ที่ผ่านมากอลฟ์ ฟักกลิ้งฮีโร่ หรือ ณัฐวุฒิ ศรีหมอก มักมีเรื่องราวๆต่างๆมาเล่าให้แฟนๆที่ติดตามเขาได้อ่านผ่านช่องทางออนไลน์ของตัวเองเสมอ โดยบางครั้งเรื่องที่เขาเล่าจะเกี่ยวกับ ชูใจ ลูกสาววัย 4 ขวบเศษ
บางเรื่องอ่านแล้วก็รู้สึกขำ จนอดหัวเราะไม่ได้
บางเรื่องทำให้ได้แง่คิด เพื่อนำไปปรับใช้กับชีวิต
และบางเรื่องก็พาให้คนอ่านหลายคนบอกตรงกันว่า น้ำตาไหล
และนี่เป็นหนึ่งที่จัดอยู่ในประเภทหลังนี้…
‘ชูใจมักมีกระเป๋าของเธอพกติดตัวไปไหนมาไหน ในกระเป๋าใบนั้น เธอจะเก็บขนมของเธอเอาไว้แล้วสะพายออกจากบ้านเป็นประจำ ประหนึ่งแหล่งเก็บเสบียงกรังยามโหยหิว แรกๆก็ได้แค่เตือนว่าพกไปได้ แต่ต้องกินเป็นเวลา นานๆไปเข้าผมชักรู้สึกว่ากระเป๋าสีแดงใบนี้มันเกะกะ
วันหนึ่งขณะที่ไปทำงานที่ห้างแห่งหนึ่ง รถของเราสามารถจอดให้ลงได้แค่อึดใจเพราะมีรถคันอื่นมาจ่อหลัง ความชุลมุนทำให้เรารีบลงรถ แต่ชูใจไม่ยอมลงเพราะหากระเป๋าสีแดงไม่เจอ เธอร้องงอแงหากระเป๋าขนม
นาทีนั้นผมดุลูกว่า “จะอะไรนักหนากับเรื่องขนม ไม่ได้พกไปด้วยมันจะเป็นอะไร ใส่โลกไว้ทั้งใบไว้หรือไง หนูจะบ้าของกินเกินไปแล้วนะ”
ลูกหน้าเจื่อน ขณะนั้นด้วยความเร่งรีบผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากต้องรีบพาลูกลงรถก่อนจะโดนบีบแตรไล่
นับตั้งแต่นั้นผมก็ไม่เห็นลูกสะพายกระเป๋าสีแดงใบโปรดอีกเลย กอปรกับงานที่ยุ่งมากทำให้ช่วงนั้นผมกับลูกไม่ได้คุยกัน จนผมพาครอบครัวไปทานอาหารที่ร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง ปกติแล้วชูใจจะชอบกินเค้กร้านนี้ กินทีไรก็จะบอกว่า ป๊ะป๋าๆ โตขึ้นหนูอยากเป็นนักกินขนม แล้วรีวิวขนมเค้กให้ผมฟัง
วันนี้เธอสั่งเค้กมากินตามปกติ ผมเห็นเธอกินเงียบๆเลยชวนคุยว่าไหนรีวิวขนมเค้กนี้ให้ป๊ะป๋าฟังหน่อยซิ “หนูไม่อยากเป็นนักกินขนมแล้ว โตขึ้นหนูจะเป็นยูนิคอร์น” เธอบอกไปกินไป “ทำไมล่ะ” ผมซัก “หนูพกขนมไปชิมไม่ได้แล้วนี่ หนูกลัวป๊ะป๋าดุ” นาทีนั้นผมเกิดบางอ้อและอยากตบปากตัวเอง สาเหตุที่ลูกชอบพกขนมหลากหลายแบกไปไหนมาไหน แท้จริงแล้วนั่นไม่ใช่ความตะกละตะกลาม แต่เธอคงเข้าใจไปเองว่านี่คือเส้นทางสู่ฝันการเป็นยอดนักกินขนมของเธอ .. และคำพูดของผมไม่กี่คำ เพิ่งทำลายฝันของเธอไป
ผมรีบเข้าไปกอดและขอโทษลูก ผมบอกเธอว่าผมเข้าใจแล้วว่ากระเป๋าใบนั้นสำคัญกับเธอ ขอโทษที่ป๊ะป๋ามองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ ทั้งที่จริงๆสาระของคนเราต่างอยู่ที่หัวใจของใครของมัน
ชูใจน้ำตาซึม เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอร้องไห้ในลักษณะนี้ คือน้ำตาไหลอาบแก้ม แต่ไม่มีเสียงร้อง .. เหมือนมันเป็นเรื่องที่เธอเก็บไว้ ไม่กล้าพูด จนเอ่อล้นออกมาทางดวงตา
นี่เป็นบทเรียนครั้งสำคัญในชีวิตการเป็นพ่อ เรามักดูถูกจินตนาการน้อยๆของเด็กว่ามันเล็กมากจนไม่มีสาระ แต่แท้ที่จริงแล้วสาระคือความสุขต่างหากที่หัวใจของลูกพึงจะมี การเอาความเป็นผู้ใหญ่ ครอบตัดขอบจินตนาการของเด็ก บางครั้งนั่นอาจเป็นความไร้สาระที่แท้จริง
พ่อกับแม่มีชีวิตเลี้ยงเธอได้จนสิ้นอายุขัย แต่สิ่งที่เธอทำด้วยความรักจะอยู่กับเธอตลอดไป
นั่นทำให้บางครั้งผมยังคิดถึงกระเป๋าเอลโม่สีแดงใบนั้น ใครจะรู้ว่าสำหรับลูกสาวของผม .. ข้างในนั้นเธอใส่โลกทั้งใบของเธอไว้จริงๆ’
การนี้นอกจากจะมีหลายคนบอกว่าอ่านแล้วน้ำตาไหลดังว่า ก็ยังมีอิโมติคอนรูป ❤️ และ ✌ อยู่ใต้โพสต์เป็นจำนวนมาก
เพื่อเป็นกำลังให้คุณพ่อคนนี้
ขอบคุณ ftodah
