ผมเชื่อว่าหลายคนน่าจะเคยเห็นรูปที่แชร์กันในเนทผ่านตามาว่า การอยู่คนเดียวนั้นมีเลเวลของมัน และเลเวลสูงสุดคือ*เลเวล 99 นั่นคือการถีบเรือเป็ดคนเดียว *
จริงว่ะ ผมนึกในใจว่ามันไม่น่าจะมีอะไรเป็นเลเวลสูงไปกว่านั้นได้แล้ว จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ ผมพบว่าผมเพิ่ง unlock สิ่งที่อยู่เหนือเลเวล 99 นั้นไปแบบไม่รู้ตัว
ทุกอย่างเริ่มจากอาการปวดท้องที่ผมคิดว่าไม่น่ามีอะไรร้ายแรง กินยาก็น่าจะหาย แต่มันไม่ได้เป็นไปอย่างที่ผมคิด เพราะอาการมันค่อยๆรุนแรงขึ้นทุกวัน จนสุดท้ายเริ่มทนไม่ไหว เพราะมันปวดจนเริ่มรบกวนการใช้ชีวิตประจำวันแล้ว
จนผมตัดสินใจไปหาหมอที่โรงพยาบาลหลังเลิกงานวันศุกร์ และกลายสิ่งที่หมอบอกผมกลายเป็นสิ่งที่ผมก็ไม่คาดคิด นั่นคือ โรคที่ผมเป็นนั้นไม่ได้ร้ายแรงอะไรก็จริง แต่หมอแนะนำว่าถ้าจะให้หายดี จะต้องรักษาด้วยการผ่าตัด นอนโรงพยาบาลพักฟื้นหนึ่งคืน และให้ดีที่สุดคือควรผ่าตัดทันที เพราะปล่อยไปก็มีแต่อาการจะแย่ขึ้น
ความยากคือหมอให้ผมตัดสินใจตอนนั้นเลยว่าจะขึ้นเขียงผ่าตัดหรือไม่ ซึ่งเป็นวันที่คนใกล้ชิดรอบตัวผมล้วนมีธุระของตัวเอง จะให้ใครมาเป็นธุระช่วยนู่นช่วยนี่ก็ใช่เรื่อง แล้วก็แค่พักฟื้นคืนเดียวก็กลับบ้านได้ ผมก็เลยตัดสินใจด้วยตัวเองว่า ผ่าคืนนี้เลยครับ
“เดี๋ยวอีกสองชั่วโมงเราเจอกันอีกทีบนห้องผ่าตัดนะคะ พยาบาลจะพาคนไข้ไปเตรียมตัว จัดการเรื่องห้องพักนะคะ”
ถึงหมอจะยังไม่ได้ฉีดยาชา แต่พอเริ่มตั้งสติได้ตอนนั้นผมก็เริ่มรู้สึกชาไปทั้งตัว เพราะใครจะไปนึกว่าวันนี้จะไม่ได้กลับไปนอนเตียงตัวเองที่บ้าน แต่ต้องลงเอยบนเตียงผ่าตัดของโรงพยาบาล ผมผ่านขั้นตอนทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นการเซ็นยินยอมเอกสาร ซักประวัติ พยาบาลถามว่าวันนี้มีญาติมาไหม ผมก็ตอบไปสั้นๆว่า ไม่มีครับ มาคนเดียว
พยาบาลทำหน้างงเล็กๆแต่ก็ให้ผมเซ็นเอกสารโดยดี ผมโทรบอกที่บ้านก่อนจะดึกเกินไป ว่าคืนนี้ต้องขึ้นเขียง ต้องนอนโรงพยาบาลคืนนี้แต่ไม่ต้องเป็นห่วง พรุ่งนี้ก็กลับได้แล้ว
จนรู้ตัวอีกทีผมก็กำลังนอนหงายอยู่บนเตียงที่กำลังถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด ได้แต่มองไฟเพดานโรงพยาบาลที่เคลื่อนผ่านตาไปทีละดวง ในใจก็คิด… เดี๋ยวนะ นี่วันนี้กูมาลงเอยแบบนี้ได้ยังไงวะ
การผ่าตัดเป็นไปได้ด้วยดีครับ ผมตื่นขึ้นมาอีกทีคือผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย หมอบอกว่าไม่มีปัญหาอะไร เดี๋ยวจะให้ไปพักฟื้นในห้องพัก ซึ่งคืนนั้นผมยังเมายาชาหรือยาสลบอยู่ จึงรู้สึกหลับๆตื่นๆ จนรู้ตัวอีกทีคือเมื่อยาชาหมดฤทธิ์และเริ่มเจ็บแผลช่วงเช้านั่นแหละ
หมอเจ้าของเคสผม มาตรวจดูอาการผมอีกทีตอนเช้า บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี ถ้าพอลุกไหวแล้วก็กลับบ้านได้ ซึ่งกว่าผมจะเริ่มประกอบร่างตัวเองกลับมาได้ก็ปาเข้าไปตอนเที่ยง พยาบาลเอาใบเสร็จมาให้จัดการจ่ายเงิน แล้วก็เดินกลับมาที่ลานจอดรถแล้วขับรถกลับบ้านเอง
ผมเคยคิดว่าการนอนโรงพยาบาลเป็นเรื่องน่ากลัวมาตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเป็นเคสเล็กหรือเคสใหญ่ก็อยากหาคนมานอนเฝ้าด้วย คืออย่างน้อยก็กลัวผีแหละ
แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า อืม อดทนหน่อยแล้วกัน คืนเดียวเอง แล้วก็ผ่านมันมาได้ซึ่งก็ไม่ได้รู้สึกดราม่า งอแงว่าทำไมไม่มีคนสนใจเราเลย ทำไมไม่เยอะละหน้าที่ภาระมาดูแลเราบ้าง นี่มันผ่าตัดเชียวนะเว้ย นอนโรงพยาบาลเลยนะเว้ย เรื่องใหญ่นะเว้ย
ผมพบความจริงว่าชีวิตเราสามารถแสดงความอ่อนแอออกมาได้ แต่ก็ต้องเข้าโหมดแข็งแกร่งในเวลาที่จำเป็นได้ด้วยเหมือนกัน บางทีชีวิตก็จะโยนโจทย์ยากๆมาให้เรา และบังคับให้เราต้องแกร่งขึ้นเพื่อผ่านโจทย์นั้นไปให้ได้ พร้อมกับให้เงื่อนไขพิเศษว่า บางสถานการณ์ยังห้ามใช้ตัวช่วย แต่ต้องผ่านมันไปได้ด้วยตัวเองเท่านั้น
และเมื่อเราผ่านมันไปได้ สิ่งที่เราได้กลับมาก็คือประสบการณ์มหาศาลที่มากพอจะ unlock ตัวเราเองไปสู่เลเวลใหม่ ที่แข็งแกร่งขึ้น อดทนขึ้น และสิ่งที่เคยคิดว่าเป็นเรื่องน่ากลัว พอผ่านมันมาได้แล้วมันก็กลายเป็นเรื่องเล็กนิดเดียว
เมื่อผมขับรถกลับถึงบ้าน ผมโทรศัพท์หาคนรอบตัวสองสามคนเพื่อให้เขามั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ถ้าการถีบเรือเป็ดคนเดียวคือเลเวล 99 ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเพิ่งผ่านเลเวล 999 มาเรียบร้อยแล้ว
ความกลัวที่ก่อตัวขึ้นตอนเข้าห้องผ่าตัด กลิ่นโรงพยาบาลจางหายไปจนหมดแล้ว เหลือไว้แต่ความเจ็บแผลเบาๆที่บอกตัวเองได้ว่าถ้าผ่านคืนที่แล้วมาด้วยตัวเองได้ แค่นี้สบายมาก
