เพิ่งได้อ่านสัมภาษณ์ น้องแม็กซ์ เจนมานะ ใน The Standard ค่ะ เจ้าของเพลง “วันหนึ่งฉันเดินเข้าป่า” และ เพลง “ระยะห่าง” เปิดเพลงของน้องบ่อยมากๆใน Green Wave คนที่ร้องเพลงทำให้คนอื่นมีความสุข ตัวเองกลับเคยทุกข์แบบที่รับมือได้ยากลำบากเหลือเกิน
“ ผมเคยร้องไห้ไม่ได้มาช่วงหนึ่ง เก็บทุกอย่างเอาไว้เหมือนเป็นระเบิดเวลา ที่จะระเบิดออกมาเมื่อไหร่ไม่รู้ จนตอนหลังที่ไม่แน่ใจว่าเพราะหมอปรับยาให้ด้วยหรือเปล่าผมค่อยร้องไห้ได้ แล้วรู้สึกจริงๆ ว่าการร้องไห้คือการให้รางวัล อย่างน้อยควรจะมองเห็นว่าเรามีตัวเลือกนี้อยู่ ในวันที่เหนื่อยล้า เจ็บปวด เศร้า คุณยังมีตัวเลือกที่จะอ่อนแอได้อยู่นะ ไม่ต้องคิดว่ามีแค่ความเข้มแข็งเป็นตัวเลือกอย่างเดียวก็ได้ แค่ร้องไห้ออกมาก็เป็นรางวัลที่คุณให้ตัวเองได้แล้ว วันที่ผมร้องไห้ให้พ่อ ให้แม่ ให้แฟนเห็น ยังไม่ต้องมีทางออกให้กับปัญหาที่เจอก็ได้ แต่แค่นี้ก็โอเคแล้ว มันเหมือนเป็นรางวัลให้กับคนที่เรายอมร้องไห้ให้เขาเห็นด้วยนะผมคิดว่าเขาก็ดีใจ แบบมึงยอมร้องไห้ให้กูเห็นเลยเหรอ แสดงว่ากูสำคัญกับมึงมากนะ”
จริงค่ะ หลายคนเวลาหัวเราะ ก็หัวเราะเสียงดัง แต่ตอนที่ร้องไห้เสียงดัง กลับได้ฟังอยู่คนเดียว เราอยู่กับน้ำตาตั้งแต่วินาทีแรกที่เราเกิด พอเติบโต เรากลับปฏิเสธความอ่อนแอ จนแผลที่อยู่ในใจมันใหญ่กว่าเดิม น้ำตาของเราไม่ได้ไปเอามาจากใคร เสียใจก็ร้องไห้ สู้ไหวก็เดินหน้าต่อ ร้องไห้เอง เช็ดน้ำตาเองก็เคยเห็นมาเยอะแยะ หาที่ไม่เก่งของตัวเองซักที่ เราแค่ใช้สิ่งที่ธรรมชาติมี เยียวยาตัวเอง ถ้าไม่รู้จะร้องไห้กับใคร มาร้องไห้แถวนี้ได้นะคะ จะไม่รีบเช็ดน้ำตาให้ด้วย แค่ช่วยฟังเสียงสะอื้นอยู่ใกล้ๆ เป็นกำลังใจในการล้างพิษค่ะ
“พี่อ้อยคะ หนูร้องไห้หนักมากทุกวัน หนูไม่เคยมีตัวตน ในโลกของเขาเลยนะคะ ทำได้แค่รอว่าเขาอยากจะเจอเมื่อไหร่ ว่างเมื่อไหร่ ทั้งๆที่เรารอทุกเวลา หนูไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้เรียกว่ารัก หรือ แค่คนแก้เหงากันแน่คะ เขาเคยบอกนะคะว่าถ้ารอได้ หนูจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด แต่การกระทำของเขาไม่ใช่เลย หลายครั้งที่เขากลับบ้าน เขาจะเงียบหาย ติดต่อได้บ้างไม่ได้บ้าง เที่ยวกลางคืน อยู่ร้านเหล้าตลอด จนหนูเองที่นอนอยู่ห้องทำได้แค่รอดูรูป ตามโซเชียลฯของเขา เขาไม่เคยรู้เลยว่า หนูซึมเศร้ากับการกระทำที่เขามีความสุข แต่เราต้องมาทุกข์คนเดียวแบบนี้บ่อยๆ หนูแค่ตั้งใจรักคนๆหนึ่ง และอยากได้การตอบแทนด้วยความจริงใจบ้างเท่านั้นเอง”
แอบกรอกตามองบน ตอนที่เขาบอกกับน้องว่า “ถ้าน้องทนรอได้ น้องจะกลายเป็นผู้หญิงโชคดีที่สุด” โอ้โห… มั่นใจมาจากไหนว่าผู้ชายอย่างเขาคือของรางวัลล้ำค่าที่น้องต้องแลกมาด้วยความอดทน คนที่ดูแลเราอย่างทิ้งๆขว้างๆ อยู่ด้วยก็อ้างว้างไม่ต่างจากโสดแต่โหดร้ายกว่า เพราะดูไร้ค่าในสายตาของเขายังไงไม่รู้ เฝ้าตามเขาจากโซเชียลฯ ตกลงนี่คือแฟนเขาหรือแค่แฟนคลับ ถึงเหมือนไม่มีโลกส่วนเรา มีแต่โลกของเขาที่เราต้องเฝ้าสะกดรอยตาม ถามตัวเองดีๆค่ะ ตอนนี้สิ่งที่มี เรียกว่าความสุข หรือความทุกข์มากกว่ากัน เอาความสุขไปผูกขาเขา เขาก็เหยียบเอาๆ ดึงความสุขกลับมาไว้ที่ตัวเรา อาจจะไม่เศร้าขนาดนี้
คนรักกันไม่มีอะไรซับซ้อน มีความสุขกับใครก็อยู่กับคนนั้น น้องรักกันยังไง เขาไม่เคยติดต่อได้ในวันที่เราต้องการ ฝังตัวอยู่ตามร้านเหล้า แล้วจะมีเราไว้ทำไม? ไม่ต้องตัวติดกันตลอดเวลาก็ได้ แค่อย่าให้อีกฝ่ายรักไปเจ็บไป เพราะดูคล้ายๆไร้ตัวตน
เวลารักใคร สุขของเขา คือสุขของเรา ทุกข์ของเขา คือทุกข์ที่มากเป็นสองเท่าของเรา แต่นี่สุขของเขาคือความทุกข์ของเรา ไม่น่าจะใช่ความรักแล้ว ถ้าน้องเป็นโรคซึมเศร้า ต้องพาตัวเราไปหาหมอ แต่ถ้าแค่เศร้าซึม เราต้องจบความอึมครึมของความรักครั้งนี้ด้วยความชัดเจนของเรา รักกันต้องใส่ใจกันแบ่งปันความสุข เฉลี่ยความทุกข์ แต่นี่น้องมีแต่ทุกข์ๆๆๆๆ ในขณะที่เขามีความสุขๆๆๆๆ กับเรื่องอื่นๆและคนอื่นๆ ถ้าไม่หลอกตัวเองเกินไป น้องคงมองเห็นได้ว่าเขารู้สึกยังไงกับเรา ความรักเป็นเรื่องของใจ แบบที่ไม่ต้องพยายาม น้องบอกว่า “แค่ตั้งใจจะรักคนๆหนึ่ง และอยากได้ความจริงใจกลับมา” ลองมองหาคนที่เรารักอย่างไม่ต้องตั้งใจ ถ้าใช่ก็คือใช่ ถ้าไม่ใช่ก็ไม่ต้องพยายาม บังคับให้เขารักเรา ก็ยากพอๆกับบังคับให้เราเลิกรักเขานั่นแหละ แค่กล้ายอมรับความจริง รักเขาเราก็อยากให้ ถ้าเขาไม่อยากได้ ก็ยอมรับและทำใจ ไปนั่งร้องไห้ซักพัก ความรักของเรา ไม่ได้สิ้นสุดที่เขาคนเดียวซะเมื่อไหร่ หัวใจเรามีค่าพอที่จะให้กับคนที่เห็นคุณค่าของมันมากพอ มัวแต่ไปรอร้องขอความรัก จากคนที่เขาไม่รัก เสียเวลาอกหักซ้ำๆซากๆทำไม ไม่มีเขา ใช่ว่าเราไม่มีค่า ดีกว่าทนวนเวียนอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่เคยได้อยู่ในใจซักที น้องว่าจริงไหม
