ได้! ถ้ารู้เป้าหมาย
รู้ว่าเราเจริญสติไปให้ถึงเป้าหมาย คือ เห็นขึ้นมาจริงๆว่า สุขไม่นานก็ต่างไป ทุกข์ไม่นานก็แห้งหาย ไม่ควรยึดว่า เราเป็นเจ้าของความสุข เราเป็นทาสความทุกข์ และควรเห็นให้กระจ่างว่า ความสุขไม่ใช่ตัวใคร ความทุกข์ไม่ใช่ตัวเรา
ได้! ถ้ารู้วิธีมอง
มองว่าเกมเป็นของเล่น แต่อารมณ์เป็นของจริง ไม่ว่ายินดีที่ชนะ ไม่ว่าเจ็บใจที่พ่ายแพ้ ไม่ต่างจากอารมณ์แบบเดียวกันในชีวิตจริงเลย หากเห็นว่าความเจ็บใจ เกิดขึ้นพร้อมกับลมหายใจที่กระชากผิดปกติ หรือเกิดขึ้นกับการกลั้นหายใจนานกว่าเคย ก็จะเห็นว่า แค่เปลี่ยนลมหายใจให้ยาวขึ้น ความเจ็บใจก็แสดงความต่างไป หรือสูญสลายหายไปง่ายๆแล้ว
ได้! ถ้ารู้บ่อยๆ
การรู้ซ้ำๆที่ไม่น่าเบื่อ ก็ได้แก่การเห็นความไม่เที่ยงทางอารมณ์ได้บ่อยๆนี่เอง เพราะยิ่งรู้ซ้ำมากครั้งขึ้นเท่าใด ก็ยิ่งชัดกระจ่าง เกิดความสว่างทางสติมากขึ้นเท่านั้น
หลังจากรู้เป้าหมาย รู้วิธีมอง และรู้บ่อยๆ คุณจะเห็นความแตกต่างในแต่ละครั้งที่เล่นเกม เช่น หูตากว้างแคบไม่เท่ากัน บางทีเห็นครอบรอบด้าน บางทีเห็นแค่จุดเล็กๆคับแคบ บางทีมีโฟกัส บางทีเลื่อนลอย บางทีตั้งใจเอาสนุก บางทีตั้งใจเอาเป็นเอาตาย
และแต่ละครั้ง ปฏิกิริยาทางอารมณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่เหมือนเดิม ทั้งที่เป็นเกมเดียวกัน ฉากเดียวกัน หรือกระทั่งคู่เล่นคนเดียวกัน บางทีแพ้แล้วเสียดายแทบขาดใจ บางทีแพ้แล้วไม่รู้สึกอะไรเลย บางทีชนะแล้วกร่าง บางทีชนะแล้วมีน้ำใจให้คู่แข่ง
ยิ่งเห็นความต่าง ด้วยมุมมองที่ว่า เหล่านั้นไม่ใช่ตัวเดิม เหล่านั้นไม่ใช่ตัวตนของใคร อุปาทานในตัวตนยิ่งลดลงได้จริงๆ เพราะอะไรที่มาเร็วไปเร็ว คืออะไรที่ทำให้รู้สึกได้ว่า ‘ไม่ใช่ตัวเรา’ ได้ง่ายยิ่ง
นี่แหละ! จะอายุแค่ไหน จะเป็นเกมเล่นหรือเรื่องจริง เราก็ไปถึงจุดหมายของการเจริญสติได้หมด!
