คุณเคยรู้สึกหรือนึกสงสัยตัวเองบ้างไหมว่า ตอนนี้ฉันปกติหรือเปล่า ก่อนหน้าที่เอิ้นจะมาเรียนจิตแพทย์ เอิ้นเองก็เกิดคำถามนี้กับตัวเองบ่อยครั้ง หลังจากที่เรียนจบและฝึกประสบการณ์กับชีวิตจริงอยู่พักใหญ่ๆ จึงเริ่มเข้าใจคำตอบของคำถามนี้ และกลายเป็นคนที่คนอื่นมักจะถามตลอดมาว่า “ฉันปกติหรือเปล่าคะหมอ”
ปกติหรือไม่ปกติ ความจริงแล้วไม่ใช่ปัญหา เพราะสุดท้ายแล้ว ถ้าเรายอมรับและดูแลรักษา เราทุกคนก็สามารถกลับมาปกติได้หมด
แต่ปัญหาของการที่เราจะบอกใครคนหนึ่งว่าเขาไม่ปกติ กลับอยู่ที่การตีความของสังคมที่เหมารวมคนที่ถูกวินิจฉัยความผิดปกติว่าพวกเขาเป็น ‘บ้า’ ซึ่งความจริงแล้วคนที่เราสามารถใช้คำว่า ‘บ้า’ ได้นั้นมีน้อยมาก
แล้ว ‘บ้า’ คืออะไร บ้า คือสภาวะที่คนเราหลุดออกไปจากโลกของความจริง (Out of Reality) โดยการหลุดออกจากความเป็นจริงนั้นมีลักษณะสำคัญคือ มีความคิดและความเชื่อที่ผิดเพี้ยนจากความเป็นจริงอย่างไม่มีอะไรมาสั่นคลอนได้ และพยายามแสดงความเชื่อนั้นออกมาจนคนรอบข้างเดือดร้อน
สภาวะบ้านี้มี 2 แบบคือ
1. แบบชั่วคราว เช่น หลังเสพยาบ้า ผู้เสพอาจมีความคิดหวาดระแวงว่าคนข้างบ้านจะมาฆ่าตัวเอง ไวต่อเสียงที่ได้ยิน มีหูแว่วว่าคนข้างบ้านด่าว่าตัวเอง จึงต้องพกอาวุธเพื่อป้องกันตัว หรือพยายามออกไปทำร้ายคนข้างบ้านก่อน พอหมดฤทธิ์ยาบ้า ความคิดหวาดระแวงนั้นก็หายไป (ที่ยกตัวอย่างนี้เพราะเป็นเคสที่เกิดขึ้นจริง และพบได้บ่อยในโรงพยาบาลจิตเวช)
2. แบบถาวร เช่น กลุ่มผู้ป่วยจิตเภทที่ไม่ได้รับการรักษา หรือขาดยานานจนมีอาการหูแว่ว หรือภาพหลอน หรือหลงผิดตลอดเวลา (อย่างที่เราอาจพบได้ตามท้องถนน)
อ่านมาถึงตรงนี้คงพอเข้าใจนะคะว่า คนเราไม่ได้บ้ากันง่ายๆ ถ้าไม่นับ บ้างาน บ้าช้อปปิ้ง บ้าความรัก (เอ่อ…อันนี้ก้ำกึ่ง) เพราะเป็นความบ้าตามกิเลสโดยปกติ
ดังนั้นตราบใดที่เรายังเช็กตัวเองอยู่เสมอว่า ฉันบ้าไหม ฉันทุกข์เพราะอะไร ฉันได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครหรือเปล่า นั่นแสดงว่าคุณยังอยู่ในโลกของความเป็นจริง ไม่ใช่บ้า และสติสัมปชัญญะที่อยู่ในตัวคุณเองคือยาวิเศษที่สุด
ขอทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ว่า “คำว่า บ้า คือคำสงวน เราควรใช้สอยอย่างประหยัด” นะคะ
Page FB ดีต่อใจ โดย หมอเอิ้น พิยะดา : ดีต่อใจ โดย หมอเอิ้น พิยะดา
Youtube : หมอเอิ้น พิยะดา Unlocking Happiness
IG : earnpiyada
Website : www.earnpiyada.com
