คอลัมน์ คุยกับ เอกราช โดย เอกราช เก่งทุกทาง
ฟุตบอลโลกหญิงที่ฝรั่งเศสยังแข่งไม่จบ ทีมชาติไทยจะจบแค่รอบแรก หรือมีปาฏิหาริย์ได้ไปต่อ ผมยังไม่รู้นะครับ
แต่เท่าที่ได้มาก็พอจะทำให้ทีมหญิงของเรา กลับบ้านอย่างนางเอก ไม่มีอะไรต้องอับอายแม้แต่นิดเดียว
เพราะสิ่งที่เราเจอในบอลโลกคราวนี้ คือ ความเป็นจริงล้วน ๆ และทุกคนก็ยอมรับ
เราโดนสหรัฐแชมป์เก่า ซึ่งเป็นทีมอันดับหนึ่งของโลกถล่มยับ 13-0 กลายเป็นสถิติแพ้ชนะถล่มทลายที่สุดในประวัติศาสตร์เวิลด์คัพ ดูเผิน ๆ เหมือนจะขายหน้า แต่ในเมื่อทั้งคนเล่น คนดู และ
นักข่าวต่างยอมรับความจริงว่า ชั้นบอลมันเทียบกันไม่ได้ มาตรฐานเกมห่างกันสุดกู่ การโดนยำ 13 ลูกก็เลยไม่ใช่เรื่องโลกแตก แถมอเมริกาทีมชนะ ยังโดนต่อว่า ซะด้วยซ้ำว่า ฉลองประตูจนเกินงาม ไม่รู้ดีใจอะไรกันนักหนา
นัดต่อมาทีมไทยแพ้สวีเดน 5-1 ก็เป็นการแพ้แบบชนะใจคนดู ทีมแพ้ถูกพูดถึงมากกว่าทีมชนะ หนึ่งประตูจากการยิงของ กาญจนา สังข์เงิน คือ ประตูแห่งความทรงจำ ยิงเข้าปุ๊บ คนเฮลั่นสนาม มาดามแป้ง-นวลพรรณ ล่ำซำ ผู้จัดการทีม ร้องไห้โดดกอดกับโค้ช หนึ่งฤทัย สระทองเวียน กลายเป็นภาพคลาสสิกของบอลโลกหญิง 2019
ทั้งหมดมีพื้นฐานจากความเป็นจริง คนดูต่างชาติดีใจแทน เพราะรู้ว่าเราเป็นทีมอ่อนในเกมระดับโลก ยิงได้ซักลูกเลยเหมือนแจ็กพอตแตก มีค่าดุจชัยชนะ
มาดามแป้งเอง ที่ร้องไห้ก็คงเพราะรู้แก่ใจว่า ทีมไทยไม่มีอะไรไปเทียบเขาได้เลย ไอ้ที่ยิงได้ก็มาจากหัวใจ ความเป็นนักสู้ล้วน ๆ สู้ทั้งที่แพ้ สู้ทั้งที่สู้ไม่ได้ พอยิงตู้มเข้าไป มันก็ย่อมตื้นตัน จุกอก น้ำตาไหล เป็นธรรมดา
ผมเองเห็นแล้วก็แทบจะร้องไปกับมาดามแป้ง เกมระดับนี้ใช่ว่าจะยิงประตูได้ง่าย ๆ แต่นี่เรายิงสวีเดน ทีมอันดับ 9 ของโลกได้แบบฝีมือล้วน ๆ น้ำตาก็เลยเอ่อออกมาคลอเบ้าเป็นธรรมดา
แต่เชื่อว่าถ้าเป็นไปได้ เราไม่อยากเห็นมาดามแป้งร้องไห้เพราะทีมแพ้แบบนักสู้บ่อย ๆ ต่อไป อยากให้คุณแป้งเธอร้องไห้ที่เห็นทีมชนะ อยากให้เป็นน้ำตาของความสะใจ ร้องแล้วกำหมัดอย่างผู้พิชิตมากกว่า
ทีมไทยอาจจะเคยชนะไอวอรีโคสต์ในบอลโลกคราวก่อน แต่ก็เหมือนฟ้าแลบแป๊บเดียว ไม่ได้ทำให้เรากลายเป็นทีมระดับอินเตอร์ขึ้นมาได้
การจะไปถึงขั้นนั้น บอลหญิงไทยต้องฝ่าฟันอุปสรรคอีกเยอะ เราต้องมีนักเตะให้เลือกมากกว่านี้ ฟุตบอลลีกหญิงในประเทศต้องเข้มแข็งพอสมควร ไม่ใช่เตะกันเอง ดูกันเอง สุดท้ายให้รับแชมป์ร่วมกัน เพราะกลัวทีมชาติเจ็บอย่างในฤดูกาลล่าสุด
คุณภาพของเกมในสนามก็ต้องยกระดับ เราแทบจะไม่มีแท็กติก ยืนคุมพื้นที่กันไม่ดี ไม่บีบพื้นที่คู่ต่อสู้เสียสมาธิ หลุดจากเกมง่าย ๆ
เรื่องพวกนี้จะถูกปรับให้ดีขึ้น ถ้าได้ลงเล่นบ่อย ๆ เจอทีมแข็งบ่อย ๆ ยิ่งถ้าได้เล่นในลีกที่เป็นการแข่งขันจริง ๆ ไม่ใช่แข่งกันเหมือนแมตช์ให้ตัวทีมชาติได้ซ้อม อีกหน่อยฝีเท้าก็จะพัฒนาขึ้นมาเอง
ทีมเก่ง ๆ ในเอเชียอย่างญี่ปุ่น จีน เกาหลีใต้ เขามีลีกบอลหญิงที่แข็งแกร่ง ญี่ปุ่นอดีตแชมป์โลกมีถึง 3 ดิวิชั่น มันก็เลยไม่แปลกที่ทีมชาติจะเก่งกาจ สู้กับทีมระดับโลกได้อย่างไม่เป็นรอง
บอลหญิงไทยยังไม่ต้องถึงขนาดนั้น ขอแค่พยายามสร้างจากพื้นฐานแล้วต่อยอดขึ้นไป ทำทีมสโมสร ทำลีกกันอย่างจริงจัง อย่าทำแบบขอไปที หรือทำแบบขอให้มีอย่างที่ผ่าน ๆ มา
ซักวันเราอาจร้องไห้อย่างผู้ชนะได้บ้าง
