คนเราเกิดมาใช้กรรม

โลกโซเชียลมีการแชร์คลิปเด็กหญิงชาวจีนอายุราว 5-6 ขวบที่ต้องเก็บขยะเลี้ยงพ่อพิการ และผู้คนต่างก็ชื่นชมเด็กหญิงยอดกตัญญูผู้นี้ที่รู้จักภาระหน้าที่ของตนเอง เด็กคนนี้ไม่เคยรู้สึกลำบากหรือทุกข์กับสิ่งที่ตนเองประสบหรือเผชิญอยู่ ไม่น้อยใจในโชคชะตาที่เกิดมายากจน หรือแค้นเคืองแม่ที่ทิ้งเธอไปตั้งแต่เล็ก
ส่วนบ้านเราก็มีการแชร์ภาพและข้อความจากเฟซบุ๊ก “Poramet Misomphop” ในเรื่องราวของ น้องสตางค์ เด็กหญิงวัย 12 ปี ที่มีชีวิตวัยเด็กไม่แตกต่างจากเด็กหญิงชาวจีน ที่ต้องดูแลพ่อป่วยเป็นอัมพฤกษ์ ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
พ่อของน้องสตางค์ได้เล่าเรื่องราวว่า ย้อนกลับไปเมื่อ 5-6 ปีก่อน ได้พักอาศัยอยู่กับภรรยาและมีลูกด้วยกัน 2 คน ตนทำงานเป็นผู้รับเหมาก่อสร้าง มีอยู่วันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุตกจากที่สูง 3 ชั้นขณะทำงานทำให้กลายเป็นผู้พิการอัมพฤกษ์ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
เวลาผ่านไป 2-3 เดือนด้วยเหตุผลบ้างประการ ภรรยาที่คอยดูแลก็ได้ทอดทิ้งไป โดยจะนำลูกทั้ง 2 คนไปด้วย แต่น้องสตางค์ที่มีอายุเพียง 7 ขวบได้กลับขออยู่กับพ่อ ดูแลพ่อที่ป่วย
ตอนเช้าน้องต้องทำงานบ้านทุกอย่างก่อนจะออกไปรับจ้างขายผักในตลาดได้วันละ 50 - 100 บาท เก็บขยะจากถังขยะมาขาย เพื่อนำเงินมาเป็นค่าใช้จ่าย และที่สำคัญต้องนำเงินมาซื้อผ้าอ้อม อุปกรณ์ล้างแผล ค่าข้าว ค่าน้ำให้กับคุณพ่อด้วย
อ่านแล้วก็ให้นึกถึงอาจาริยวาทของ “พระพรหมมงคลญาณ วิ. (หลวงพ่อ วิริยังค์ สิรินฺธโร) ประธานสถาบันพลังจิตตานุภาพที่ได้เทศนาถึงเรื่องของความกตัญญูกตเวทีว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรละเลย พระพุทธเจ้าตรัสว่า “นิมิตตัง สาธุรูปานัง กตัญญูกตเวทิตา” เป็นภาษาบาลีแปลว่าบุคคลผู้ที่กตัญญู รู้จักคุณ ถือว่าเป็นคนดี
ตรงกันข้ามกับคนที่ไม่รู้จักคุณ ถือว่าเป็นคนชั่ว บรรพบุรุษเราได้เอาชีวิตและเลือดเนื้อแลกมาเพื่อที่จะรักษาพระพุทธศาสนาไว้ให้เราเป็นเวลากว่าสองพันปีมาแล้ว เพราะฉะนั้นคำว่ากตัญญูรู้จักคุณของท่านผู้มีพระคุณ ก็คือรู้จักบุญคุณของบรรพบุรุษของเราที่ท่านได้รักษาพระพุทธศาสนาไว้
นอกจากนั้นเรามีที่เคารพบูชาอยู่ 2 ท่านก็คือบิดาและมารดา ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณอย่างยิ่ง วัยรุ่นยังหนุ่มยังแน่นมักไม่เข้าใจกันถึงเรื่องนี้ ทำให้บิดามารดาต้องทุกข์ใจ เสียใจ เพราะยังไม่เข้าใจว่าที่เราเกิดมานี้ถ้าไม่มีทั้งสองเราจะเกิดมาเป็นคนไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นเราจำเป็นจะต้องยกบิดา มารดาไว้ในที่สูง จะต้องเคารพบูชา หากไม่เคารพบูชาก็ถือว่าไม่กตัญญู ความกตัญญูนั้นเป็นสัญลักษณ์ของคนดี  
ส่วนเรื่องของความลำบากนั้น พระอาจารย์ก็ได้เทศนาให้ข้อคิดกับเราว่า คนเราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม “…คนเราเกิดมาต่างกัน บางคนรวย บางคนจน บางคนขี้เหร่ บางคนสวยงาม พระพุทธเจ้าตรัสว่า“กัมมัง สัตเต วิภาชะติ ยะทิทัง หีนัปปะณีตะตายะ” กรรมนั่นเองที่จำแนกสัตว์ให้เป็นไปต่างๆ การที่คนเราเป็นไปต่างๆ นี้ คือกรรมในอดีตที่เราทำมาแล้ว เพราะว่าการเกิดมานี้จะไม่มีที่สิ้นสุด ตายแล้วก็เกิด เกิดแล้วก็ตาย ถ้าหากว่า เราทำอะไรผิดพลาดไป ก็จะไปเกิดเป็นสุนัข เป็นตะกวด เป็นวัว เป็นควายไป
เพราะฉะนั้นในปัจจุบันนี้ก็จะเป็นอดีตในวันข้างหน้า ต่อไปวันหน้าต่อไปก็จะเป็นปัจจุบัน ที่เราทำอยู่ในเวลานี้ก็จะกลายเป็นอดีต  เพราะฉะนั้นเพื่อที่ เกิด แก่ เจ็บ ตาย นี้ไปสู่ที่สุข เราก็ควรทำดีเสียอธิษฐานว่า ขอให้ข้าพเจ้าได้มนุษย์สมบัติ สวรรค์สมบัติ นิพพานสมบัติเถิด  
พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่า “ปุญาณี ปะระโลกัสมิง ปติฏฐา โหนติ ปาณินัง” บุญเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งของเราทั้งชาตินี้และชาติหน้า การที่เราจะพึ่งใครสักคนหนึ่ง มันก็พึ่งได้ไม่เท่าไหร่ จะไปอยู่กับเขาไม่กี่วัน กี่เดือน เขาก็อยากไล่หนีแล้ว เพราะฉะนั้นบุญเท่านั้นที่จะเป็นที่พึ่งสุดท้ายที่จะทำให้เราไปเกิดในชาติใด ภพใด บุญก็จะตามไปช่วยเหลือเหมือนเป็นเงาติดตามตัว