วิชาชีวิต เปรียบเสมือน วิชาแห่งการฝึกหัดขัดเกลาจิตใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความคิด คุณธรรม จริยธรรม กิริยามารยาท เพื่อการดำรงตนอยู่ในสังคมอย่างสงบสุข
เราควรรอบรู้ในทุกด้านของชีวิต ไม่ใช่เพียงแต่วิชาการหรือวิชาชีพ เราต้องรอบรู้วิชาชีวิต เพื่อสามารถครองตนให้เดินเข้าสู่สังคมที่เปลี่ยนแปลง ที่มีสิ่งยั่งยุให้เกิดกิเลสได้
วิชานี้ไม่มีเกณฑ์อายุ ไม่มีการแบ่งเพศฐานะ ศาสนา ทุกคนที่เกิดมาต้องเข้าสอบ
วิชาชีวิตนี้ทั้งหมด
เหมือนดั่งที่
พระญาณวิสาลเถร (หา สุภโร)
ได้กล่าวไว้ว่า
”โลก เป็นโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุด
ปัญหาที่เข้ามา คือ บทเรียน
มารทั้งหลาย คือ ครูของเรา
โลก มันสอนเรา บางที ก็สนุกสำราญ
บางทีก็เศร้าโศก บางทีก็ทารุณโหดร้าย
คุณต้องเรียนให้ได้ทุกบท
จะบอกว่า ไม่ชอบวิชานี้
ไม่เรียนมันไม่ได้
เส้นทางนี้ ผู้ปฏิบัติ
ล้วนผ่านมาแล้วทุกคน
ทุกข์ คือ บทเรียนที่เราต้องสอบให้ผ่าน”
เกิดมาเป็นมนุษย์ มีทั้งทุกข์และสุข มาแล้วก็จากไป ไม่มีใครปฏิเสธได้
เราจึงไม่ควรหลงไปยึดติดกับความสุข
ส่วนความทุกข์เมื่อเจอ ก็อย่าท้อ จงเข้มแข็ง และอย่าจมอยู่กับมัน หาทางแก้ไขอย่างมีสติ
นี่คือบทเรียนที่ต้องสอบให้ผ่าน
ยิ่งทุกวันนี้ สังคมไทยมีความแตกแยกมากขึ้น ขาดความสงบร่มเย็น ผู้คนทุกข์เดือดร้อน ไม่สามารถเป็นที่พึ่งของตนเองได้ คุณธรรมในสังคมเสื่อมลง
เราต้องรับมือกับการเปลี่ยนแปลงให้ได้ หากจิตใจเราส่ายไปตามกระแสสังคม ก็อาจยิ่งทำให้เราทุกข์มากขึ้น
การมีธรรมะนำชีวิตจึงเป็นกุญแจสำคัญ
โดยเฉพาะเรียนรู้เรื่องอารมณ์ ความสามารถในการพึ่งพาตนเอง การเรียนรู้ที่จะไม่เบียดเบียนผู้อื่นหรือสิ่งแวดล้อม
มัดใจ
