ร้อยทั้งร้อยของผู้หญิง ต้องอยากได้คู่ครองที่ดี เป็นคนดี รักและเข้าใจกัน ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่นอกใจ เราก็เป็นคนหนึ่งที่ตามหาคนแบบนี้เข้ามาในชีวิต และรู้สึกดีมากที่เจอคน ๆ นั้นซะที
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าดีมาก ดีทุกอย่าง รักเรา ขยันทำงาน ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้ต้องปวดหัว จนเราคิดว่ารู้ทุกอย่าง และรับได้ทุกอย่างที่เป็นเค้า ซึ่งในที่สุดเราก็แต่งงานกัน
ก่อนแต่งงานเคยคุยกันไว้บ้างเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านว่าจะจัดสรรกันยังไง ก็สรุปได้ว่าช่วย ๆ กัน แบ่งเงินของเราทั้งคู่มาใช้เป็นเงินกองกลางเพื่อใช้จ่ายในบ้าน ซึ่งทุกอย่างก็ดูลงตัว เรียกว่าแฮปปี้จนเรารู้สึกว่าโชคดีมาก ๆ ที่ได้เค้ามาเป็นคู่ชีวิต
หลังแต่งงานทุกอย่างเป็นไปตามที่วางแผนกันไว้ จนเราสองคนเริ่มสร้างธุรกิจที่เป็นของเราเอง โดยเค้าเป็นคนจัดการเรื่องร้านทั้งหมด ทั้งซื้อของ ส่งของ จัดการเงินทอง ส่วนเราก็ทำงานที่ร้าน รับเงินเดือน รวมถึงค่าใช้จ่ายในบ้าน ค่าใช้จ่ายของลูก ๆ ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่สิ่งที่เราไม่เคยรู้เลยก็คือ เรื่องการใช้จ่ายของเค้า
ตั้งแต่เปิดร้านมาหลายปี สถานะทางการเงินไม่เคยปกติ บางเดือนเราต้องควักเงินส่วนตัวมาใช้จ่ายในบ้าน ใช้จ่ายให้ลูก ๆ บางทีก็ต้องไปโปะค่าใช้จ่ายของร้าน บางเดือนก็คล่องตัวจนผิดปกติ แรก ๆ คิดว่าน่าจะเพราะขายไม่ดี แต่เราอยู่ร้านตลอดก็เลยรู้ว่าไม่ใช่
ที่พีคที่สุดก็คือของหาย สมบัติที่เคยสะสมไว้ทั้งเงิน เพชร ทองหายไปแบบไม่มีร่องรอยการงัดแงะ พอเราพูดขึ้นมา เค้าก็บอกว่าขอยืมไปใช้หมุนเงินที่ร้านก่อน เราก็ไม่ได้โวยวายอะไรมาก เพราะร้านมีปัญหายังไงก็ต้องช่วยกัน แต่ส่วนใหญ่เค้าจะหาเงินและเอาของที่หยิบไปมาคืน ครบบ้าง ไม่ครบบ้าง เป็นแบบนี้วนเวียนแทบจะตลอดเวลา จนเรารู้สึกไม่มั่นคงในชีวิตเลย ถามดี ๆ ก็แล้ว ขู่ก็แล้ว แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรเลย
หลัง ๆ ร้านเริ่มมีปัญหาหนัก เราเองก็ไม่มีเงินมาอุดรอยรั่ว ถึงขั้นไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ไม่มีเงินค่าเทอม ไม่มีเงินให้ลูกไปโรงเรียน ต้องไปหยิบยืมคนอื่น จนมารู้ทีหลังว่าเค้าติดการพนันแบบร้ายแรงตั้งแต่ก่อนเจอเราแล้ว ไม่ใช่แค่หวย บอล แต่เล่นมันทุกอย่าง
เราขอให้เค้าตั้งสติ ให้หยุดเรื่องบ้า ๆ นี้อยู่หลายครั้ง ไม่ต้องนึกถึงเราก็ได้ ให้คิดถึงลูกก็พอ ถ้าพ่อเป็นแบบนี้ ลูกจะทำยังไง กอดคอกันอดตายคงไม่ใช่ทางออกที่ดี เค้าก็บอกว่าจะเลิกเล่นเด็ดขาด จะกลับมาทำงานที่ร้านเหมือนเดิม แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน เค้าพาเราแม่-ลูกไปสู่จุดที่ตกต่ำที่สุดในชีวิตจนได้ เสียเงินไปเท่าไหร่เราไม่รู้…รู้แต่ว่าร้านที่ทำมาด้วยกันหายไปต่อหน้าต่อตา
ตอนนี้เราแทบไม่มีเงินเลย สิ่งที่เราทำได้ก็คือหายืมเงิน หาของมาขายเพื่อเลี้ยงลูก เค้าเองก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน นาน ๆ จะกลับมาที ไม่รู้ว่าเพราะรู้สึกผิดหรือไปไหนกันแน่
เราไม่ได้ตามหาหรือสนใจเท่าไหร่ เพราะความรู้สึกต่าง ๆ ที่เคยมี อยู่ดี ๆ มันก็พอของมันเอง เหลือแต่ความงงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่รู้จะจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นยังไง ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีวันนี้ ไม่รู้ด้วยว่าอะไรแย่กว่ากัน ระหว่างการที่เค้าไปมีคนอื่นกับการหมดตัวแบบนี้
สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้มีอย่างเดียวก็คือ ดูแลลูก เราไม่มีเวลาไปสนใจเค้าอีกแล้ว จะว่าเราเปลี่ยนไปก็ได้ ไม่รักเค้าเหมือนเดิมก็ได้ แต่ในเมื่อเค้าไม่หยุด เราก็ต้องพอ…
