โอกาสที่ใครสักคนจะลุกขึ้นไปหยิบกระดาษ พร้อมปากกาเมจิกขนาดเหมาะมือ อีกทั้งเสาะหาเทปกาว อาจไม่ง่ายนัก
มันอาจต้องใช้เวลาพินิจพิเคราะห์อยู่นานวัน หนอยแน๊ะใครกันเอาหมาที่น่าสงสารมาวางแหมะไว้หน้าบ้าน ช่างไม่รู้จักเวรกรรม ที่อื่นมีถมถืดถมเถ ผืนดินกว้างใหญ่ ไม่อยากเลี้ยงก็เอาไปให้คนอื่นๆ ที่เขาอยากดูแลสิ เอามาทิ้งแถวหน้าบ้านข้าทำไม
ภาพของผู้เขียนป้าย นั่งนัยตาลอย หลังจากหยิบกระดาษสีมัวหม่น อาจจะบ่นพึมพำเล็กน้อย พลางพินิจว่าจะเขียนอักษรเช่นไร จึงจะสื่อความหมายที่ประสงค์ส่งสารผ่านสื่อ การเขียนต้องให้กระชับ พอเหมาะพอดีกับจำนวนความกว้างคูณยาวของแผ่นกระดาษ ลายมือนั้นมีความสุภาพอยู่ในที
เริ่มต้นด้วยคำว่า “กรุณา” ต่อมาเลือกใช้คำว่า “สุนัข” ซึ่งแน่นอนย่อมแปลได้ว่า “หมา”
หลังบรรจงขีดเขียนอักษรไทยชัดๆ กรุณานำสุนัขไปทิ้งที่อื่น ขนาดพอได้ที่ ก็เดินวนหาสก๊อตเทปแถบกาว หมายจะเดินไปปะหราที่หน้าบ้านความอึดอัดกังวลใจ กลับยังไม่จางหายไป บางสิ่งยังคั่งค้างมิสิ้นสร่าง คล้ายจะตกหล่นข้อความอันใดฤา
เหลียวมองอ่านอีกครั้ง คล้ายว่าความจะครบถ้อยกระบวนความ แต่ทำไมยังไม่หายคุคั่งความอึดอึดใจ อย่ากระนั้น ก่อนติดป้าย หยิบปากกา ขึ้นมาอีกคราครั้ง ในวงเล็บแหลมคม “ที่นี่ไม่ใช่ที่ทิ้งสุนัข” ส่งสัญญาณเตือนชัดๆ ให้เข้าใจ แต่ก็นั่นแหละทำไมเขียนแล้ว บอกแล้ว ก็ยังไม่แล้วใจ
เขาว่าการเขียนคือการบำบัด จิตใจอย่างหนึ่ง นอกจากจะส่งสารไปยังผู้รับแล้ว ในแง่ผู้เขียนการสื่อสารรหัสบางอย่างออกไป ยังได้สื่อสารสะท้อนรหัสนั้นย้อนกลับเข้าไปยังจิตใต้สำนึก เหมือนค้นหาภูเขาน้ำแข็งซึ่งซ่อนอยู่ภายใน ว่ากันว่า การเขียนอาจส่งผลดี เป็นจิตบำบัดให้หายหมกมุ่นครุ่นคิด และลดโอกาสเจ็บป่วยทางจิตใจ
อย่ากระนั้น เมื่อมีบางอย่างคั่งค้างอยู่ ขออีกนิดสักนิด แม้ตัวอักษรจะเรียงเต็มบรรทัด แต่หากไม่แล้วใจ การแทรกเบียด ตัวอักษรสั้นๆ อีกสักคำเดียวบนช่องว่างระหว่างบรรทัดย่อมไม่พ้นวิสัย
คำว่า “หมา” นั่นไง
ที่นี่ไม่ใช่ ที่หมาทิ้งสุนัข
นี่ยังไง ประโยคทองที่คิดค้นเป็นคนแรกของโลก เขียนแล้วย่อมปลอดโปร่งโล่งอกโล่งใจ พลางเดินกระหยิ่มยิ้มย่อง ออกมา ติดป้ายประกาศตรงหน้าบ้าน ให้มวลมหาประชาชนรับรู้
บ่ายนี้มองป้ายไปนั่งจิบน้ำชาอย่างผาสุขใจ ข้าไม่เครียดแล้ว
