วันที่ 18 ธ.ค.61 นายชูวิทย์ กมลวิศิษฎ์ อดีตหัวหน้าพรรครักประเทศไทย โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ค “ชูวิทย์ กมลวิศิษฎ์” ถึง นายธาริต เพ็งดิษฐ์ อดีตอธิบดีกรมสอบสวนคดีพิเศษ โดยระบุข้อความว่า …
คุณธาริต “สนลู่ลม” หรือ “ไม้ยืนต้น” ผมรู้จักคุณธาริต เมื่อ 10 ปีก่อน ตอนเป็นเลขาธิการ ป.ป.ท. มาเอาข้อมูลคอรัปชั่นที่ผมแฉ ก่อนที่จะเติบโตเป็นถึง “อธิบดี ดีเอสไอ” เคยถูกหมายหัวจาก คุณเฉลิม อยู่บำรุง พรรคเพื่อไทย ที่ขณะนั้นเป็นฝ่ายค้านว่า “วันใดที่มีอำนาจวาสนาเป็นรัฐบาล จะย้ายคุณธาริตเป็นคนแรก” แต่ปรากฎว่าเมื่อพรรคเพื่อไทยได้เป็นรัฐบาล คุณเฉลิมได้เป็นใหญ่ คุณธาริตก็ยังอยู่ในตำแหน่งเดิม ไม่ได้ถูกย้ายไปไหน แถมทำงานได้ดีเกินคาด ตอบสนองรัฐบาลเพื่อไทยแบบ “ออกนอกหน้า” ได้ทุกเรื่อง จนกระทั่งหมดบุญพรรคเพื่อไทย จึงถูกตาม “เช็คบิล” โดย คสช. หลุดออกจากตำแหน่ง หากยังอยู่ คุณธาริตก็คงรับใช้ รัฐบาล คสช. ได้ดี แต่เพราะความไม่ไว้วางใจ ไม่ใช่ทำงานไม่เป็น ไม่เก่ง หรืออาจเก่งเกินไปด้วยซ้ำ ที่ทำให้ต้องกระเด็นออกไปจากตำแหน่งสำคัญนี้ ผมเห็นว่าข้าราชการประจำ ควรดูคุณธาริตเป็นตัวอย่าง และตั้งปณิธานใหม่ว่า 1. อย่าได้เดินแรง ออกหน้าแทนรัฐบาลเป็นอันขาด 2. ทำตัวนิ่งๆ เฉยๆ ไม่ยินดี ยินร้าย กับนโยบายของรัฐบาล 3. หากรัฐมนตรีจี้ ก็ทำ หากไม่จี้ ก็ไปตามระบบ คิดเสียว่า ประเทศไทยก็ไม่ใช่ของเราคนเดียว 4. อย่าทำตัวเด่น คิดว่าเป็นเด็กเส้น จะถูกตราหน้า พอเปลี่ยนรัฐบาล หรือเปลี่ยนรัฐมนตรีเมื่อไหร่ เป็นถูกเชือดทันที 5. อย่าเร่ง อย่าช้า เอาแค่พอดีคาบเส้น ประชุมสัมมนาต้องไป วันเกิดนายอย่าขาด จะเอาใจนายก็ให้ดูทิศทางลม เพราะหากมากไป เดี๋ยวพอนายใหม่มาก็โดนเด้งอีก ในฐานะเด็กนายเก่า รัฐบาลทุกยุค รัฐมนตรีทุกคน ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมา ส่วนข้าราชการประจำนั้นอยู่ตลอด จึงต้องรู้จักทำตัวให้พริ้วเป็น “สนลู่ลม” หากยืนขาแข็งเป็น “ไม้ยืนต้น” โต้ลมการเมือง คงรู้อนาคต บอกเมียล่วงหน้า ว่าพี่อยู่ได้อีกไม่นาน คุณธาริต จึงเป็นตัวอย่างของข้าราชการที่ตอบสนองดีเกินไป จนไปแถลงข่าวเอาใจรัฐบาลเพื่อไทยว่า สุเทพผิด เรื่องทุจริตโรงพัก 396 แห่ง (ที่ผมแฉเปิดแผลไว้ในสภา ตอนอภิปรายไม่ไว้วางใจ) น่าแปลกใจว่าจวบจนบัดนี้ยังหาคนผิดไปติดคุกไม่ได้ ส่วนคนแถลงติดคุกไปเรียบร้อย นี่ถ้ารัฐบาลเพื่อไทยยังอยู่ อนาคตคุณธาริตคงไปโลด ไม่ต้องไปกินข้าวแดงเหมือนผม จึงต้องตระหนักว่าเรื่องแบบนี้ “ยุคใครยุคมัน” เพราะท้ายสุดเมื่อรัฐบาลหมดอำนาจ ก็ “ตัวใครตัวมัน”
