหาของอร่อยๆ ชิม ช็อป ใช้ไปตามประสา
พอถึงเวลาบ่ายสองก็เตรียมตัวมารอข้างเวที เพื่อจะขึ้นซ้อม
.
ปรากฏว่า ทางทีมงานตัดสินใจให้ศิลปินท่านอื่นซึ่งต้องซ้อมต่อจากเรา ซ้อมเสียก่อน
.
ผมนั่งดูอยู่ก็มีอาการงงๆ นิดๆ
ว่าเอ๊ะในกำหนดการซ้อม
เราต้องซ้อมก่อนนี่นา หรือเขาสับสน หรือเขาสับคิว
ก็ไม่เป็นไร ให้เขาซ้อมไปก่อน เรานั่งรอไป นั่งดูเขาซ้อมไป สนุกดี
.
ปรากฏว่า พอเริ่มซ้อมไปได้หน่อยเดียว
ทางทีมงาน ก็เดินมาขอโทษกับผม
แล้วบอกด้วยความสุภาพว่า
ต้องขออภัยที่ต้องให้เขาซ้อมก่อน
ตอนนั้น ผมตอบว่า ไม่เป็นไร และในใจเริ่มหงุดหงิด
.
อ้าวแล้วตอนแรกไม่หงุดหงิดหรือ
ตอนแรกที่เขาไม่ได้มาบอกสลับคิว
ผมก็คิดไปเองว่า การทำงานมันต้องมีการผิดพลาดหรือยืดหยุ่น
จะไปเอาเป๊ะๆ เหมือนที่เขียนกำหนดการในกระดาษคงจะไม่ได้
ผมทำงานมานานปี จนพอจะรู้ว่า ในการซ้อมหรือทำงานหลังเวทีนั้น เรื่องเวลาและการสลับสับเปลี่ยนเป็นเรื่องปกติอันย่อมจะเกิดขึ้นได้
อ้าวแล้วทำไมตอนที่เขามาขอโทษจึงเริ่มรู้สึกไม่พึงพอใจ
หรือเรียกเป็นภาษาไทยๆ ว่า หงุดหงิด
เรื่องของเรื่องมันอยู่ตรงนี้
การที่เขามาขอโทษ แปลว่า เขารู้สึกผิดจึงขอโทษ
แต่ถ้าเขารู้สึกผิด ทำไมเขาไม่มาขอกันเสียก่อนจะมีการซ้อมเกิดขึ้น
ทุกคนก็รู้อยู่ว่ามันเป็นเรื่องปกติที่จะมีการสลับสับเปลี่ยน
เพียงแต่ พอถึงเวลา
ก็แค่เดินมาแล้วก็บอกว่า จะมีการเปลี่ยนแปลงสับคิวในการซ้อมกันใหม่
จะด้วยเหตุผลกลใดๆ ก็ตามแต่
แล้วก็เริ่มซ้อมตามสถานการณ์
.
แต่นี่มันมีการซ้อมเกิดขึ้นไปแล้ว
แล้วเดินมาขอโทษ
ขอโทษแล้ว ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
แต่ลึกๆในใจ ผมคิดว่า เขาไม่เกรงใจ
ถ้าเป็นการตัดต่อภาพยนตร์ ผมจะเรียงลำดับเสียใหม่
นั่นคือ ขออภัยว่าจะมีการสลับคิวซ้อม
ไม่ใช่สลับคิวซ้อมแล้วจึงมาขออภัย
.
(เห็นไหมว่า กับคำว่า เกรงใจ
หรือ ขออภัย เราก็ยังเข้าใจไม่ตรงกัน)
.
ย้อนกลับไปที่คนติดต่องานคนแรก
สมมุติว่าเขาติดต่อมาแล้ว พอถึงเวลาไม่อยากได้คิว
หรือมีคนอื่นไปบรรยายแล้ว จะด้วยอะไรก็แล้วแต่
.
ก็แค่ทักและเขียนมาบอกว่า ขออภัยนะคะที่ไม่ใช้คิวที่ขอไว้วันก่อน
จะด้วยอะไรก็ว่าไป บลา บลา บลา
หรือถ้าไม่อยากพูดมาก ก็แค่บอกว่า ขออภัยที่ไม่อยากได้คิวแล้ว
.
แต่ไม่ใช่บอกว่า ไม่เอาคิวแล้ว เพราะเกรงใจ
.
เพราะมันจะทำให้สงสัยในใจว่านี่ คุณน้อง… เกรงใจประสาอะไร
ผมก็เลยบอกน้องเขาไปว่า
ถ้าเกรงใจทีหลังอย่าทำอย่างนี้
.
อย่าทำอย่างนี้ก็คือว่า อย่าติดต่อมาอีก
แล้วความสัมพันธ์ก็สะบั้นลง
