วันที่ 31 พฤษภาคม 2563 ผู้สื่อข่าวรายงานว่ามีสองสามีภรรยา โดยตัวสามี ป่วยเป็นโรคเก๊า ส่วนตัวภรรยาป่วยเส้นเลือดในสมองแตกทำให้เป็นอัมพาตอวัยวะซีกขวาไม่มีแรง อาชีพขายไอศกรีม แต่ปัจจุบัน สามีขายไม่ได้เนื่องจากโรคโควิดระบาด ส่งผลให้ไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าห้อง ต้องอาศัยกินข้าวก้นบาตรและอาศัยอยู่ในวัดโป่งขามฝาดพัฒนา หมู่ที่ 7 ต.บ้านกลาง อ.หล่มสัก จ.เพชรบูรณ์ และไม่ได้รับเงินเยียวยาใดๆ จากรัฐบาล จึงเดินทางไปตรวจสอบ พบนายสมเด็จ วันพุธ อายุ 57 ปี และน.ส.อุบล ศรีพูล อายุ 58 ปี 2 สามีภรรยา
น.ส.อุบล ศรีพูล อายุ 58 ปี ภรรยาเปิดเผยว่า เดิมตนกับสามีอาศัยอยู่ที่บ้านเลขที่ 16/1ที่ บ้านวังยาวหมู่ 6 ต.ปากช่อง อ.หล่มสัก จ.เพชรบูรณ์ สามีทำงานหนักไม่ได้เนื่องจากเป็นโรคเก๊า มีลูกด้วยกัน 3 คน ไปอยู่ต่างจังหวัดทั้งหมด ลูกๆ ก็มีความขัดสนไม่แพ้กัน แฟนจึงได้มาสมัครเป็นคนงานรับจ้างขับรถอยู่โรงน้ำแข็งแห่งหนึ่งใน อ.หล่มสัก ส่วนตนก็ทำอาหารขายข้าวแกง น้ำอัดลมโดยได้พักอาศัยอยู่ในบ้านพักงานคนภายในโรงงานน้ำแข็ง ต่อมาตนมีอาการเส้นเลือดในสมองแตกไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ต้องเข้ารับการรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลหล่มสัก ทำให้แฟนต้องลาออกมาดูแลเป็นระยะเวลาเกือบ 2 ปี โดยเช่าห้องแถวอยู่ในตัว อ.หล่มสัก ใกล้กับโรงพยาบาลเพราะต้องเดินทางไปพบแพทย์เป็นประจำ อาการดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ร่างกายซีกซ้ายไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ปัจจุบันไม่สามารถทำงานอะไรได้เลย
ต่อมา นายสมเด็จ วันพุธ อายุ 57 ปี สามี ได้ไปเช่ารถสามล้อเครื่องขับขายไอศครีมพอมีรายได้เป็นค่าเช่าห้อง ค่าใช้จ่ายในครัวเรือน จนกระทั่งเมื่อประมาณ 2 เดือนที่ผ่านมาได้เกิดโรคโควิด-19 ไอศกรีมขายแทบไม่ได้เลย ทำให้ไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าห้อง จึงต้องออกจากห้องเช่าดังกล่าว แต่ก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหน จึงได้มาขออาศัยอยู่ที่ศาลาวัดโป่งขามฝาดพัฒนาหมู่ที่ 7 ต.บ้านกลาง เนื่อง นายสมเด็จ เคยมาขายไอศกรีมที่นี่เจ้าอาวาสท่านเห็นใจ จึงให้พักอาศัยที่ศาลาวัดพร้อมทั้งแบ่งปันอาหารบิณฑบาตให้กินประทังชีวิต ต่อมามีผู้ใจบุญให้อาศัยอยู่ในบ้านที่กำลังจะรื้อทิ้งจึงมีที่ซุกหัวนอน เป็นการชั่วคราว
น.ส.อุบล ศรีพูล อายุ 58 ปี ภรรยาเปิดเผยอีกว่า ชีวิตประจำวันก่อนสามี จะออกไปขายไอศกรีม ต้องเตรียมอาหารไว้ให้ตนกิน เนื่องจากตนแทบจะไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย จะถ่ายหนักเบาก็ต้องใส่กระโถน ใส่ถุงพลาสติกไว้ แล้วค่อยเอาไปทิ้งในห้องน้ำ ตนสงสารสามีมากเพราะต้องทั้งทำงาน และต้องดูแลตนเอง จนบางครั้งคิดสั้นไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้ว แต่สามีบอกให้สู้จนถึงที่สุด
สำหรับการช่วยเหลือต่างๆ นั้นตนไม่ได้รับเลยไม่ว่าจะเป็นเบี้ยคนพิการหรือเงินเยียวยาเดือนละ 5,000 บาท จากรัฐบาล ส่วนบ้านหลังนี้ก็ไม่รู้ว่าเจ้าของเขาจะให้อยู่นานขนาดไหน จึงอยากจะวิงวอนขอความช่วยเหลือจากหน่วยงาน หรือผู้ใจบุญบริจาคข้าวสารอาหารแห้งประทังชีวิต
ชัยวัฒน์ ปานนิล ผู้สื่อข่าวภูมิภาค จังหวัดเพชรบูรณ์
