ท่านพุทธทาสกล่าวไว้ว่า
“ใครชอบใครชัง ช่างเขาเถิด ใครชู ใครเชิด ช่างเขาใครเบื่อ ใครบ่น ทนเอา ใจเรา ร่มเย็น เป็นพอ”
ท่านสอนไม่ให้เราใส่ใจในคำพูด หรือการกระทำของคนอื่นที่มีต่อตัวเรามากจนเกินไป…
การมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ยุ่งและวุ่นวายอยู่แล้ว จึงไม่ควรจะนำเรื่องวุ่นวายของคนอื่นมาใส่ใจเราไว้อีก ซึ่งเป็นการเพิ่มทุกข์ให้แก่ตัวเอง
แต่ไม่ได้หมายความว่า เราไม่ใส่ใจต่อคนอื่นและคนรอบข้าง…เราอยู่ในสังคมเราจึงต้องช่วยเหลือเกื้อกูลกัน แนะนำตักเตือนกันในสิ่งที่ถูกที่ควร แต่เราต้องระมัดระวังว่า สิ่งที่เราทำไปเป็นการก้าวก่ายในชีวิตของเขาเกินไปหรือไม่ และเขาพอใจหรือเปล่า
ฉะนั้น จงแก้ปัญหาวุ่นวายในชีวิตของเราเองก่อน จึงจะไปมองที่เรื่องของคนอื่น โดยเฉพาะเรื่องที่คนอื่นไม่ได้ขอร้องเรา
เราจงพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ ไม่อิจฉาริษยาใคร เมื่อเห็นเขามีความสุข แต่จงยินดีกับเขาด้วย
จงคิดเสมอว่า หากความวุ่นวาย ความทุกข์ใจ ปัญหาอื่นๆที่รุมเร้าเราอยู่ เรายังแก้ไขไม่ได้ แล้วเราจะไปแก้ไขเรื่องของคนอื่นได้อย่างไร
ดังนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นเหมือนใคร มีความสุขในแบบฉบับเราก็เพียงพอ
มัดใจ
ให้ดาวนำทาง #10: (สุขสบายเมื่อยุ่งน้อยลง)