ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน อยู่ ๆ ชื่อของ แบร์รี เจนกินส์ ก็ปรากฏกลายเป็นสปอร์ตไลท์ดวงเบอเร่อในวงการภาพยนตร์ เมื่อ Moonlight กลายเป็นหนังม้ามืดที่อาจหาญก้าวขึ้นมาท้าทาย La La Land ได้ในเวทีออสการ์ พร้อมยี่ห้อกลิ่นอายของคนทำหนังละมุนละไม ทอดอารมณ์ตัวละครแบบเรียล ๆ บวกองค์ประกอบภาพเล่นสีสันสไตล์หว่องกาไว แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็คือหนังที่จับประเด็นทางสังคมแล้วถ่ายทอดออกมาได้ทรงพลังมาก ๆ เรียกว่า ต่อให้แวดล้อมของคนดูจะไม่ได้ใกล้เคียงกับบริบทในหนังเลย อยู่ ๆ ก็สามารถอินกับบรรยากาศ และเริ่มตั้งคำถามกับเรื่องราวในหนังได้หลังจากออกมาจากโรง
If Beale Street Could Talk สร้างมาจากนิยายของ เจมส์ บอลด์วิน นักเขียนชั้นครูผู้ล่วงลับเล่าเรื่องราวความรักของหนุ่มสาวผิวสีคู่หนึ่งในย่านฮาร์เล็มของนิวยอร์กช่วงยุค 1970 ซึ่งต้องเจออุปสรรคการกดขี่เหยียดผิวที่รุนแรงหนักหน่วงในสังคมอเมริกัน ความรักทรหดของ ทริช (กีกี เลย์น) หญิงสาวผิวดำวัยเพียง 19 ปี ที่ไปตกหลุมรัก ฟอนนี (สตีเฟ่น เจมส์) นักปฏิมากรหนุ่มวัย 22 เรื่องราวเริ่มต้นเมื่อ ฟอนนี ถูกกล่าวหาในคดีอาชญากรรมที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อและถูกส่งตัวเข้าเรือนจำ ขณะที่ ทริช เพิ่งตั้งครรภ์ เธอพยายามต่อสู้เพื่อให้ฟอนนีได้ออกมาอยู่พร้อมหน้าสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่อุปสรรคเรื่องเงินและการต่อต้านจากแม่สามี ก็เป็นโจทย์สำคัญที่เธอต้องผ่านไปให้ได้
บอกตามตรงว่าตกหลุมรักหนังเรื่องนี้ตั้งแต่ 10 นาทีแรก หนังเซตฉากและคอสตูมนิวยอร์กในยุค 70 ออกมาได้สมจริงมาก ๆ รู้สึกถึงกลิ่นอายและบรรยากาศในช่วงเวลานั้นแบบไม่มีติดขัดเลยตลอด 2 ชั่วโมง หนังเก็บรายละเอียดดีเยี่ยม โดยเฉพาะเพลงประกอบที่ลงตัวมาก ๆ ในแต่ละซีน ตัวหนังอาจเดินเรื่องช้า ๆ เนิบ ๆ ละเลียดไปกับความรู้สึกนึกคิดของตัวละครแต่ละตัวแบบพินิจพิเคราะห์จริง ๆ ไม่รีบร้อนจะนำพาคนดูไปจุดใดจุดหนึ่ง บางครั้งเราจะได้เห็นฉากลองเทคที่รู้สึกว่ามีก็ได้ไม่มีก็ได้ผ่านตาเป็นระยะ
จุดเด่นของหนังเรื่องนี้อยู่ที่ การตัดสลับเล่าเรื่องระหว่าง อดีต ปัจจุบัน และอนาคตในมายาคติของ ทริช และ ฟอนนี หนังพาเราล่องลอยไปกับความฝัน การปลดล็อคพันธนาการ แล้วจากนั้นก็ดึงอารมณ์คนดูให้กลับมาสู่โลกความเป็นจริง ความจริงของผัวเมียผิวสีที่กำลังตกที่นั่งลำบาก จากนั้นก็สลับไปเห็นว่า ทั้งคู่เจอกันได้อย่างไร ซึ่งถือว่าแม้จะยังมีตกหล่นในหลาย ๆ จังหวะ แต่ภาพรวมก็ถือว่าค่อนข้างสมูท มีลูกเล่นแทรกแปลกตาดี และยังคงโทนสีและคอสตูมที่จัดจ้านเช่นเคย
สิ่งที่หนังประสบความสำเร็จมาก ๆ เลยก็คือ เมสเซจ ที่สื่อออกมาถึงความยากลำบากของตัวละครผัวเมียคู่นี้ ในการฟันฝ่าความเฮงซวยของโชคชะตา ความเฮงซวยของค่านิยมในสังคม หนังพยายามทำให้เราคนดูรู้สึกหนักอึ้ง หน่วง ๆ อึน ๆ คิดแทนตัวละครแล้วก็หาทางออกได้ยากเหลือเกิน เพราะปัญหาส่วนใหญ่มาจากอุปสรรคเรื่องความคิดที่อคติรุนแรงของคนรอบข้างที่เป็น toxic นี่เป็นหนังครอบครัวชั้นดีที่ไม่ได้พยายามจะชี้บทเรียนใด ๆ แต่บอกเล่าความเป็นไปและเวรกรรมที่เราทุกคนต่างต้องพบเจอ และบางครั้งก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องอยู่ไปกับมัน
แชร์โพสนี้
