ช่วงนี้เห็นข่าวการจากไปก่อนวัยอันควรด้วยโรคภัยไข้เจ็บอยู่บ่อยๆ ล่าสุดปีเตอร์ คอร์ป ไดเรนดัล เพิ่งจะสูญเสียน้องชาย ไมเคิล คอร์ป ไดเรนดัล" ไปจากโรคมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย ก่อนหน้านั้น คุณ “ต้องการ” วลัยกร สมรรถกร ศิลปิน-นักวาดภาพออร์แกนิก เจ้าของภาพประกอบ "ความสุขของกะทิ" ก็จากไปด้วยมะเร็ง หลังจากเคยตรวจเจอมะเร็งผิวหนังระยะแรก และเข้ารับการรักษา เริ่มระมัดระวังในการใช้ชีวิต เพื่อไม่ให้มะเร็งกลับมาอีก ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอได้เบนเข็มมาสู่วิถีธีรรมชาติ ทั้งเรื่องอาหารการกิน ความเป็นอยู่ ไปจนถึงการทำงาน เธอหันมาวาดรูปโดยใช้สีจากธรรมชาติ เธอเคยบอกว่า "สีที่มาจากดอกไม้ ใบไม้อาจจะซีดลงตามกาลเวลา แต่ก็ไม่ต่างอะไรจากชีวิตที่เป็นไปตามครรลองของธรรมชาติ" ดาราไต้หวันอีกคน ก็อตฟรีย์ เกา ก็หมดสติระหว่างบันทึกเทป และเสียชีวิตขณะนำส่งโรงพยาบาล อายุแค่ 35 ปีเท่านั้นเอง
วันนี้โรคภัยไข้เจ็บ ไม่ได้เรียงตามลำดับวัย ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วยังมีลมหายใจ ให้ถือว่านี่คือเรื่องโชคดีเรื่องหนึ่งในชีวิต คิดอยากจะทำอะไร รีบทำเลยค่ะ บอกตัวเองแบบนี้เสมอ ดูแลตัวเองได้คือเรื่องปกติ ดูแลคนอื่นได้เป็นเรื่องของความภาคภูมิใจ “เวลา” ที่มีไม่ว่าสั้นหรือยาวแค่ไหน ใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุข ไม่จมอยู่กับทุกข์นานเกินไป และเป็นผู้ให้ทุกครั้งที่มีโอกาส เราก็จะไม่ประมาทกับการใช้ชีวิต
ล่าสุดไปพูดที่ศิริราช ศูนย์บริรักษ์ เป็นหน่วยงานที่จัดตั้งขึ้นเพื่อดำเนินงาน Palliative Care เป็นการทำงานร่วมกันของทีมสหวิชาชีพ ได้แก่ แพทย์ พยาบาล นักจิตวิทยา นักดนตรีบำบัด แพทย์แผนไทยและนักสังคมสงเคราะห์เพื่อดูแลผู้ป่วยให้มีความสุขที่สุดจนวินาทีสุดท้าย… ขึ้นเวทีพร้อมกับครูนุ่น น้องเป็นครูสอนร้องเพลงค่ะ ไม่บอกชื่อจริงแล้วกันนะคะ เผื่อน้องอยากให้โรคภัยไข้เจ็บที่น้องเป็น เป็นเรื่องส่วนตัวและครอบครัว คุณครูเป็นโรคประหลาดมาก คือโรคหัวใจดับ อยู่ๆมีอาการวูบ หมดสติ หัวใจหยุดการทำงาน เหมือนถูกเตะปลั๊ก แล้วไปฟื้นในห้องไอซียู หาสาเหตุไม่เจอ ตอนนี้รักษาตามอาการ ไม่มีสัญญาณล่วงหน้า ล่าสุดวูบปั๊บล้มลงหน้ากระแทกพื้นเย็บอยู่หลายเข็ม น้องเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่หัวเราะเสียงใสๆ ตั้งใจจะเป็นครูสอนร้องเพลงต่อไป และเป็นผู้ให้ ในวันที่หัวใจยังไม่ดับวูบ ด้วยการสอนผู้ป่วยระยะสุดท้ายร้องเพลงค่ะ คำว่า “ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอน” น้องเข้าใจชัดเจนที่สุด ถึงขั้นบอกคุณแม่เอาไว้แล้วว่า ถ้าน้องวูบไปแล้วไม่กลับมา งานศพควรจัดแบบไหน “อย่ามีเสียงสวดมนต์เยอะๆนะแม่ หนูกลัว เปิดเพลงที่หนูร้องในงานก็ได้นะชิลๆ หรือถ้าหนูฟื้นขึ้นมาในห้องไอซียู บอกเพื่อนๆและคนที่มาเยี่ยมหนูด้วยนะ อย่ามาร้องไห้ หนูใจไม่ดี มายิ้มให้หนูดีกว่า” นั่งฟังเรื่องที่น้องเล่าไปน้ำตาซึมไป
เรื่องที่น่าดีใจมากๆอย่างหนึ่ง ตั้งแต่น้องใช้เวลาที่มีเป็นครูสอนร้องเพลงให้ผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่ศิริราช อาการวูบ หรือหัวใจดับ มีความถี่น้อยลง ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด การเป็นผู้ให้ ทำให้น้องใช้ลมหายใจที่มีได้ทรงคุณค่าที่สุด ..เราส่งพลังกันไปมาบนเวที ได้กอดกันแน่นๆ ขนาดว่าตัวเองเป็นคนที่คิดถึงความไม่แน่นอนในชีวิตทุกวัน เจอโรคภัยไข้เจ็บที่น้องเป็น ยิ่งเห็นความไม่แน่นอนในชีวิตทุกวินาที การขึ้นเวทีวันนั้น ทำให้ได้คำตอบมาตอบเจ้าของคำถามนี้แล้ว
“ถ้าเรารู้สึกเหมือนโลกไม่เคยอยู่ข้างเราเลย และมันไม่ค่อยน่าอยู่แล้วอะค่ะ จะออกจากความรู้สึกนี้แบบไหนดีคะพี่อ้อย”
เราอยู่บนโลกนี้แค่ช่วงเวลาเดียวเท่านั้นค่ะ มีคนมากมายบนโลกนี้ดิ้นรนที่จะมีลมหายใจต่อ เรายังหายใจสบายๆจะรีบท้อไปไหน ถ้าโลกเข้าข้างแต่เรา คนอื่นจะอยู่ยังไง โลกหมุนมาหมุนไป อยู่ที่วันไหนโลกจะหันมุมใดเข้าหาเรา มุมที่สวยที่สุด หรือมุมที่พังที่สุด ที่สำคัญโลกไม่เคยหยุดหมุนนั่นหมายความว่า จะสุขที่สุด หรือทุกข์ที่สุด 1 วัน ก็มีกันแค่ 24 ชม.เท่านั้น เดี๋ยวก็ผ่านไป อย่ารีบทิ้งกันไปไหน วันนี้อาจไม่ดีเท่าไหร่ ยิ่งต้องหายใจต่อไป เพื่อรอว่าวันไหนจะเป็นวันดีๆของเราบ้าง คนทุกคนมีวันสุดท้าย ความโชคดีหรือโชคร้ายอยู่ที่ใครจะเตรียมความพร้อมก่อนถึงวันนั้นได้ดีกว่ากัน เอาจริงๆนะคะ ได้เป็นผู้ป่วยระยะสุดท้าย ก็ยังดีที่มีเวลาเพื่อถามตัวเองว่า มีอะไรอีกไหมที่เรายังไม่ได้ทำ หรือบอกอะไรกับใคร มีคนอีกมากมายที่ลมหายใจหยุดไปแบบที่ไม่เคยเตรียมอะไรไว้ อาจน่าเสียใจกว่า
ใกล้หมดปีเข้าไปทุกที ลองหายใจยาวๆ ถ้าลมหายใจนี้ยังเป็นของเรา แปลว่า โลกอนุญาติให้เราได้ไปต่อ อย่ามัวแต่ท้อ เพราะนี่คือวาระพิเศษ รีบมองหาความสุขรอบๆตัว ถ้าเราตั้งเงื่อนไขความสุขไว้ง่ายๆ เราจะสามารถสัมผัสความสุขได้ทุกวัน ถ้าวันนี้ยังลุกจากเตียงได้ และยังบ่นไหว เรายังโชคดีกว่าใครๆ จะน่าเสียใจถ้าเรายังมองไม่เห็นความโชคดีของตัวเอง
