เรื่องเล่าจากรถเมล์สายหนึ่ง ระหว่างที่คุณป้าท่านหนึ่งหิ้วตะกร้าผัก เพื่อไปตลาดขึ้นรถมา โดยมีหนุ่มอายุ 28 ปี พอเห็นก็รีบแสดงความมีน้ำใจด้วยการลุกให้คุณป้านั่ง จากนั้นทั้ง 2 คนจึงได้เริ่มพูดคุยกัน
ป้า : หนุ่มปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ
หนุ่มน้อย : 28 แล้วครับ
คุณป้าตอบกลับทันทีว่า 28 ปีแล้วยังต้องมาเบียดเสียดบนรถเมล์อีกหรือ ลูกสาวป้า 22 ก็ซื้อรถเองแล้ว
คุณป้าท่านนี้ ไม่เพียงไม่สำนึกบุญคุณที่เขาลุกให้นั่งแล้วขอบคุณเขา กลับตั้งใจเสียดสีว่า อายุ 28 แล้วยังไร้ความสามารถซื้อรถขับ ดูลูกสาวฉันซิ เก่งมากอายุแค่ 22 ก็ซื้อรถขับได้แล้ว ซึ่งตามหลักแล้ว หนุ่มที่ทำดี กลับถูกคุณป้าดูแคลน หากมีอารมณ์โกรธก็ถือว่า แน่ล่ะต้องมี แต่เขากลับไม่โกรธ แถมไม่เดินหนีอย่างเสียหน้า กลับพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า
ผมหาเงินซื้อมาได้คันหนึ่ง และก็ให้แม่ใช้ เพราะผมไม่อาจเห็น แม่ผมขึ้นรถเมล์อันเบียดเสียด ด้วยในวัยนี้ เพื่อไปตลาดหรอกครับ
คราวนี้ คนที่เสียหน้ากลับกลายเป็นคุณป้า และหนุ่มคนนี้ถือได้ว่า ฝีปากดีเยี่ยม การตอบนั้นสุดยอดชั้นเซียน ทั้งยังกระทุ้งปัญหาสังคม ปัจจุบันที่ลูกเต้า เห็นแก่ความสุขส่วนต้ว เสวยสุขโดยไม่นึกถึงพ่อแม่ และทั้งยังเป็นการสอนคนแก่อีกด้วย
คุณป้าคนนี้ แม้ว่าลูกสาวจะเก่งเพียงใด ทำไมคุณป้า ยังต้องมาขึ้นรถเมล์ เพื่อไปตลาดอีกล่ะ? มีอะไรให้ภูมิใจหรืออวดต่อใครๆ งั้นเหรอ? การหวังให้ลูกเป็นอภิชาติบุตรนั้นถูกต้องแต่การมีลูกหลานกตัญญู และเป็นคนดีนั้น มันน่าอิจฉากว่าเยอะเลย
ขอบคุณเพจ แม่
