วันที่ 24 มกราคม 2562 นายณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ แกนนำกลุ่มแนวร่วมประชาธิปไตยต่อต้านเผด็จการแห่งชาติ (นปช.) และประธานคณะกรรมรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งของพรรคไทยรักษาชาติ ได้โพสต์ข้อความในลงเฟซบุ๊กสาธารณะภายหลังที่เมื่อวานนี้ ได้มีการประกาศพระราชกฤษฎีกาให้มีการเลือกตั้งและในช่วงบ่าย ประธานคณะกรรมการการเลือกตั้งได้ออกมาแถลงข่าวถึงกำหนดการและประกาศให้ 24 มีนาคม 22562 เป็นวันเลือกตั้งทั่วไป
นายณัฐวุฒิกล่าวว่า หลายคนดีใจ รู้สึกว่าประเทศไทยมีความหวัง หลังมีประกาศพระราชกฤษฎีกาเลือกตั้งและกกต.แถลงกำหนดวันลงคะแนนเป็นวันที่ 24 มีนาคม 2562 ทันที
ก่อนจะคิดกว้าง มองไกล ไปกว่านี้ ขอชวนย้อนอดีตเพื่อเป็นพื้นฐานสำคัญในการก้าวไปข้างหน้า
ในห้วงเวลาของความขัดแย้งทางการเมือง เราเคยมีการประกาศพระราชกฤษฎีกายุบสภากำหนดวันเลือกตั้ง 2 ครั้ง ซึ่งปลายทางไม่ใช่ประชาธิปไตย แต่กลายเป็นจุดเริ่มต้นของอำนาจเผด็จการ
24 กุมภาพันธ์ 2549 รัฐบาลทักษิณประกาศพระราชกฤษฎีกายุบสภา กำหนดวันเลือกตั้ง 2 เมษายน
9 ธันวาคม 2556 รัฐบาลยิ่งลักษณ์ประกาศพระราชกฤษฎีกายุบสภา กำหนดวันเลือกตั้ง 2 กุมภาพันธ์ 2557
ทั้ง 2 ครั้งอยู่ในสถานการณ์ชุมนุมต่อต้านรัฐบาลของมวลชนฝ่ายหนึ่ง ขณะที่อีกฝ่ายให้การสนับสนุน ประวัติศาสตร์ฉายซ้ำที่คนส่วนใหญ่ยังจำได้ คือ พรรคการเมืองฝ่ายตรงข้ามรัฐบาลประกาศบอยคอตการเลือกตั้ง มีความเคลื่อนไหวหลายด้านสมคบคิดสัมพันธ์กัน จนการเลือกตั้งเป็นโมฆะแล้วจบลงที่การรัฐประหาร
ในโลกของความเป็นจริง การมีวันเลือกตั้งอย่างเป็นทางการจึงไม่ใช่หลักประกันอันใดเลย หากขบวนการขัดขวางล้มการเลือกตั้งยังขับเคลื่อน ซึ่งปฏิเสธไม่ได้ว่าถึงปัจจุบันยังมีความพยายามของคนกลุ่มนี้
2 ครั้งที่เป็นโมฆะ รัฐบาลรักษาการอยู่ในสภาพบอบช้ำทางการเมือง อำนาจที่กฎหมายให้ไว้อย่างจำกัดถูกกำจัดแทบหมดสิ้นจากอำนาจนอกระบบที่มีอิทธิพลมากกว่า แม้พยายามอย่างที่สุดให้ทุกอย่างเดินไปข้างหน้า แต่ก็เกินกำลังที่จะปกป้องการเลือกตั้งไว้ได้
ต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับรัฐบาลนี้ที่มีอำนาจไม่จำกัด ออกกติกาเอง ปลดกรรมการได้ จะยกเลิกการเลือกตั้งเสียก็ได้ และผู้นำรัฐบาลเตรียมจะเป็นผู้เล่นในฐานะว่าที่นายกรัฐมนตรีอย่างที่รู้กันมาตลอด
แต่หากลึกสุดใจของผู้มีอำนาจคือไม่อยากเลือกตั้ง สิ่งเดียวที่จะมีพลังผลักดันการเลือกตั้งให้เกิดขึ้นได้จริงและสำเร็จราบรื่น คือ การสรุปบทเรียนร่วมกันของสังคมไทยว่าการปฏิเสธกลไกของระบอบประชาธิปไตยไม่ใช่ทางออกของประเทศ ถึงที่สุดการหาข้อยุติของความขัดแย้งก็ยังต้องกลับมาที่การเลือกตั้ง
หวังใจเป็นที่สุดว่าขบวนการล้มเลือกตั้งซึ่งยังมีอยู่จะอ่อนกำลังลง พรรคการเมืองและนักการเมืองที่ชักแถวกันออกมาแสดงความพร้อมจะไม่บอยคอต ไม่ขัดขวาง
แม้กติกานี้จะยิ่งกว่าอัปลักษณ์แต่ก็เป็นทางออกเดียวที่จะนำพาบ้านเมืองกลับสู่ประชาธิปไตยโดยสันติ ถึงจะเสียเปรียบหรือเสี่ยงจะพ่ายแพ้ฝ่ายประชาธิปไตยก็ต้องลงสนามสู้ แพ้ชนะอยู่ที่ประชาชน แต่ถ้าไม่มีเลือกตั้งประเทศไทยจะแพ้และเสียหายไม่สิ้นสุด
คำว่า”เลือกตั้ง” ต้องไม่พร่าเลือนเลื่อนลอยเหมือนคำว่า “ปรองดอง” หรือ “ปฏิรูป”
ถ้าวันเลือกตั้งไม่ใช่การคืนอำนาจให้ประชาชน แต่หมายถึงวันเวียนเทียนอำนาจเพื่ออยู่ต่อของคนบางกลุ่ม
24 มีนาคม ก็ต้องไม่หมายถึงแค่วันลงคะแนน แต่คือวันลงจากอำนาจของเผด็จการ
