ว่ากันว่าในความสัมพันธ์ของความรัก เราต้องรักในทุกอย่างของอีกคน เพราะทุกคนมีทั้งข้อดีและข้อเสีย เราจะเลือกรักเฉพาะข้อดีของเค้าไม่ได้ แต่ต้องรักและเข้าใจในข้อเสียของกันและกันด้วย
ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือข้อเสียที่เราต้องทำความเข้าใจนั้น เป็นข้อบกพร่องของเค้าจริง ๆ หรือเป็นแค่สิ่งที่เราไม่ชอบและไม่อยากให้เค้าทำกันแน่ ถ้าเป็นอย่างหลังคนที่ต้องทำความเข้าใจอาจต้องเป็นเรามากกว่า เพราะพฤติกรรมบางอย่างก็ยังไม่ถึงขั้นจะเป็นข้อเสียหรือข้อบกพร่อง แต่เป็นการกระทำที่ไม่ถูกใจเราซะมากกว่า
1. ปากแข็ง ไม่ค่อยเอาใจ
ถ้าเป็นเรื่องของความรัก ใคร ๆ ก็อยากให้คนเรารักดูแล ทะนุถนอม หรือง่าย ๆ ก็แค่บอกรักกันบ้างนาน ๆ ที แต่ข้อเสียของเค้าก็คือปากแข็ง ไม่เคยพูด ไม่เคยบอก แถมยังไม่ค่อยเอาใจ ไม่มีช่วงเวลาที่สุดแสนจะโรแมนติคเอาซะเลย ทำให้ความรักไม่ค่อยหวานแหวว ยิ่งเห็นคนโน้นก็หวาน คนนี้ก็หวาน หันไปมองคนข้าง ๆ ก็มัวแต่ทื่อไม่เคยแสดงออกอะไรเลย
ใครมีคนรักแบบนี้ให้ถามตัวเองก่อนเลยว่าการปากแข็งและไม่ค่อยเอาใจเนี่ย การกระทำอื่น ๆ ของเค้าเป็นยังไง อย่าลืมว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดเสมอ ถ้าแค่ปากแข็ง ไม่เอาใจ แต่กลับแสดงออกให้เห็นอยู่เสมอว่าเราคือคนที่สำคัญที่สุด แบบนี้จะมีประโยชน์อะไรที่จะมาบอกรักหรือเอาใจให้เสียเวลา
2. ขี้บ่น เรื่องมาก
ต้องไล่เรียงกันไปถึงจุดเริ่มต้นของความขี้บ่นเลย บ่นเพราะอะไร บ่นเรื่องอะไร บ่นแบบไหน บ่นเรื่อยเปื่อย หรือบ่นจริงจัง เพื่อที่เราจะแก้ปัญหาได้ตรงจุด บางทีการที่เรามองว่าข้อเสียของเค้าคือความขี้บ่น เรื่องมาก แต่เป็นเราเองนั่นแหละที่ทำให้เค้าต้องบ่น อันนี้อาจต้องยกประโยชน์ให้จำเลย ไม่ใช่ความผิดเค้า แต่เป็นเราต่างหากที่ผิด
อีกอย่างก็คือแม้ความขี้บ่นจะน่ารำคาญ แต่ถ้ามองกันดี ๆ แบบไม่มีอคติ การที่เค้าบ่นก็แปลว่าเค้าสนใจและให้ความสำคัญ อยากให้ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ถ้าผลของการบ่นเป็นไปในทางที่ดี บางทีเราอาจต้องยอมทนกับการบ่นของเค้าบ้างก็ได้ ที่สำคัญอย่าลืมว่าการบ่นเป็นผล ส่วนเหตุก็คือการกระทำที่ทำให้เค้าต้องบ่น เพราะงั้นตัดแค่เหตุ ก็ไม่เกิดผล
3. อะไรก็ได้ แล้วแต่เลย
ส่วนใหญ่คำว่า “อะไรก็ได้” มักมาจากคุณผู้หญิง แต่อะไรก็ได้ของผู้หญิงกลับเป็นอะไรที่ซับซ้อนมากกว่านั้นเสมอ เพราะแท้จริงมันไม่ได้มีความหมายว่า “อะไรก็ได้” แต่เป็นอะไรก็ได้ที่ฉันชอบและคุณน่าจะรู้นะว่าอะไร (ซับซ้อนยิ่งนัก)
ในขณะที่ฝ่ายชาย “อะไรก็ได้ แล้วแต่เลย” ของเค้าก็คือการไม่คิดอะไรเลย ปล่อยให้ฝ่ายหญิงคิดและทำอยู่คนเดียว จนบางทีก็คิดว่าผู้ชายของเรามีความคิดอะไรกับเค้าบ้างไหมเนี่ย พาลให้รู้สึกหงุดหงิดกับคำว่า “อะไรก็ได้ แล้วแต่เลย” ของคุณผู้ชายเอามาก ๆ
เมื่อความไม่พอดีของผู้ชายและผู้หญิงมาเจอกัน ถามว่า “อะไรก็ได้” ถึงกับเป็นข้อเสียเลยไหม คงตอบได้ไม่ชัดเจนนัก เพราะแต่ละคนต่างมีวิธีที่จะบอกถึงความต้องการต่างกัน ฝ่ายชายอาจจะแค่อยากตามใจ ส่วนฝ่ายหญิงก็อาจจะแค่อยากให้คนเอาใจ ทั้งสองฝ่ายไม่มีใครผิด และไม่ถึงกับเป็นข้อเสียที่ต้องรับกันไม่ได้ ทุกอย่างอยู่ที่การทำความเข้าใจ และตกลงกัน
ถ้ามองว่าเรื่องแบบนี้เป็นอุปสรรคกับการใช้ชีวิตคู่ก็ต้องบอกกัน ทำความเข้าใจกัน อย่าปล่อยเรื่องเล็ก ๆ ถูกมองข้ามและกลายเป็นข้อบกพร่องของกันและกันไปแบบไม่รู้ตัว
4. เอาแต่ใจ
ต้องทำความเข้าใจก่อนว่า “เอาแต่ใจ” กับ “เห็นแก่ตัว” เป็นคนละเรื่องกัน
เห็นแก่ตัวคือเอาแต่ได้ คิดว่าตัวเองถูกเสมอ ไม่นึกถึงคนอื่น เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เป็นศูนย์กลางจักรวาล
ในขณะที่ความเอาแต่ใจเป็นคนละเรื่องกับความเห็นแก่ตัว ที่ไม่ใช่แค่เส้นบาง ๆ แต่เป็นการแบ่งแยกที่ค่อนข้างเชียวแหละ
การเอาแต่ใจมักมีรากฐานมาจากความรักบวกความชอบจัดการอีกนิด ๆ หน่อย ๆ เรียกว่าเป็นการเรียกร้องความสนใจในรูปแบบหนึ่ง และไม่ใช่การเรียกร้องกับคนอื่นพร่ำเพรื่อ แต่จะเอาแต่ใจเฉพาะกับคนที่รักหรือคนใกล้ชิดเท่านั้น
เริ่มเห็นข้อดีแล้วใช่ไหม..ว่าเหตุผลของการเอาแต่ใจมันก็มีอยู่ ยิ่งถ้าไม่ใช่การเอาแต่ใจที่ทำร้ายใคร หรือไม่ใช่การมองด้านผิดเป็นถูกเสมอ แบบนี้ถือว่าน่ารักขึ้นมาหน่อย ที่สำคัญต้องเช็กดูด้วยว่าที่เค้าเอาแต่ใจขนาดนี้ เป็นเพราะเราเองหรือนิสัยของเค้ากันแน่ ส่วนใหญ่เพราะแฟนคอยสปอยล์เนี่ยแหละ อีกคนก็เลยชอบเอาแต่ใจ
5. ขี้น้อยใจ ขี้งอน
มุมเล็ก ๆ ที่ทำให้ความรักไม่เคยน่าเบื่อเลย ก็คือการได้งอนกัน ได้น้อยใจกันเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะไม่มีคู่ไหนที่รักกันเพอร์เฟ็กต์ไปซะทุกเรื่อง การโกรธกัน งอนกันก็คือการได้เรียนรู้กันในมุมมองใหม่ ๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
ความรักถ้าราบรื่นเกินไปก็ไม่มีสีสัน พาลให้เบื่อกันไวเสียเปล่า ๆ บางทีการงอนหรือน้อยใจกันบ้างก็ทำให้ชีวิตคู่ตื่นเต้นขึ้น แต่ที่สำคัญก็คือทุกอย่างมีขอบเขตของมันเสมอ ถ้าคนใดคนหนึ่งขี้งอน ขี้น้อยใจจนเกินเหตุ แทนที่ทั้งคู่จะได้เรียนรู้กัน ได้ง้อแล้วก็กลับมาคืนดีกันแบบแฮปปี้ กลับกลายเป็นความเหนื่อยใจ ท้อแท้เข้ามาแทน
6. บ้างาน
ความบ้างานเป็นข้อเสียหรือข้อบกพร่องของคน ๆ หนึ่งได้จริงหรือ
เอาจริง ๆ ถ้าให้เลือกคบกับคนบ้างานกับคนไม่มีงานทำ เชื่อว่าทุกคนเลือกคนบ้างานกันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นไม่แปลกที่ความบ้างานจะเป็นข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เรายอมรับกันได้ แถมบางทีตอนรับโบนัสงาม ๆ ก็แฮปปี้กันทั้งบ้านได้อีกต่างหาก
แต่ทุกอย่างต้องมีความพอดี ถ้ารักกับคนบ้างานก็ต้องมีกฎกติกาที่ตกลงร่วมกัน ถ้าไม่มีการแหกกฎ ความบ้างานก็ไม่ใช่ข้อเสีย แต่เป็นข้อดีแบบดีดี๊ดีอีกต่างหาก
พฤติกรรมเหล่านี้ ถ้ามองว่าเป็นแค่การกระทำที่ต้องค่อย ๆ ปรับไปด้วยกัน ก็ไม่มีอะไรยากสำหรับความรัก เพราะสุดท้ายแล้วความรักจะทำให้เราผ่านทุกอย่างไปได้
ไม่มีใครถูกใจใครไปทั้งหมด
จงรักในข้อดี และให้อภัยในข้อเสียของกันและกัน
