“อย่าเอาแต่ท่องจำ แต่ให้ใช้ความรู้สึก”
นี่เป็นประโยคที่ “ครูโต” ม.ล. จิราธร จิรประวัติ พร่ำสอนศิษย์รักทุกคนเสมอมา
ครูโตเป็นคนรักสงบ ใช้ชีวิตเรียบง่าย และค้นพบว่าตัวเองรักและชอบศิลปะตั้งแต่ยังเด็ก
ครูเป็นคนอารมณ์ดี พูดช้า พูดจาไพเราะ และเป็นคนที่ดื่มด่ำกับความสุขเล็กๆรอบตัว ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวของครูคือ ศิลปะ
มัดหมี่ได้มีโอกาสเรียนวาดรูปกับครูโตมาเป็นระยะเวลาหลายปี ตลอดระยะเวลาที่มัดหมี่ได้เรียนวิชาศิลปะ สิ่งที่ได้มากกว่าภาพวาดบนแคนวาส (ผืนผ้าใบ) สวยๆกลับบ้าน คือ ข้อคิดจากคำสอนของครู ที่เปรียบได้กับเครื่องมือชั่นเยี่ยมที่คอยเตือนสตินักเรียน ให้ได้ฝึกคิดและเอาไปใช้ในชีวิตจริง…
ครูสอนเสมอว่าให้สนใจกับสิ่งรอบตัว อยู่กับสิ่งนั้นอย่างมีความสุขและพอใจในสิ่งที่เรามีมนุษย์เราทุกวันนี้มีกิเลสมากมายไม่รู้จักพอ
เราไขว่คว้าให้ได้มา ในสิ่งที่ต้องการ มันก็ไม่มีวันสิ้นสุด เพราะเราไม่รู้จักพอ และจะเป็นวงจรไปเช่นนี้อยู่เรื่อยๆ
ครูมีความสุขได้ง่ายมาก แค่เห็นดอกประดู่บนต้นที่เรียงรายอยู่สองข้างทาง บางครั้งดอกร่วงเต็มพื้นถนน ครูมองว่าเป็นความสวยงามของดอกไม้ แค่นี้ครูก็มีความสุขแล้ว
เวลาเราวาดรูป ครูจะบอกเสมอว่า ให้ใช้ความรู้สึกในการสร้างสรรค์ผลงานมากกว่าการจำ เพราะถ้าเราใช้ความจำอย่างเดียว ก็ทำให้เราอยู่ในกรอบเดิมๆไม่ไปไหน
ทุกข์สุขอยู่รอบตัวเรา ถ้าเรารู้จักเก็บเกี่ยวความสุขชีวิตเราก็เป็นบวก แต่หากเราไปเก็บเกี่ยวความทุกข์ ชีวิตเราก็ติดลบชีวิตก็เช่นนี้เอง
ชีวิตเราต้องสนุก ไม่จำเป็นที่จะต้องสมบูรณ์ทุกเรื่อง นี่แหละรสชาติของชีวิต
มัดใจ
