ในปี 2016 สุภาพบุรุษชราคนหนึ่งก้าวเข้าไปในธนาคาร Brotherhood Bank and Trust แห่งเมืองแคนซัส ซิตี สหรัฐอเมริกา เขายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เจ้าหน้าที่ธนาคาร
ลายมือบนกระดาษเขียนว่า “ผมมีปืน ส่งเงินให้ผม”
เจ้าหน้าที่จึงรีบส่งเงินสามพันดอลลาร์ให้โจรปล้นธนาคาร
มันเป็นการปล้นที่เสี่ยงมาก เพราะสถานีตำรวจอยู่ห่างจากธนาคารเพียงช่วงตึกเดียว คั่นด้วยร้านกาแฟและภัตตาคารจีน ทว่าโจรชราไม่รีบร้อนออกจากธนาคารหรือมีรถรอพาหนีตำรวจเหมือนในหนัง ตรงกันข้ามเขากลับไปนั่งที่เก้าอี้รับแขกในล็อบบีอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
โจรชรานั่งกำเงินสามพันเหรียญอย่างเอ้อระเหย จนกระทั่งตำรวจยกกำลังมาล้อม และพาเขาไปที่โรงพัก
จากการสอบสวน พบว่าโจรผู้นี้ชื่อ ลอเรนซ์ จอห์น ริพเพิล ชาวเมืองแคนซัส ซิตี วัย 70 เป็นชาวบ้านเดินดินทั่วไป เป็นพลเมืองดี เคารพกฎหมายมาตลอดชีวิต ไม่มีประวัติอาชญากรรม ปัจจุบันอาศัยอยู่กับภรรยา มีหลานสี่คน
เขาให้การว่าเขาทะเลาะกับเมียที่แต่งงานกันมานาน 33 ปี
ประโยคสุดท้ายของเขาก่อนก้าวออกจากบ้านคือ “กูยอมอยู่ในคุกดีกว่าอยู่บ้าน”
ว่าแล้วก็ขับรถไปที่ธนาคาร หาเรื่องเข้าคุก
ไม่ต้องการอยู่กับเมียต่อไปอีกสักนาทีเดียว
ตำรวจถาม “ทำไมไม่หย่าร้างกันเล่า?”
คำตอบคือ การหย่าร้างจะทำร้ายน้ำใจภรรยา ขอเข้าคุกเงียบๆ ก็แล้วกัน
……………
ชีวิตคู่คือลิ้นกับฟัน เป็นส่วนผสมของความเบื่อๆ อยากๆ เห็นหน้ากันทุกวัน 20-30 ปี ย่อมเกิดอาการเบื่อ
ถ้าทั้งสองฝ่ายไม่รู้จักผ่อนแรงกดดันหรือปล่อยวาง ก็จะเกิดระเบิดขึ้นได้
การอยู่ด้วยกันนาน 20-30 ปีย่อมบอกในตัวมันเองว่ามีความรัก เพียงแต่ในความรักมีความเบื่อเป็นเรื่องธรรมดา
ความเบื่อเป็นเงาของความรัก
บางคู่แต่งงานนานแล้ว ค่อยๆ เห็นอีกฝ่ายเป็นพัศดี และตัวเองเป็นนักโทษ ติดคุกทางใจ
ฝรั่งมีคำพังเพยว่า สนามหญ้าของเพื่อนบ้านดูเขียวกว่าของเราเสมอ
คนจำนวนมากแต่งงานแล้วมองแต่ด้านลบของชีวิตคู่ ลืมด้านบวกที่ทำให้ตนเลือกแต่งงาน
แต่ท้ายที่สุดก็พบว่าบ้านที่สนามหญ้าไม่เขียวเท่าของเพื่อนบ้าน อาจเป็นบ้านที่อบอุ่นที่สุด คู่ที่น่าเบื่อที่สุดอาจเป็นคู่แท้ ชีวิตที่มีรอยสะดุดก็อาจเป็นชีวิตที่ดีอยู่แล้ว ขึ้นอยู่ว่ามองเห็นมันช้าหรือเร็ว
…………..
ชายชรานักปล้นสารภาพตลอดข้อหา
ทนายความบอกศาลว่า นี่ไม่ใช่การปล้น มันคือการขอความช่วยเหลือ!
ผู้พิพากษาเข้าใจ แต่ลงโทษหนักมาก
อยากหนีเมียใช่ไหม?
ไม่มีทาง!
พิพากษาส่งเขากลับบ้าน กักบริเวณที่บ้านหกเดือน ห้ามไปไหน อยู่กับเมียที่นั่นแหละ!
หายบ้าเลย
เฮ้อ! รู้อย่างนี้ไม่ไปปล้นที่ไหนหรอก
…………..
วินทร์ เลียววาริณ
