"…โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และอ่านไปในทิศทางของความบันเทิง…"
สวัสดีครับผม 'ป๋อง กพล ทองพลับ' เอง หรือ 'ป๋องผี' หรืออีกมากมายหลายชื่อสุดแท้แต่ใครจะเรียกผมว่าอย่างไร
มาว่าถึงตรงนี้ผมก็ลืมตัวคิดว่าจัดรายการทางวิทยุอยู่ เพราะนี่ถือเป็นงานชิ้นใหม่ที่ผมไม่เคยทำมาก่อน คือการร่วมงานกับ LINE TODAY ในการหยิบยกเรื่องราวสยองขวัญที่ผู้คนมากมายถ่ายทอดให้กับตัวตัวผมเอง รวมทั้งทีมงานฟังผ่านรายการวิทยุ The Shock
หลังจากนี้ LINE TODAY จะเป็นอีกช่องทางหนึ่งที่ผม จะเปลี่ยนจากเรื่องราวที่ได้ฟังมาเป็นรูปแบบตัวหนังสือ พร้อมกับพาทุกๆ ท่านไปประสบพบเจอกับเหตุการณ์ที่หาคำอธิบายไม่ได้ ผ่านคอลัมน์ที่มีชื่อเหมาะเหม็งว่า "ตรงนี้…ผีดุ"
ตรงนี้…ผีดุ ตอน จำไปอีกนาน
เรื่องราวนี้เป็นเรื่องราวของน้องเก่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในทีมงาน The Shock ของเรานี่ล่ะครับ เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 3 – 4 ปีที่ผ่านมา เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นที่ จ.เชียงใหม่ในโรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งน้องเก่งต้องเดินทางไปที่จังหวัดเชียงใหม่เพื่อไปร่วมคัดเลือกตัวแทนในการแข่งขันกีฬาแห่งชาติ เขาและเพื่อนๆ ก็ออกเดินทางจากกรุงเทพไปถึงที่เชียงใหม่ช่วงประมาณสัก 4 ทุ่ม ก็ขับรถตระเวนหาโรงแรมที่พัก โดยมีข้อแม้ว่าที่พักต้องอยู่ใกล้กับสนามที่พวกเขาจะต้องไปแข่งขันกันในวันถัดไป น้องเก่งและเพื่อนก็ไปได้โรงแรมแห่งหนี่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสนามแข่งมากนัก ทั้งหมดก็ติดต่อขอเช่าห้องทั้งหมด 2 ห้องด้วยกัน
ต้องบอกก่อนเลยนะครับว่าโรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมที่ใหญ่มาก มีประมาณ 15 ชั้นเห็นจะได้ สภาพโรงแรมดูเก่าๆ แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนจากที่น้องบอก น่าจะเป็นโรงแรมระดับ 4 ดาวของจังหวัดเลย หลังจากที่เช็คอินเข้าพักเป็นที่เรียบร้อยก็ขนข้าวของขึ้นห้องพัก ซึ่งอยู่ที่ชั้น 6 ของโรงแรม ในตอนนั้น บรรยากาศของโรงแรมดูเงียบงันมากๆ ไม่มีใครเดินไปมาเลยนอกจากพนักงาน ซึ่งพวกน้องก็มองในมุมที่ดีว่ามันไม่ใช่ช่วงหน้าไฮซีซั่น ก็ย่อมมีลูกค้าน้อยอยู่แล้ว แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้พวกเขาไม่สบายใจมากๆ กับภาพแรกก่อนที่จะก้าวเข้าไปสู่ชั้นที่เข้าพัก…
นั่นก็คือลิฟท์ที่จะต้องโดยสารไปยังชั้น 6 เชื่อไหมครับว่ามันน่ากลัวมากๆ ลองนึกภาพตามนะครับ ประตูลิฟท์เป็นสีแดงๆ เก่าๆ พอลิฟท์เปิด ด้านในลิฟท์ถูกบุด้วยไม้อัดสีเก่าๆ เหมือนโลงศพ กลิ่นแปลกๆ ดูอับ เรียกได้ว่าเข้าไปยืนแล้วเหมือนกำลังจะถูกพาไปอีกโลกหนึ่งอย่างไรอย่างนั้นและเชื่อไหมครับว่า ด้วยความที่ไอ้น้องเก่งเป็นคนที่ปากไวมากๆ เวลาไปตามสถานที่ไหนก็ตามแต่ มันดันโพล่งปากพูดออกมาว่า
“ เดี๋ยวคอยดูนะถ้าเกิดลิฟท์มันเกิดเปิดที่ชั้น 2 นะ แล้วไฟมันปิดทั้งชั้น กูว่าที่นี่มีผีแน่นอน “
พลันเหมือนใจคิด ลิฟท์หยุดที่ชั้น 2 แล้วประตูก็เปิดออก ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับว่า ไฟทั้งชั้นมืดมิด ไม่มีแม้แต่แสงไฟอะไรรอดเข้ามา มีแต่แสงไฟจากลิฟท์ที่ตกสะท้อนกับพื้นชองชั้นนี้เท่านั้น เจ้าเก่งรีบกดปิดลิฟท์แทบไม่ทันเลยทีเดียว และพอมาถึงที่ชั้น 6 ตอนที่ลิฟท์เปิดออก บรรยากาศมันช่างเงียบงันเสียจริงๆ ชนิดที่ว่าถ้าไม่พูดกันเนี่ยได้ยินเสียงหัวใจเต้นเลยก็ว่าได้ เดินออกจากลิฟท์มาก็เลี้ยวขวาเพื่อเดินไปห้องพัก
พอไปถึงหน้าห้องสิ่งแรกที่พวกเค้าทั้งหมดสัมผัสได้เลยก็คือ ประตูเก่าๆ ที่เหมือนไม่มีการเปิดปิดมาเป็นเวลานาน และยิ่งพอเปิดประตูเข้าไป ลองนึกสภาพดูนะครับ บานประตูที่มันครูดไปกับพรมห้องเสียงดังครืด กลิ่นอับๆ พร้อมกับฝุ่นที่มันตลบอบอวล มันช่างเป็นอะไรที่ไม่น่านอนเอาซะเลย ส่วนเพื่อนที่เปิดอีกห้องก็รู้สึกได้เหมือนกัน ทั้งหมดได้แต่ออกมายืนมองหน้ากันอยู่ภายนอกห้อง แต่ไม่รู้จะทำยังไง เจ้าเก่งเลยหันไปบอกกับน้องที่ยกกระเป๋ามาให้ว่า "ผมขอเปลี่ยนห้องได้ไหมครับ ห้องนี้มันอับๆ ยังไงไม่รู้" น้องก็บอกว่าได้เดี๋ยวลงไปถามข้างล่างให้ว่ามีห้องไหนว่างบ้าง แล้วน้องก็รีบเดินลงไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ทั้งหมดสงสัยว่า มันจะต้องลงไปถามเลยหรือว่ามีห้องไหนว่างบ้าง ทั้งที่ตอนเข้ามาแทบจะมองไม่เห็นคนพักเลย แต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ทั้งหมดก็แยกย้ายกันจัดแจงข้าวของ เพื่อที่จะได้นอนพัก เพราะรุ่งเช้าจะต้องไปเตรียมตัวเพื่อฝึกซ้อมก่อนจะถึงวันแข่งขันจริง
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เก่งและเพื่อนๆ ก็รอว่าเมื่อไหร่น้องที่บอกว่าจะขอขึ้นมาบอกเรื่องเปลี่ยนห้องจะขึ้นมาเมื่อไหร่ รอไปนานเท่าไหร่จำไม่ได้ จนพวกเค้าทั้ง 3 คนก็เผลอหลับไป
และตอนที่หลับไปเนี่ยล่ะครับ เจ้าเก่งมันก็ฝันว่ามีโทรศัพท์ดังขึ้นมา พร้อมกับเสียงปลายสายพูดขึ้นมาว่า…
"กำลังจะเอากุญแจห้องขึ้นมาเปลี่ยนห้องให้นะครับ…"
